Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2007

last sunday of year 2007...

κικη Δημουλα,
"λιγο πολυ ολες οι λεξεις
φερνουν και διωχνουν κοσμο

αλλα τη λεξη φεγγαρι
κανενα φως δεν τη φτανει "

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2007

συνεχεια της 2ης μερας

ακουω Boris Vian, allons z'enfants...
απο κει ερχεται η μελανχολικη μου και συναμα κυνικη πλευρα μου φαινεται..αλητισσα και οχι τοσο ερημιτισσα σημερα...
ειδα χτες το βραδυ , ενα ζευγαρι, αυτη, με πολυ λεπτα ποδια, και ντυμενοι και οι δυο στα μαυρα...φορουσε ενα ζευγαρι κοκκινες γοβες, πολυ ομορφες, που αστραφτανε σε καθε της βημα...ηταν οτι πιο χριστουγενιατικο ειδα αυτες τις μερες...
α, ναι και το κοκκινο χαρτινο αστερι , του Αντρεα, απο τη Σιβηρια...

2 η μερα Χριστουγεννων

ξυπναω με ενα μολυβενιο ουρανο και λευκα αφρωδη κυματακια πανω στα φλεφαρα μου...
το τηλεφωνο διπλα μου"το μυνημα σας παραδοθηκε 02.30 το πρωι.."το ανοιξε λοιπον ξημερωματα...τοσες πληροφοριες που δεν ξερω αν ζητησα...

"Περιεργο ειναι οτι τα Χριστουγεννα κατι μεσα σου νοιωθει τοση μοναξια ,λαχταρωντας δεν ξερω τι ακριβως,αλλα σιγουρα κατι που τον υπολοιπο καιρο δεν σε πειραζει που δεν εχεις."
Κειτ Μποσερ(αμερ.συγγραφ)

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2007

ο Μ.με γεμισε μικρα φιλια/δαγκωματιες
και τωρα αυτα ανθιζουν πανω μου
ειμαι ενας μικρος μπαξες
με κοκκινα μαλλια
φακιδες στο δεξι μπρατσο
και μελι στους καρπους μου
A BAO A QOU...απο ενα παραμυθι απο τις Χιλιες και μια νυχτες
και περασε μπροστα μου, μια κοκκινομαλα, που θα μπορουσε με τα κοκκινα μαλλια της, να βαλει φωτια σε ολο τον πολιτισμενο κοσμο...
δεν θυμαμαι ποιος το ειπε, αλλα καποιος το ειπε, οτι, αυτος που τραγουδαει δεν ειναι παντα ενας ευτυχισμενος ανθρωπος...

godard 3

"un jour ,"disait Van Gogh,"nous prendrons la mort pour nous en allr dans une autre etoile"

"μια μερα,"ελεγε ο Van Gogh,"θα παρουμε τον θανατο, για να παμε σε ενα αλλο αστερι"

godard 2

"isn't this perfect happiness?"
"come on ,you have to admit it,it's all pretty sad"
"but ,my dear fellow,happiness isn't enjoyable"
j.l.Godard

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2007

godard

"il y a la culture qui est de la regle,il y a l'exception qui est de l'art"

jean-luc Godard
(υπαρχει η κουλτουρα που ειναι το κατεστημενο
υπαρχει η εξαιρεση που ειναι η τεχνη")
"il est de la regle de vouloir la mort de l'exception.il sera donc de la regle de l'Europe de la culture d'organiser la mort de l'art de vivre qui fleurit encore."

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2007

νοσοκομειο,η χωρα του κενου

ειναι πρωι, η μητερα μου διπλα με βριζει, εχει στη μυτη εναν ορο, που καταληγει στο χερι της, συναμα σε μια σακουλα, νομιζω με αιμα?δεν ειμαι σιγουρη, οποιον περναει, τον σταματαει να του πει οτι "ειναι κακος ανθρωπος, οτι θελει να πεθανω, ειναι σιγουρο αυτο, τσεκαρισμενο, αλλωστε, λατρευει τον πατερα της, το διανοειστε αυτο?σιγουρα τον λατρευει, και εμενα με μισει, γι 'αυτο ειναι εδω.."
περιμενω τον γιατρο να βγει, ειναι μεσα στο γραφειο του, καπνιζει και πινει καφεδες με δυο γυναικες, παντως ασθενεις δεν ειναι...
διπλα μας ενας αντρας, γυρω στα 50, του φερνουν καποιον νεαρο, που χαμογελαει ολη την ωρα, η μητερα μου , λεει, οριστε αυτος ειναι τρελλος , οχι εγω, και για επιβεβαιωση, ο νεαρος, αρχιζει να φωναζει, και να ουρλιαζει, μουρχεται να μπω και γω εκει, στη χωρα της απογνωσης, και να ουρλιαξω και γω...αλλα , στεκομαι εκει, χαμενη πανω στη πολυθρονα μου, παρακαλωντας να τελειωσει τον καφε του ο γιατρος, και καποιος να μου πει δυο κουβεντες το τι πρεπει να κανω για να μην ακουω τις φλεβες μου να χτυπανε σαν τρελλες το δερμα μου...αφηστε μας να βγουμε, αφηστε μας να βγουμε..

mozart, la clarinette

ξυπναω με μια αγωνια να μου κραταει το χερι,ειναι 4.30 το πρωι,καθομαι ακινητη, και σε λιγο αρχιζει να πεφτει μαλακα η βροχη...
σκρφτομαι το χερι του Μ.σκεφτομαι πως πολυ θα'θελα να κουλουριαστω μεσα στην αγκαλια του..
μετα σκεφτομαι το νοσοκομειο, εκεινο το βραδυ που πηγα σπιτι, και ολα τα φωτα αναμενα, και το τηλεφωνημα,της μητερας μου,ειμαι στα επειγοντα...δεν την πιστεψα, γιατι δεν εχει σταματησει να το λεει, θα πεθανω, εσεις θα με πεθανετε, σε συνχωρω, ποτε δεν θα σε συνχωρησω, ποτε, ποτε, ποτε...
μετα τηλεφωνημα στα επειγοντα, καποια μου λεει, ποια? α, ναι η κατερινα, ανατριχιαζω, και μετα παλι με συνδεουν αλλου, ναι, εδω ειναι η μητερα σας, εκανε αποπειρα αυτοκτονιας, οποτε, ναι την κρατησαμε εδω,φιλοξενειται στην ψυχιατρικη μοναδα...
εκεινο το βραδυ κατι εσπασε, δεν ξερω τι ητανε, πηρα κατι πυτζαμες, και πηγα στο νοσοκομειο...χαμενη, πανω στο μηχανακι, δεν μπορουσα να πιστεψω πως εκανα τοσο λαθος, μου ανοιξε μια νοσοκομα, και κατι ειπε για επισκεπτηριο ...
εφυγα, η μιση πανω στο μηχανακι, η αλλη μιση, καπου αλλου, στη χωρα των τερατων, των φοβων και του θανατου...
ο Μ.με κρατησε απο το χερι εκεινο το βραδυ...πηγαμε μια μεγαλη βολτα, ψηλα, κοιταζοντας τη θαλασσα , σαν ενα μεγαλο υδατινο κητος κατω απο τις παλαμες μας, τ'αστερια πεφτανε σαν βλεματα πανω στα μαλλια μας...και λιγη αγαπη εμενε κολλημενη πανω στα χειλη μας...
την επομενη, ετρεχα πανικοβλητη, σε γιατρους, εισανγγελεις και αστυνομια...μεχρι καποια στιγμη, μιλωντας με τον γιατρο του νοσοκομειου, το βραδυ, ειχε ηδη παρει εξιτηριο αυτη που μ'εφερε στον κοσμο, καταλαβα οτι δεν υπηρχε πραγματικη αποπειρα αυτοκτονιας, οποτε ετσι γλυτωσε παρα τριχα τον εγκλεισμο της, αφου σιγουρευτηκα οτι δεν διετρεχε κανενα κινδυνο...
της εδωσα συνχαρητηρια για την περφορμανς...νομιζω πως θα την ονομασω Σαρα Μπερναρντ, μονο που δεν κατεβαινει ποτε απο τη σκηνη...

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2007

περπαταω στις μυτες μην ξυπνησω τον ποθο

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2007

πηρα την ομορφια αγκαλια,μα τη βρηκα πικρη.και την εφτυσα
Α.ΡΕΜΠΩ

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2007

..."εμενα μ'ενδιαφερει να εξερευνησω ποιος ειμαι,τι ειμαστε ολοι μας.θελω να μου φερετε στο τραπεζι τον θανατο,την προδοσια,την απογνωση,τον ερωτα,τον ανθρωπο".. Χοακιμ Φοινιξ
there is no end

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2007

συναντησα χτες αυτον τον αντρα που εχει κινησεις που τριζουν, παιδικο χαμογελο και το ενα ποδι σε μια παλια αγαπη...θα παρω γρηγορα ενα μαχαιρι να κοψω αυτη την μικρη αγαπη που φυτρωνει, σαν μικρο θαλάσσινο λουλουδι..
αλλωστε ,αυτος ουτε που με βλεπει,εχει τα ματια του στραμμενα μεσα του..
φοβαμαι μην σαπισουν μεσα μου ολα αυτα που κουβαλαω μεσα στο κεφαλι μου...
δυσκολευομαι πολυ να γραψω, η συζητηση με τον Σ. με διελυσε..ξαφνικα με βλεπω σαν μια μαριονετα που κανει ατακτες κινησεις,χωρις συνχρονισμο,με υστερικες μικρες κραυγες..
η μητερα μου και γω ειμαστε πλεον σε εμπολεμη κατασταση απ'οπου δεν υπαρχουν νικητες, μονο χαμενοι,τρελλα χαμενοι..
δυσκολευομαι να αναπνευσω,συνθλιβομαι σιγα σιγα ,οι λεξεις πεφτουν σα χαλικια απο το στομα μου,σκουριαζω μεσα στον υπνο μου...

Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2007

it's so cold in Alaska

ξυπνησα ξημερωματα με μια γευση σταχτης στο στομα...
ανοιγω τα ματια,μια μικρη απαλη βροχη πεφτει σιγα σιγα σαν χιονι πανω μου...
χαμενη(ξανα)στη μεταφραση...
εχω λαθος ενχειριδιο στα χερια μου, και μαλλον, περασμενου αιωνα...
ο Μ.μου λεει
¨σιχαινομαι την τεχνολογια,τα κινητα, τα κομπιουτερ, μεχρι και το ρευμα...να,ακους?(ακουγεται το ψυγειο)ε, μεχρι και αυτο, με πειραζει...θα'θελα να φυγω, καπου ερημικα,αλλα ,να, ειναι οι γονεις μου......ειναι ολα ψευτικα.."
τον ακουω και γεμιζω μικρες τρυπουλες ...μικρες φυσσαλιδες...
μεχρι να φυγω, εχω αδειασει απο το μισο μου αιμα, ο καθρεφτης μου δειχνει ενα χλωμο προσωπο, το οποιο βρισκω ενδιαφερον και αποκρουστικο, ο Μ.με κοιταει ανησυχος..."τιποτα"του λεω οταν με ρωταει,σκεφτομαι τι ποτε, τιποτενιος, τρυποκαρυδος,τρυπα...
"να, οταν μου μιλαει το αφεντικο μου, καποια στιγμη, σκεφτομαι οτι παιρνω ενα κατσαβιδι και του το καρφωνω εδω"(δειχνει το λαιμο του)
μικρο αγορι με τις μαλακες κινησεις, σαν δολοφονος στο σκοταδι,σιωπηλος σαν χιονι...
με εκτελει με συνοπτικες διαδικασιες,φευγω χαμογελαστη(και ορθια)...χανομαι στον υγρο δρομο του χωριου,ανθρωποειδη με προσπερνανε, καποια στιγμη καταλαβαινω πως εχει πιαστει το στομα μου..."it's so cold in Alaska"

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2007

why poor people got the blues?(Willie Dixon)

ειδα στην μπιεναλε,αθηνα,ενα εργο,οπου καποια κτιρια,ανατιναζονται...και ξανα μετα, φωτογραφιες,παλιες, των κτιριων,μεχρι την ανατιναξη...
δεν μου 'χε κανει καποια εντυπωση τοτε, αλλα τωρα,αυτη η εικονα μου'ρχεται στο νου,αυτα τα κτιρια που γκρεμιζονται μεσα στη σκονη και τη σιωπη...
και αυτον τον ανθρωπο,στο μαρουσι, λεωφορος κηφισιας, ιρακινος η πακιστανος,στα προθυρα λιποθυμιας,στη μεση του δρομου, τρεκλιζοντας, με σκονισμενα ρουχα,του δωσα λιγα λεφτα και κατι μπισκοτα που ειχα,και σχεδον γονατισε, νομιζω εκλαιγε και μιλουσε στη γλωσσα του,ηθελα να κατεβω απο το μηχανακι και να τον παρω απο το χερι και να τον παω καπου ησυχα , αλλα δεν ηξερα που, τελικα εφυγα...
οταν πεθανω(ποτε πια?) θελω να γινω αγγελος...
κανονικος,σαν αυτους που βλεπουμε στους ναους...
εγω μονο πεταλουδες βλεπω...λες?

αυπνιες

ειδα αυτο το ντοκυμαντερ για τη γη...μου'ρθε να βαλω τα κλαματα,σαν να ειμουνα σε κηδεια,σαν να εβλεπα ντοκυμαντερ για την ζωη στον Αρη,που ηταν λεει ο πλανητης γη,πριν 100 χρονια...
οι μελλοθανατοι σε χαιρετουν...
αυτο το ελεφαντακι που τελικα χαθηκε, αυτη η πολικη αρκουδα που κολυμπουσε μερες σε ενα λυωμενο τοπιο,τελικα πεθανε απο τη πεινα,αυτη η λεοπαρδαλη ,που εχουν μεινει ,40 απ'αυτες...μια ατελειωτη σειρα απο πεθαμενους...που θα πανε συντομα να συναντησουν τα 50 ελαφια που τουφεκιστηκανε χτες,για πλακα...
οσα γλυτωσανε απο τη φωτια.
αυτος ο κοσμος ειναι ενας κοσμος σε εμφυλιο πολεμο...
δεν ξερω τι να την κανω τοση θλιψη,αισθανομαι κοματακια γυαλι μεσα στη καρδια,περπαταω μεσα σε μια ερημικη παλια πολη,μπαινω σε ενα μαγαζι ,γνωστοι, αφαιρουμαι λιγο, μιλαω και δεν πολυ ξερω τι λεω, ακουω αλλα κοιταζω στα ματια και περιμενω να ακουσω αλλα, δεν ξερω τι, κατι,μια δηλωση που να μου κινησει το ενδιαφερον...
λιγο πριν, με παιρνει τηλεφωνο ο Μ....καπου θα παει με ενα φιλο του, ξαφνικα βαριεμαι, κατι σαν μικρο παγωμενο ρευμα περναει μεσα στο κεφαλι μου, μενω πολυ ευγενικη, πολυ καθως πρεπει ενω σκεφτομαι να του κλεισω το κινητο στη μουρη,κατι μου λεει ,να βρεθουμε σιγουρα αυριο,τι ωραια, σαν να μου δινουν παγωτο μετα απο νηστεια, μηπως να πω και ευχαριστω? δεν λεω ευχαριστω, λεω μονο "μπορει"...και απολαμβανω την μικρη παυση που αιωρειται αναμεσα μας,αυριο θα΄'χω κλειστο το κινητο ...θελω να εκδικηθω τις μερες απουσιας και αδιαφοριας,οκ, αυτο ειναι λοιπον, δεν πρεπει ποτε να κρεμαμε τη πολεμικη στολη στο ντουλαπι...
θα κλεισω το κινητο και θα υποφερω και λιγο, μετα, θα βαρεθω καποια στιγμη να ποναω και θα φτιαξω ενα αρκτικο τοπιο μεσα μου, σαν αυτο της ταινιας, εκει οπου πεθαινει η πολικη αρκουδα ,μεσα στους λειωμενους παγους, απο την απογνωση και την πεινα..

παω σπιτι, και μεσα μου παρτυ διαβολων,σκεφτομαι οτι θα΄θελα να'μαι σε μια πολη, μια μεγαλουπολη, να΄βγαινα να γυρνουσα ,αδεσποτη, απο δω και απο κει, δρομοι, σπιτια,μπαρ, να πηγαινα σε ενα σπιτι με μεγαλα ταβανια και ωραια μουσικη, και ανωνυμη παρεα, να καπνιζαμε και να πιναμε, διαφορα, μεχρι το λευκο φως, το πρωτο πουλι, και να'μαι χλωμη και ομορφη, και να αγκαλιαζα μετα ενα σωμα σαν να με τουφεκιζανε αμεσως μετα, να μετακομιζα σε μια αγνωστη χωρα...να γεμιζα σημαδια ,μικρες καρφιτσες στη καρδια και σπερμα στα μαλλια...

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2007

σαλιγκαρια κατω απο το ηφαιστειο

σημερα ενας αγγελος ηρθε και μου ψιθυρησε σ'αυτι πως θα τα ανακατεψει ολα...
και πραγματι,βγηκα και ειχε παρει ενα πινελλο και εριχνε παντου, ακαταστατα, βροχη,χοντρα βαρια συννεφα,πρασινο ανοιχτο σε θαλασσινα μανιασμενα αλογα( και στο βαθος,τα κυματα χορευανε σαμπα στη παραλια)μικρες φλουδες ουρανου καλοκαιρινου,αστραφτερα χαμογελα και ηλιαχτιδες με μικρα μικρα σπουργιτια...
σταματησα και εβαλα τα χερια μου στη βρεγμενη γη,ξεντυθηκα και κυλιστηκα,μαζι με τα σαλιγκαρια που αρμενιζανε πανω κατω αριστερα και δεξια...ο σκυλος χοροπηδουσε γυρω γυρω,και ετριβα τα βρεγμενα μπλε λουλουδακια πανω μου,γεμισα γη,βροχη,και μπλε χρωμα...

μενεξεδενια...ημουνα αορατη ,πετουσα ασημοσκονη στα ματια τους και αυτοι νομιζαν οτι με ονειρευοντουσαν..
ανοιξα τα χερια και αγκαλιασα απο ψηλα τη γη της χρυσης πεταλουδας και της συγγνωμης,ενα μικρο αερακι ζαρωνε το πλατυ και λεπτο γκρι δερμα της θαλασσας,με σταματημενα καραβια,σαν εγκατελειμενα κοχυλια,ακινητα στο λυωμενο χρυσο της δυσης...
καποια στιγμη ο ηλιος εκανε μια κινηση ταχυδακτυλουργου,και στη θεση του εμφανιστηκε μια σεληνη /ηλιος πολυ σεμνη,αρα επικυνδυνη...με απαλα και αραχνουφαντα συννεφα με πετραδια βροχης να πεφτουν σιωπηλα γυρω...
σκεφτηκα το δερμα του Μ. μαστιχα και μικροι ηλιοι στις κλειδωσεις...
αυτο κρατησε καποιες μικρες ανασες νεαρου βουδιστη μοναχου...και μετα
ολα ξαναγινανε ηλιος και βραχια,συμπονοια και κοκκινο κρασι στην ακρη του στοματος..

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2007

αν δεν σας αρεσουν οι αρχες μου ,εχω αλλες.
Γκρουσο Μαρξ

"το θεσπεσιο σου σωμα
κριμα να το φαει το χωμα"

i will take care of you

το πρωι ,ξυπνημα σ'εναν καινουργιο,μετα τη βροχη,κοσμο...ολα αστραφτουν..
φευγω..
παω εκει που πεφτει με απαλες μαχαιριες ο ηλιος,ολα αστραφτουν,αναμεσα στις φυλωσιες,που και που μια λαμψη,νοιωθω το ζεστο τριχωμα του σκυλου διπλα μου,την ανασα του..φευγω προς βοτσαλα,κυματα,λαμπερα χαμογελα των φυλλων,τα δεντρα με χαιρετανε αμιλητα,παιρναω μπροστα απο ενα χωριο που μυριζει γλυκανισσο,και ζεστο ψωμι,μουρ'χεται να σταματησω ,και να καθησω ακινητη ..οχι,δεν σταματαω,φευγω,τα συννεφα πανε πολυ γρηγορα,και γω το ιδιο,νοιωθω μεγαλη σαν συννεφο,δρακοι και αετοι στον ουρανο,δε σταματαω,βλεπω στο βαθος μια θαλασσα σπασμενη σε χιλια κομματια,που σπανε και ξανασπανε πανω στο γυμνο κορμι μου..κλεινω τα ματια,βυθιζομαι,κραταω την μυτη κλειστη,και κανω τη πνιγμενη,αφηνομαι,καποια στιγμη σηκωνεται κυμα και με ριχνει στη στερια με μεγαλες υδατινες κραυγες..ανοιγω το στομα και ξαναρχομαι...ζαλισμενη ,περπαταω λιγο,και φευγω...
καθομαι σ'ενα καφενειο,μια νεαρη κοπελλα ερχεται,εχει ενα μικρο χαμογελλο στα ματια,με συγκρατημενο υφος,με μικρα μικρα παιδικα κοκκαλακια στα μαλλια..ειναι απο τη Ρουμανια...τη ρωταω για το Βουκουρεστι..
της λεω για τα κοκκαλακια...

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2007

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2007

ορχαν Παμουκ

"στη δυση ,η μελανχολια βιωνεται μοναχικα,οταν ενας ανθρωπος ποναει ,οταν ειναι θυμωμενος,οταν ειναι καλλιτεχνης κ.ο.κ.Εγω εντοπιζω εδω τη θλιψη μιας κοινοτητας η ενος εθνους.Ενα συλλογικο συναισθημα που αφορα τους παλιους κατοικους τουτης της πολης και που εχει ιδεολογικο υποβαθρο.Σημαινει να μη λειτουργεις σαν αρπακτικο στη ζωη,να μην εισαι ολο απαιτησεις,να μην τρεχεις πισω απο το χρημα και την επιτυχια..."

..."ενας αθρωπος που στρεφεται προς τα μεσα(ο συγγραφεας )
και εννοω την καλλιτεχνικη αφοσιωση,την ενδοσκοπηση,το να ξεχνας τον κοσμο γυρω σου και να καταλαμβανεσαι απο αυτο που κανεις,σαν ενας τυφλος που ψηλαφει τα γυρω του και προσπαθει να φτιαξει κατι με οτι βρισκει εντος του.και το πιο ενδιαφερον σ'αυτη την διαδικασια ειναι να καταφερεις,κοιτωντας μεσα σου,να αποτυπωσεις οσο το δυνατον καλυτερα ολη την ανθρωποτητα.Να καταλαβεις πως λειτουργουμε στη ζωη.Απο κει και περα εγω ρωταω:αραγε η ζωη δικαιωνεται μονο αν αγγιξει την ευτυχια?
Η μηπως υπαρχει κατι βαθυτερο καμια φορα που σε αποτρεπει απο το να αναζητας τον πιο συντομο δρομο για την ευτυχια?..."
Ορχαν Παμουκ

bad news

χτες 2 ειδησεις
1)στου Ρεντη,κατεβαινουν κατι ομαδες,οι οποιες τρομοκρατουν,απειλουν,σπανε,κυνηγανε πακιστανους που μενουν εκει..οι γειτονες,ελληνες,ηλικιωμενοι υποστηριζουν τους πακιστανους,μαλιστα μια γιαγια τους περιγραφει σαν παιδια τους...
η αστυνομια οταν ζητηθηκε η βοηθεια της...απαντησε,οτι εφ'οσον δεν εχει γινει κανενας σοβαρος τραυματισμος(η κανενας ελαφρυς φονος)δεν μπορει να κανει τιποτα.
σκεφτομουνα μηπως εφτασε ο καιρος να εχουμε και μεις ομαδες που να προστατευουνε τους απροστατευτους? ανταρτικο κανονικο...
αλλιως a bullet in the head για καθε φασιστοειδη(μα θα ερειμωσει ο τοπος..!!)
2)στο κονγκο,βιαζουν καθημερινα 10 τουλαχιστον κοριτσια /γυναικες(απο 4 (!?!)μεχρι 70 χρονων...τα θυματα που βιαζονται με τον χειροτερο τροπο,μερικες καταληγουν αναπηρες, στη συνεχεια εγκαταλειπονται απο αντρα η συγγενεις,διοτι "χαλασανε"...
τα θυματα ειναι μεχρι στιγμης χιλιαδες.
και μαυρη,και γυναικα...bad news

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2007

sunbeams

οταν βουτηξα,ειδα τα πρωτα κοχυλια...το νερο ακινητο,ητανε πριν τη βροχη, και υπηρχε μια συγκινηση στον αερα,σιγα σιγα τα κοχυλια αρχισαν να περπατανε,τραβοντας μικρες αχνες διαδρομες πανω στην αμμο..
καβουρακια,εκατονταδες καβουρακια και μια γυναικα με φυκια στα μαλλια και ανεμο μεσα στη καρδια..

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2007

under the moon light

στη αρχη,ολα ησυχα,η θαλασσα εγλειφε τα δαχτυλα του οριζοντα και αυτος κοκκινιζε απο ευχαριστηση..
καθομουνα,και κοιτουσα το αγορι,το νερενιο αγορι...
οσο επεφτε σιγα σιγα η νυχτα μεταξενιο συννεφο αστεριων,η σεληνη ανεβαινε στη αρχη αχνη,μετα κοκκινη,και σιγα σιγα λαμπερη και γεματη ονειρα καλλικαντζαρους και μαγισσες με μακρυα μαλλια απο φυκια και γοβες στιλλετο...τοτε ειναι που αγγιξα το χερι του...και βρεθηκα στη αγκαλια του...το δερμα του μυριζε αλατι και μαστιχα...
ημουνα γεματη φεγγαρι,αγαπη και μαστιχα...

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2007

τι ειναι αυτο που ονομαζουμε δημοκρατια

περιφερομαι στην Αθηνα,δρομους, καφενεια,υπαιθρια σινεμα,εναλακτικα στεκια, καλλιτεχνες ,επιχειρηματιες,μεταναστες, λαθρομεταναστες,γκει,σιωπηλοι,γκλαμουρατες γυναικες,εργατες ...και μετα ακουω''''''''εγω δεν ειμαι ρατσιστης" αλλα ε,οι αλβανοι...μπλα μπλα,αλλα οι αραπαδες...μπλα μπλα,οι αδελφες,οι λεσβιες,οι δηθεν,οι αμορφωτοι νεοπλουτοι...μπλα μπλα
ολος ο κοσμος εναντιον ολων...
and god save the queen(she's not a human beeing)
θελω να πω, κολυμπαμε ολοι σε μια κατασταση απονευρωμενη, μη τολμωντας να πουμε την αληθεια μας, μηπως δηθεν χαραχτηριστουμε "αντιδραστικοι",η δηθεν μη "μοντερνοι...
περιφερουμε το σωμα μας σαν τροπαιο, σαν τοτεμ,ενω η επιθυμια ειναι και θα΄ναι παντα αναρχη και αναρχοαυτονομη..
οσο για τα αισθηματα, αλλο ταμπου/τοτεμ και αυτο...
πιο ευκολα κανεις ενα καθαρο σεξ ανωνυμο, παρα ενα βλεμμα, μια ερωτικη κατασταση παιχνιδιου, και βεβαια μη τολμησει κανενας να εκφρασει κατι που νοιωθει, με τον κινδυνο να φανει...τι αραγε? αδυναμος,ευαλωτος,ευαισθητος, εκτοςτοπου και χρονου, και τι εγινε ας φαμε τα μουτρα μας, καλυτερα αυτο απο την νευρωτικη μοναξια μας...
εγω δεν ξεχνω ποτε πως ειμαι μια μελλοθανατη ,και αυτο με κανει ελευθερη και να λατρευω τη ζωη...
και να την θεωρω ιερη σε οποιαδηποτε μορφη της...
ας παμε λοιπον στη κολαση ,γιατι η κολαση ειναι εδω, μαχεται καθε στιγμη την ομορφια και την καλοσυνη..
ας μη φοβηθουμε γιατι δεν εχουμε τιποτε να χασουμε αλλα και ουτε να κερδισουμε, αυτη ειναι η ομορφια, να κοιτας την αβυσσο σαν ενας ακροβατης του κενου...

το κοκκινο αυτοκινητο και το φαντασμα του νεκρου αστερια

πριν λιγο καιρο βρηκα βουτωντας, εναν κατακκοκινο αστερια,πεθαινε, σιγα σιγα..τα ποδια του σαπιζανε σιγα σιγα...δεν ξερω γιατι ακριβως,μπορει καποιος να τον ειχε τραυματισει..
πηγα αργα,ο ηλιος ελαμπε ακομα μα λιγο ασθενικα, με το γνωριμο πορτοκαλοκοκκινο χρυσαφενιο χαμογελο του..
συναντησα τον δυτη της ανεμωνας και των καφεκοκκινων φυκιων...
βουτηξα και σε λιγο τον ειδα μπροστα μου, λιγο χλωμο, να κρυωνει, αλλα χαμογελαστο σαν παιδι..
με ρωτησε που ημουνα, και ερχοτανε λεει καθε μερα να δει αν θαρ'χομουνα...
χαρηκα και για να το γιορτασω το'βαλα στα ποδια, βουτωντας και ξαναβουτωντας, με πιανει μια ταραχη , μια αμηχανια οταν μου λενε κατι καλο, δεν ξερω τι να το κανω...
και κανω κολοτουμπες...

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2007

coming back

εφτασα χτες στο νησι,ελειπα Αθηνα για λιγες μερες..
φτανω σ'ενα νησι απο χρυσαφι..
ολα ειναι πορτοκαλοκοκκινα, το φως χρυσαφενιο καθεται παντου, στο δερμα, στα βλεφαρα,στα φυλλα που αστραφτουν,η θαλασσα με δεχεται ζεστη ,το σωμα μου τεντωνεται , νοιωθω τις αρθρωσεις να ξεκλειδωνουν..παιρνω τον σκυλο αγκαλια μες΄το νερο, και απλωνομαστε σαν ενα μεγαλο νουφαρο, σαρκινο, με ξανθοκοκκινες τριχες(αυτος)με κοκκινες (εγω) φακιδες,μακρυα μουσουδα,επιπλεουμε,δυο μικροι ναυαγοι, ειναι πολυ ησυχα, αισθανομαι χρυσαφενια και καθε φλεβα παιζει μια μικρη μουσικη..
χαιρεταω τα παντα και λεω ευχαριστω ευχαριστω , ναι και μενα μου λειψατε πολυ...

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2007

and the wind is blowing

απο χτες,αερας,ολα τα παρασερνει,και τρυπωνει μεσα στις σκεψεις μας...
στη δουλεια,να μαζευεις τα μικρα γυαλινα κηροπηγια,πριν μεταμορφωθουν σε πολυχρωμη γυαλοσκονη...
το βραδυ ,τηλεφωνο απο τον Ν...δεν απανταω,κοιταω το νουμερο υπνωτισμενη...
το τηλεφωνο χτυπαει αλλες τεσσερις φορες..κανω τη μουγγη..
ας δεχτει την ελλειψη μου,αλιως θα δεχτει την εκλειψη μου...
ας υποφερει λιγο αφου ειναι ικανος να μου κοβει την ψυχη με μικρες χειρουργικες κινησεις...
παω και χορευω ολη νυχτα,οι γνωστοι με ρωτανε γιατι λαμπω ετσι...και τι ομορφη...μπλα μπλα μπλα...
ξυπναω με διαθεση καννιβαλου...

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2007

μικρες ωρες

η νυχτα προχωραει με μικρα βηματα προς την διδυμη αδελφη της ,την ημερα..
το φως παιρνει αλλες αποχρωσεις ,μεσα στο τοπιο, και μεσα στισ καρδιες μας..
μελανχολια αγκαλιαζει με τρυφεροτητα το καλοκαιρι ,ψιθυριζοντας του μικρες λεξεις παρηγοριας,στολισμενες με συννεφακια, καποιες σκορπιες σταγονες βροχης,η θαλασσα ανασαινει λιγο πιο βαρια ,...εχω βρει το στομα της γης, και ακουω την αναπνοη της, ακινητη, γεματη αλατι και βαρια βλεφαρα,κοιταζω τα μικρα καραβακια,που πανε και'ρχονται,ορφανα θα'λεγες απο ανθρωπους..
εχω βρει το στομα της γης, και ακουω το φυσημα, μεσα στη σπηλια,με τις φωλιες των μικρων θαλασσινων πουλιων..
σκοτεινιαζει πιο νωρις,αλλα σκοτεινιαζει και πιο γλυκα, με ροζ/μωβ σκιες, και σε κανει να θελεις να διαλυθεις και συ, μεσα στον ουρανο...
περπαταω παλια πολη,εχω ορεξη απο προσωπα,κορμια, και κινησεις...τελικα,δεν βρισκω παρα ανασες που μυριζουνε βοτκα πορτοκαλι και l'heure bleue de Guerlain...
σπιτι, βρισκω παλι σημειωματα,μητρικα παραπονα,που απαιτουν αγαπη...αγαπη...αγαπη
και Θεε μου νοιωθω τοσο ανημπορη, τοσο κουρασμενη...σκεφτομαι τον Ν.,περιεργο τελικα, ερωτευεσαι εναν ανθρωπο, και αυτος απλα δεν σε ερωτευεται...τοσο απλο, τοσο αμετακλητο, τοσο συνηθισμενο...αραγε τι αισθανεται ενας ανθρωπος οταν κανει ερωτα?
ειναι δυνατον να ειναι τοσο απατηλη ολη αυτη η λαβα, το αιμα που τρεχει πιο γρηγορα μεσα στις φλεβες σου, η ενωση,τα δαχτυλα που κρατιουνται σφιχτα,τα λογια, τα τρομερα λογια που τρυπανε την καρδια σου σαν οξυ,η σιωπη,δαγκωνεις,γλυφεις,ο μικρος θανατος στην ακρη της γλωσσας...
τοση αγαπη,που παει?
παει στα συννεφα ,σ'αυτους που κρυωνουν,παει στα μικρα παιδια...?
που παει η αγαπη που σου καιει τα χερια , και συ την αφηνεις να πεσει ,σαν πετρα απο μετεωριτη...
που παει,να την μαζεψω λιγο , την αυγη,και να την κανω αστεροσκονη..
και να βρεχει σιγα σιγα σ'ολη τη γη...

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2007

ο μικρος αστεριας

διασχιζω χωρια,δεντρα που με χαιρετανε, κανω ωρα να ηρεμησω, οταν φτανω στη παραλια,το φως εχει αλλαξει, εχω ενα μηνα να πατησω..ειναι η γερμενη βαρκα,κοντα στο δεντρακι...βουταω και τον ψαχνω, δυσκολευομαι, δεν τον βρισκω...
καθομαι λιγο στο ισκιο,με τα ποδια στον ηλιο, ψιλοκοιμαμαι,αργοτερα ξαναβουταω, ψαχνω, ψαχνω, και τελικα τον βλεπω να λικνιζεται..συνγκινηση...του χαιδευω την πλατη, ειναι μικρος και αθωος, επιτελους ηρεμω καπως..του λεω ευχαριστω σιωπηλα και τον αφηνω απαλα στην αμμο, στο βυθο...μικρε μου αστερια σ'αγαπαω

σκεφτομαι αρα ξερω πως θα πεθανω

χτες παλι εκρηξη μισους...βγηκε σαν φαντασμα, το φαντασμα της μανας η αυτο που καποτε(?)υπηρξε μανα μου.."βρωμα βρωμα εισαι μια βρωμα..."
μενω περιεργως αδιαφορη σαν να πεθαινω μεσα μου, μεχρι τη στιγμη που με γραπωνει και προσπαθει να με χτυπησει,της πιανω το χερι και της λεω"οχι τετοιες κινησεις"...φευγω, μ'ακολουθει βριζοντας..
κλειδωνομαι,και δεν ειμαι σιγουρη αν θελω να βαλω τα κλαματα, αν θελω να σκοτωθω η απλα να φυγω...μαλλον και τα τρια μαζι..δεν ξερω τι να κανω, δεν ξερω ποιον να φωναξω, νοιωθω σαν το δερμα μου να 'ναι χαρτινο και να κινδυνευει να σχιστει με την παραμικρη κινηση...με πιανει το παραπονο,νοιωθω εξωφρενικα μονη, και εξωφρενικα δυστυχισμενη..
κοιμαμαι μεσα σε μια θαλασσα θλιψης
το πρωι το δερμα μου ειναι γκριζο και ζαρωμενο , χαρτι τσαλακωμενο ...

Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2007

i am a murderer

περνανε καποιες μερες και τον βαζει σε μια ακρη του μυαλου της...
μια μερα,μυνημα καπνου,που βιαζεται να ακολουθησει..
ανοιγει την πορτα, η μυρωδια ιδια, μουσικη, το λαμπακι αναμενο, ενα λαμπακι μικυ μαους απο το Jumbo,ο ανεμιστηρας..στεκεται στην εισοδο, και μενει λιγο ακινητη..
αυτος ,ανοιγει τα ματια και της κανει νοημα να πλησιασει,σκαρφαλωνει πανω στο κρεβατι και κολλαει πανω του,φιλιουνται σαν να προκειται να πεθανουν τα επομενα λεπτα,μια εκρηξη στο κεφαλι της, fucking junkie of love,κινησεις μεσα στη σιωπη,ειναι μεσα της , στεκονται ακινητοι ,ο κοσμος εχει καταστραφει σε μια πυρηνικη εκρηξη,κοφτες,καφτες ανασες,πυρκαγια αγαπης,λογια που ψιθυριζεις στ'αυτι του αλλου,ασθμαινοντας, απειλοντας,κανιβαλοι και οι δυο,νοιωθει καποια στιγμη οταν φωναζει,να την φτυνει,ειναι 2 ζωα που γλυφονται και δαγκωνονται..
το χερι του πανω στο χερι της
φιλια,χτυπηματα,ζεστη, ζεστη, ζεστη,κολλας ,στρειδι σαρκινο..
ολη νυχτα κυλιουνται σε καφτη αμμο..
και δροσιζονται με φιλια,σαλιο ,σπερμα και αγαπη

september

ο αυγουστος δεν μ'αφησε να ανασανω...
μυρωδια καμενου,κλεινω τα ματια ,ακουω τον πονο του να καιγεσαι ζωντανος,την απελπισια,την μοναξια του αβοηθητου..
κοιταζω τον σκυλο μου, και σκεφτομαι αυτη την γυναικα που εβλεπε να καιγονται τα ζωα της,τα ζωντανα της,και βεβαια ολη η περιουσια της,και ματωνε η καρδια της...
σκεφτομαι τα χωρια , τους ανθρωπους,τα δεντρα, τα μικρα πουλια,τα ζαρκαδια..
σκεφτομαι την οργη,τη θλιψη, και επισης σκεφτομαι τουσ εμπρηστες..
ποσα αραγε αξιζει το να χανεις την ανθρωπια σου?
αυτες οι καρδιες που ματωνουν,τους γεμιζουν τα χερια..
μια λεπτη σκονη σκεπαζει τον κοσμο,μου γεμιζει τα ματια, το δερμα, τη καρδια,αναπνεω αλλα με δυσκολια, δυσπνοια,θα'θελα να'μουν αγγελος , να απλωσω τα φτερα μου , τουλαχιστον αν δεν μπορω να τους σωσω, τουλαχιστον να μη πονανε τοσο πολυ..

δεν βλεπω τηλεοραση εδω και μηνες,φευγαλεα, μονο, περνωντας σε κατι σπιτια, εικονες πολεμου,με μονο αμαχους για θυματα..
αν λοιπον πεθαινεις οταν εισαι αμαχος, τοτε αδελφια ας πολεμησουμε..

Σάββατο 18 Αυγούστου 2007

small waves/big blue

Αερας ,αλλαζει η αφη του,γινεται ελαφρα πορτοκαλι,η θαλασσα εχει ριγη ηδονης καθως την χαιδευει, σκιρτα
σουρουπωνει λιγο πιο γρηγορα
και αυτο το γατακι στα σκαλακια
μυρωδια νυχτολουλουδου που λες και μενει πανω σου
λες και σε ποτιζει
και πας,
λιγο πιο ελαφρυς
με τα ματια γεματα αλμυρα
και τη καρδια που κανει μπουμ μπουμ
αλλα σιγανα,ετσι να ξερεις οτι εισαι ζωντανος
ακους το αιμα σου να τραγουδαει
και το μικρο συννεφακι εκει στην ακρη του οριζοντα
κοιταζει και αυτο τον μικρο γλαρο
πιρουεττες στα κυματα
και συ ξαπλωνεις γυμνη στη ζεστη πετρα
καθως η μερα κουλουριαζεται στα ποδια σου..
"μη μου μιλας για τ'αηδονι μητε για τον κορυδαλλο
μητε για τη μικρη σουσουραδα
που γραφει νουμερα στο φως με την ουρα της.." (Σεφερης)

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2007

ΜΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ

δευτερη μερα αφιξης της μητερας μου..τη παρατηρω, ειναι στα προθυρα νευρικης κρισης, η οποια ερχεται σαν κυμα ...αφριζουσα μανια, φτυνει τις λεξεις/ δηλητηριο σαν κομπρα...
το πρωτο χτυπημα μου'ρχεται καπως απροσδοκητα, προσπαθω να αντικρουσω, η μανια τρεφεται απο μονη της, παρθενογεννηση μισους,παω προσ αυτην, κανει μια κινηση σαν να πηγαινα να τη χτυπησω,σαν να θελει να τη χτυπησω, τη κοιταω εκπληκτη, το στομα ειναι παραμορφωμενο,φευγω τρεχοντας...στο δρομο ανακαλυπτω πως τρεμω απο ενταση,η απο στεναχωρια,πνιγομαι..
ολη μερα ειμαι ετοιμη να τσακωθω, ψαχνω να τσακωθω, τελικα τιποτα,πανικος, δεν θελω να παω πισω, ονειρευομαι να κρεμιεμαι απο το ταβανι, να ανοιγω τις φλεβες μου και να πλημυριζει ο κοσμος αιμα, ονειρευομαι ατυχηματα με διαμελισμενα σωματα...και ολοι να κλαινε...
βουταω, ο ηλιος ειναι στον κατω οροφο, βουταω ξανα ξανα και βλεπω καποια στιγμη μια σμερνα να ελισεται κατω απο μενα..κανω μεταβολη..
σιγα σιγα ηρεμω, κοιταω τα παντα με βουλιμια, τις ηλιαχτιδες μεσα στο νερο...τα χρωματα των βραχων εκει που αφριζει το κυμα...ερχεται ενα κρις κραφτ/βαρκα,με τρεις εφηβους/αντρες με χρυσα ματια, και βουταω αμιλητη κοντα τους...παιχνιδι..
δεν λεμε τιποτα, το καλυτερο...
το βραδυ, η μητερα μου εχει ξεχασει την πρωινη κριση και με συμβουλευει να παω να δω ενα γιατρο για τα νευρα μου...δεν ξερω αν πρεπει να γελασω η να τη σκοτωσω...και τοτε καταλαβαινω πως δεν θυμαται, δεν θυμαται τιποτα...
total denial..δεν ξερω ποσους αιωνες διαρκει αυτο...αιωνες αμνησιας και θλιψης..
καπου το βραδυ παιζει ενας dj πολυ γνωστος, λεω να παω και ,να χορεψω, να χορεψω μεχρι να λιποθυμισει η θλιψη που μου στριβει τη καρδια...

Το αγαλμα του Ανωνυμου(Βουδαπεστη)



museum of torture

PRAGUE...το μουσειο του ερωτα η οπωσ ονομαζεται στη Πραγα

Δευτέρα 13 Αυγούστου 2007

ζεις αντιμετωπιζοντας τη βλακεια των αλλων,μονιμως πεινασμενος,μονιμως "φευγατος",ποιηση,ποιηση,σαν να αρπαζεσαι απο ενα κουτσουρο ενω πνιγεσαι,ποιηση,ποιηση, σαν λιτανεια...
βλεπω τον σκυλο μου, ειναι στο σπιτακι του και κοιταζει κατι σπουργιτια που τσιμπολογουνε το φαγητο του, και λιγο νερο, εχω εναν σκυλο ζεν βουδιστη απο οτι φαινεται...

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2007

st AUGUSTIN

LA MESURE DE L'AMOUR C'EST AIMER SANS MESURE

St Augustin

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2007

το πρωι ξυπνα ,μενει λιγο ακινητη, το σωμα τησ βαρυ απο τον υπνο, εχει δυο μικρεσ μελανιεσ,και στον δεξι ομο μια δαγκωματια,που τριβει σιγα σιγα , ποναει λιγο,και νοιωθει πανω στο δερμα την αποτυπωση των δοντιων,μικρο εφημερο τατουαζ...τωρα τελευταια, το τελετουργικο , σχεδον σιωπηλο, μεχρι να πεσουν τα ρουχα,καφτεσ και κοφτεσ ανασεσ, βρισιεσ και γλυκολογα,σωματα που αχνιζουν,τα χερια κρατανε γερα τη λεια τουσ,κανιβαλισμοσ, βιαιεσ κινησεισ, χτυπηματα, στην αρχη στουσ γλουτουσ,μετα στο προσωπο,κλαιει, αυτοσ ρουφαει τα δακρυα τησ, κατι σπαει ,την κραταει γερα, σπρωχνεται μεσα τησ,και την αναγκαζει να φωναξει, να παρακαλεσει, ορθεσ καφτεσ ανασεσ, δεν υπαρχει διαφυγη,ηδονη με πονο,κλαιει για ολα αυτα που εχει θαψει μεσα τησ και βγαινουν τωρα,μεσα απο τα ραγισματα, σχεδον πνιγεται,παρακαλαει, οι δολοφονοι ακονιζουν τα μαχαιρια τουσ, ενα μικρο κοριτσακι χανεται στο σκοταδι,στο στομα τησ τα χειλη πρησμενα,νοιωθει τη γευση του αιματοσ, μικρη σταγονα μεσα στη νυχτα
μεσα στισ ατελειωτεσ νυχτεσ αυτη η μικρη σταγονα απλωνεται σαν μελανι σε χαρτι.

Σάββατο 4 Αυγούστου 2007

ΑΣΚΗΤΙΚΗ (ΣΥΝΕΧΕΙΑ)

Ο νουσ :"λαγαρο κι ανελπιδο ειναι το ματι μουκαι θεαται τα παντα.Η ζωη ειναι ενα παιχνιδι ,μια παρασταση που δινουν οι πεντε θεατρινοι του κορμιου μου....]...["καρδια ,απλοικη καρδια.γαληνεψε κι υποταξου!''
Μα η καρδια ανατιναζεται και φωναζει :"ειμαι ο χωριατησ και πηδω πανω στη σκηνη κι επεμβαινω στην πορεια του κοσμου !"
Δε ζυγιαζω,δε μετρω,δε βολευομαι !Ακολουθω το βαθυ μου χτυποκαρδι.
Ειμαι ενα πλασμα εφημερο ,αδυναμο,καμωμενο απο λασπη κι ονειρατα.Μα μεσα μου νογω να στροβιλιζονται ολεσ οι δυναμεισ του Συμπαντοσ.
Θελω μια στιγμη,προτου με συντριψουν,ν'ανοιξω τα ματια μου και να τισ δω.Αλλο σκοπο δε δινω στη ζωη μου.
Θελω να βρω μια δικαιολογια για να ζησω και να βασταξω το φοβερο καθημερινο θεαμα τησ αρρωστιασ,τησ ασκημιασ,τησ αδικιασ και του θανατου.
ξεκινησα απο ενα σκοτεινο σημειο,τη Μητρα οοδευω σ'ενα αλλο σκοτεινο σημειο ,το Μνημα.
Και μαχουμαι πωσ να γνεψω στουσ συντροφουσ ,προτου πεθανω.Να τουσ δωσω το χερι μου,να προφτασω να συλλαβισω και να τουσ ριξω εναν ακεραιο λογο...

...τουτη η αγωνια ειναι το δευτερο χρεοσ.

Ο νουσ βολευεται.
Η καρδια δε βολευεται.

αφουγκραζομαι τισ δυο φωνεσ τουσ,δικεσ μου ειναι και οι δυο και τισ χαιρομαι και καμια δεν αρνιεμαι.
Αριφνητεσ δυναμεισ ορατεσ κι αορατεσ αγαλουνται και με ακολουθουν,οταν με αγωνια,εναντια στο παντοδυναμο ρεμα,ανηφοριζω.
Αριφνητεσ δυναμεισ ορατεσ κι αορατεσ ανακουφιζονται και γαληνευουν οταν ,κατηφοριζοντασ,γυριζω πισω στα χωματα.
Ρεει η καρδια μου.Δε ζητω την αρχη και το τελοσ του κοσμου.Ακολουθω το φοβερο ρυθμοτου και παω'
Αποχαιρετα τα παντα καθε στιγμη.Στυλωνε τα ματια σου αργα ,παθητικα στο καθετι και λεγε :Ποτε πια !
Αγναντευε γυρα σου :Ολα τουτα τα κορμια που κοιτασ θα σαπισουν.Σωτηρια δεν υπαρχει.
Κοιταξε. Ζουνε,δουλευουν,αγαπουν,ελπιζουν.Κοιταξε παλι: Τιποτα δεν υπαρχει !...
Που παμε ? Μη ρωτασ !Ανεβαινε ,κατεβαινε. Δεν υπαρχει αρχη,δεν υπαρχει τελοσ.Υπαρχει η τωρινη τουτη στιγμη, γιοματη πικρα,γιοματη γλυκα, και τη χαιρουμαι ολη.
Δινουμαι σε ολα. Αγαπω,πονω,αγωνιζουμαι.

....Ξερω τωρα,δεν ελπιζω τιποτα,δε φοβαμαι τιποτα ,δε φοβουμαι τιποτα,λυτρωθηκα απο το νου κι απο τη καρδια,ανεβηκα πιο πανω,ειμαι λευτεροσ.Αυτο θελω.Δεν θελω τιποτα αλλο.Ζητουσα ελευτερια.
Μα ξαφνου μια σπαραχτικη κραυγη μεσα μου :" Βοηθεια !" Ποιοσ φωναξε ?
Μαζωξε τη δυναμη σου κι αφουγκρασου .ολη η καρδια του ανθρωπου ειναι μια κραυγη.Ακουμπησε απανω στο στηθοσ σου να την ακουσεισ ,καποιοσ μεσα σου αγωνιζεται και φωναζει.

Χρεοσ σου ,σε πασα στιγμη ,μερα και νυχτα,σε χαρα και σε θλιψη,μεσα απο την καθημερινην αναγκη ,να ξεχωρισεισ την Κραυγη τουτη,να την ξεχωρισεισ ορμητικα η συγκρατημενα ,οπωσ βολευει στη φυση σου,γελωντασ η κλαιγοντασ,ενεργωντασ η στοχαζομενοσ,και να μαχεσαι να νοιωσεισ ποιοσ ειναι αυτοσ που κιντυνευει και φωναζει.
και πωσ μπορουμε εμεισ να στρατευτουμε ολοι μαζι ,και νατονε λευτερωσουμε...

Παρασκευή 3 Αυγούστου 2007

ΑΣΚΗΤΙΚΗ (ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ)

...να πωσ με σαφηνεια και με σκληροτητα να καθοριζεισ την παντοδυναμια του νου μεσα στα φαινομενα και την ανικανοτητα του νου περα απο τα φαινομενα--πρι να κινησεισ για τη λυτρωση.αλλιωσ δεν μπορεισ να λυτρωθεισ..."

..."δε δεχουμαι τα συνορα,δε με χωρουν τα φαινομενα,πνιγομαι! την αγωνια τουτη βαθια αιματερα να τη ζησεισ ,ειναι το δευτερο χρεοσ..Ο νουσ βολευεται,εχει υπομονη,του αρεσει να παιζει..μα η καρδια αγριευει,δεν καταδεχεται αυτη να παιξει,πλανταει και χιμαει να ξεσκισει το διχτυ τησ αναγκησ....ενα μοναχα λαχταριζω:Να συλλαβω τι κρυβεται πισω απο τα φαινομενα,τι ειναι το μυστηριο που με γενναει και με σκοτωνει,κι αν οισω απο την ορατη ακαταπαυτη ροη του κοσμου κρυβεται μια ασαλευτη παρουσια.
Περα!Περα!Περα! Περα απο τον ανθρωπο ζητω το αορατο μαστιγι που τον βαραει και τονε σπρωχνει στον αγωνα.
ο νουσ :"γιατι να χανομαστε κυνηγωντασ το αδυνατο? μεσα στον περιβολο των πεντε αισθησεων χρεοσ μασ ν'αναγνωρισουμε τα συνορα του ανθρωπου."
Μα μια αλλη μεσα μου φωνη,ασ τη πουμε εχτη δυναμη,ασ τη πουμε καρδια,αντιστεκεται και φωναζει:"Οχι ! Οχι! ποτε μην αναγνωρισεισ τα συνορα του ανθρωπου! να σπασ τα συνορα! Ν'αρνιεσαι οτι θωρουν τα μετια σου ! να πεθαινεισ και να λεσ :"Θανατοσ δεν υπαρχει!"
...

(η συνεχεια σε λιγο,αυτο το βιβλιο ειναι το βιβλιο του Προμηθεα !!)

ΠΑΛΙΟΤΕΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ (2001?)

κατω απο το βελουδο τησ κινησησ σου,ακουω τα ραγισματα τησ ψυχησ σου
σπασ σε χιλια κοματια οταν σε κοιταω
μεσα στο σπιτι μου ,εχω σπασει ολουσ τουσ καθρεφτεσ και εχω βαλει τα κοματια στον τοιχο..
ετσι με κοιταζω κοματιασμενη
υπαρχουν ολοκληρα κοματια που λειπουν.ειναι οι σκοτεινεσ γωνιεσ τησ ψυχησ μου
εκει που δεν πεφτει ο ηλιοσ τησ αγαπησ
ειναι σκιεροι δρομοι
δροσερα και ησυχα ξεφωτα
ειναι και σπηλιεσ που ζουν και αναπνεουν δολοφονοι
(που χαμογελανε οταν σε πληγωνω)
"υπαρχει κατι το οδυνηρο οταν σε συναντω αλλα κατι σαν πενθοσ
οταν σε αφηνω"μου ειπεσ ενα βραδυ που η κουραση σ'εκανε να γονατισεισ

τα ματια σου ειναι σαν τη σεληνη πριν τη βροχη,
θολη ,μ'αυτο το αιωρουμενο στεφανι γυρω τησ/κολυμπαω γυμνη μεσα στην αγριεμενη θαλασσα
μια μερα θα βρεθω νεκρη στισ οχθεσ τησ ψυχησ σου.
(εισαι ο ηθικοσ αυτουργοσ τησ ευτυχιασ μου..)

-- --- ---- ---- ----

το διαβαζω σημερα αυτο κι αν και δεν μ'αρεσει πια, το μεταφερω οπωσ γραφτηκε, και η αληθεια του μου κοβει την ανασα...εγω ξερω τι κρυβεται πισω απο τισ κλειστεσ κουρτινεσ...
παντωσ τωρα, μ'αρεσουν πιο πολυ οι αστεριεσ, ειδικα ο δικοσ μου, ο αστεριασ /μπαλαρινα,που κοβει βολτεσ πανω στισ παλαμεσ μου και κανει κολοτουμπεσ οταν τον βαζω αναποδα...οι δρομοι οπου βλεπεισ τη θαλασσα, αερασ, κυματα /αλογα, μυρωδιεσ ,καλαμιεσ, συκιεσ στην ακρη του δρομου οπου σταματασ και τρωσ συκα,μετα εχεισ τα δαχτυλα που κολανε, κολανε πανω στο τιμονι, αλλα τοτε σου'ρχεται να τραγουδησεισ, και τραγουδασ, πολυ ξενοιαστη, και λιγο αλλοπαρμενη, με τον αερα να σου ψιθυριζει τραγουδια γεματα αλατι,συννεφακια που τρεχουν, αγριοκατσικα, βλεματα που καινε, χαμογελα τησ γιαγιασ με το χαραγμενο προσωπο και καρδια μωρου,σωματα που τεντωνονται,ζεστα σαν αμμο,και ομορφα σαν κινδυνο,τρεχεισ τρεχεισ ,πασ μ ανοιχτα τα φτερα,μεσα στη καρδια σου φουσκωνει αγαπη,και αυτο ειναι που εκανε δωρο ο Προμηθεασ, τη φωτια, δηλαδη την αγαπη...

APOLLINAIRE

''..mais en verite je l'attends
avec mon coeur avec mon ame
et sur le pont des Reviens-t'en
si jamais revient cette femme
je lui dirai je suis content...''

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2007

ευχαριστω

ευχαριστω τον πατερα μου που ειναι αναπηροσ συναισθηματικα και ποτε δεν μπορεσε να αγαπησει και να αγαπηθει,την μητερα μου το ιδιο,τον Ν.γιατι με αποριψε συνεχεια και συνεχεια και κρατησε μονο το σωμα μου...ευχαριστω τον σκυλο μου,τη μικρη ρωσσιδα που μου΄σφιξε το χερι την ημερα που εσπαγα σε χιλια κομματια, την αγνωστη που ενδιαφερθηκε και πηρε το ρισκο...ηταν οι πρωταγωνιστεσ του τελευταιου καιρου που εσπασα το καλουπι και τωρα υφαινω τα μεγαλα αραχνοειδη ατσαλινα φτερα μου ...εμεινα πολυ καιρο στο εδαφοσ,καιροσ να γυρισω στη πατριδα

Λινδοσ χειμωνασ

κουκου,τι ωραιο μπλε ουρανου,οι ανθρωποι τρεχουν και γελανε σαν μυρμηγκια μεσ'το μελι

ΡΙΛΚΕ

"Γεννιομαστε προσωρινα ,αν μπορουμε να πουμε ετσι,σε καποιο μεροσ ,αλλα σιγα σιγα,συνθετουμε μεσα μασ τον πραγματικο τοπο τησ καταγωγησ μασ για να γεννηθουμε εκει αργοτερα και καθε μερα πιο οριστικα " ΡΙΛΚΕ
πωσ ειμουνα παιδι?
δεν θυμαμαι τιποτα
σαν να μην υπηρξα ποτε

συνεχεια,παλιοτερων σκεψεων

Αφησα ενα αεροπλανο μεσα σ'ενα κηπο
οπου παιζουν παιδια
αφησα ενα χαρταετο στη μεση του σαλονιου
κι ενα παιχνιδι πανω σένα γυμνο κορμι
καταταχτηκα στουσ ελευθερουσ παλιορκημενουσ
αφησα ενα χαμογελο πανω σ'ενα μικρο λουλουδι μπλε
εκαψα τα ματια μου απο το φωσ
ανοιξα τα χερια και αγκαλιασα τον κοσμο

και μετα,
πηδηξα στο κενο

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2007

ΠΑΛΙΟΤΕΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ (ΣΥΝΕΧΕΙΑ)

Ο ηλιοσ λιποθυμαει πανω στη θαλασσα,οι φακιδεσ τ'ουρανου αναβουν,
γεμιζω νυχτα..
----------------
"η θαλασσα ,μισοκοιμισμενη μ'επαιρνε αγκαλια σαν ψαρι που εχασε το δρομο του " (δεν θυμαμαι ποιανου ει ναι,μου φαινεται Γκατσοσ)
-----------------------

παλιοτερεσ σκεψεισ

ΡΩΤΑ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ
ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ
ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΤΑ ΖΕΣΤΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΑ

ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ
ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
ΠΟΥ ΠΑΕΙ Η ΧΑΡΑ,ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ,ΚΑΙ
ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΤΟ ΧΡΩΜΑ Τ'ΟΥΡΑΝΟΥ ΟΤΑΝ ΒΡΕΧΕΙ

ΠΟΥ ΠΑΣ ΕΣΥ ΟΤΑΝ ΚΛΕΙΝΕΙΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

ΜΙΑ ΛΕΠΤΗ ΣΚΟΝΗ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ..

-------

the end of the vicious circle

αποφασισα να σπασω τον κυκλο, και πηρα ενα μαχαιρι και εδωσα το τελιωτικο χτυπημα...
ειμαι πλεον μονη και ελευθερη.γεια σου μπαμπα,γεια σου μαμα...χαρηκα για την γνωριμια,και τωρα,παω να ζησω την ζωη μου..31/7/2007

Δευτέρα 30 Ιουλίου 2007

Η ΑΥΓΗ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ

Κοιταζα σημερα τον ουρανο,με πολλα πολλα συνεφακια που ερχοντουσανε απο καρτ ποσταλ μπελ εποκ...αυτεσ με το ροζ πανω,σαν αχνη ζαχαρη,ολα ζαχαρενια,και οι φιγουρεσ... η μερα εσπρωχνε γλυκα τη νυχτα ..η Ντ. παρατηρησε οτι τα συννεφα μοιαζανε με λουκουμαδεσ,τησ ειπα μπορει να ειναι λουκουμαδεσ/παρτυ αγγελων...
η ωρα ηταν τοσο γλυκεια που ηθελεσ να πεθανεισ,να πεταχτεισ για κολοτουμπεσ πανω στα συννεφα,να γεμισεισ αχνη ζαχαρη και να τσιμπασ και τα στρουμπουλα μαγουλα των αγγελων..η παλι να παρεισ μια μηχανη,κατα προτιμηση κλεμμενη και σκονισμενη,μια μηχανη που ηξερε το δρομο με κλειστα ματια, και να πασ κατ'ευθειαν στο ορθανοιχτο στομα του ηλιου που χασμουριοτανε,επειδη δεν ηξερε απο savoir vivre...
εμφανιστηκε και ο Κυριοσ με τα γκρι,ο φαντομασ των σκουπιδιων,ενασ πανθηρασ/γατοσ που αμεσωσ ενοιωσε τον θαυμασμο μου,τεντωνοταν σαν να μην υπηρχα,γκριζο βελουδο,και ματια μεντεσ πρασινεσ, τοσο στρονγγυλα,που θυμιζανε παιδικο αρκουδακι..μια δυο φορεσ,τον προκαλεσα βγαζοντασ ηχουσ πολεμικησ αφρικανικησ φυλησ, και το μονο που καταδεχτηκε να κανει,ειναι να μου νιαουρησει,την αποδοκιμασια του για το ατοπημα μου..
καποια στιγμη,του τεντωσα το χερι, το οποιο μυρισε με πολυ ντελικατη χαρη...η σχεση σφραγιστηκε οταν χαιδεψα απαλα το κεφαλι του...ζεστο και νευρωδεσ βελουδο..αντεξα 1 λεπτο και 25 δευτερολεπτα,και εφυγα,ενω με κοιτουσε απορημενοσ...

ΞΕΧΝΩ ΤΟ ΓΙΑΤΙ,ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΟ ΠΩΣ...

..."in time of daffodils(who know
the goal of living is to grow)
forgetting why,remember how
(την εποχη των ασφοδελων (που γνωριζουν
οτι σκοποσ τησ ζωησ ειναι ν'ανθιζεισ)
ξεχνωντασ το γιατι ,θυμισου το πωσ "... E.E.CUMMINGS

Κυριακή 29 Ιουλίου 2007

Ερχομαστε απο μια σκοτεινη αβυσσο,καταληγουμε σε μια σκοτεινη αβυσσο,το μεταξυ φωτεινο διαστημα το λεμε Ζωη.
Ευτυσ ωσ γεννηθουμε,αρχιζει κι η επιστροφη,ταυτοχρονα το ξεκινημα κι ο γυρισμοσ,καθε στιγμη πεθαινουμε.γι αυτο πολλοι διαλαλησαν:σκοποσ τησ ζωησ ειναι ο θανατοσ
μα κι ευτυσ ωσ γεννηθουμε,αρχιζει κι η προσπαθεια να δημιουργησουμε,να συνθεσουμε,να καμουμε την υλη ζωη,καθε στιγμη γεννιουμαστε.γι'αυτο πολλοι διαλαλησαν:σκοποσ τησ εφημερησ ζωησ ειναι η αθανασια
στα προσκαιρα ζωντανα σωματα τα δυο τουτα ρευματα παλευουν: α)ο ανηφοροσ,προσ την συνθεση,προσ την ζωη,προσ την αθανασια β)ο κατηφοροσ,προσ την αποσυνθεση,προσ την υλη,προσ τον θανατο.
και τα δυο ρεματα πηγαζουν απο τα εγκατα τησ αρχεγονησ ουσιασ.Στην αρχη η ζωη ξαφνιαζει,σαν παρανομη φαινεται,σαν παρα φυση,σαν εφημερη αντιδραση στισ σκοτεινεσ αιωνιεσ πηγεσ,μα βαθυτερα νιωθουμε : Η Ζωη ειναι κι αυτη αναρχη,ακαταλυτη φορα του Συμπαντου.

ετσι αρχιζει η Ασκητικη (Ν.Καζαντζακησ)

ONLY ACTS OF POETICAL TERRORISME

κοιταζω το βιβλιο του Ντεμπορ, Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ,και σκεφτομαι να του ξανα ριξω μια ματια,οταν το'χα διαβασει, δεν ειχα καταλαβαι λεξη, τωρα σαν να'σπασα τον κωδικο...

το αιωνιο στοιχημα

οτι μια μερα θα δαγκωσεισ μεσ το νεο λεμονι
και θ'αποδεσμευσεισ
τεραστιεσ ποσοτητεσ ηλιου απο μεσα του

οτι ολα τα ρευματα των θαλασσων
αξαφνα φωτισμενα θα σε δειξουν
ν'ανεβαζεισ τη θυελλα στο ηθικο επιπεδο

οτι και μεσ στο θανατο σου παλι θα'σαι
σαν το νερο στον ηλιο
που γινεται ψυχρο απο ενστικτο

οτι θα κατηχηθεισ απ'τα πουλια
κι ενα φυλλωμα λεξεων θα σε ντυσει
ελληνικα να μοιαζεισ αηττητη

οτι μια σταλαγματια θ'αποκορυφωθει
ανεπαισθητα στα τσινορα σου
περ'απ'τον πονο και πολυ μετα το δακρυ.

Ελυτησ(μαρια νεφελη)

Τρίτη 24 Ιουλίου 2007

μερικοι κανουν καλα κοκτειλ(μολοτοφ)

μεχρι το χωμα μυριζει καμμενο,τα σταχυα αρχιζουν και περνουν αυτο το κιτρινο, που προαναγγελει τον αυγουστο, αλλο ενα κυκνειο καλοκαιρινο αυγουστο...
στη δουλεια βρισκω συχνα φτερα απο τζιτζικια που πεθανανε απο καταχρηση ζεστησ ,παρτυ και τραγουδιων...καλοσ θανατοσ
οταν τα βρισκω λεω πωσ ειναι φτερα νεραιδων,ειναι τοσο λαπτεπιλεπτα με τισ λεπτεσ γραμμεσ σαν ντελικατα τατουαζ..
μετα απο μακροβουτια, παω σπιτι, ακουω Porcupine Tree,διαπασων, καιχορευω μονη μου...(ειδικα το don't hate me,το 'χω λειωσει),ειμαι μια μανταμ Μποβαρυ ...Porcupine tree c'est moi...

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2007

σκεφτομαι να αποτραβηχτω σε μια σπηλια

σηκωνομαι με μια αισθηση κουρασησ αλλα συναμα και μεγαλου κενου, σαν να ειμαι πεινασμενη,πεινασμενη για τι? λεσ και εχω παρει πολλη μεγαλη ποσοτητα junk food και ολοι αυτοι οι υδατανθρακεσ να μου εχουν παρει παρα δωσει ενεργεια...
τιποτα δεν φαινεται να ειναι αξιο λογου υπαρξησ..παλευω με την οπτιμιστικ πλευρα μου που μου παρουσιαζει τον αγαπημενο μου βυθο,τον αερα, την μυρωδια των βρεγμενων καλαμιων,την αιωρα 2 μετρα απο τα κυματτα...πωσ μπορω να ξεφυγω απο μενα και απο τισ σκεψεισ μου ?
θυμαμαι μια σκηνη απο την ''εβδομη σφραγιδα'' του Μπεργκμαν,οπου ο ηρωασ, παιζει σκακι με τον θανατο...μηπωσ παιζει σκακι με τον εαυτο του,το οποιο τελικα ειναι το ιδιο?
βολοδερνω αναμεσα σε εντονα συναισθηματα, που τισ περισσοτερεσ φορεσ τρομαζουν με την υπογεια η καμια φορα εμφανη,ενταση τουσ,και,αντιθετωσ, σε πληρη αποσυνδεση, σαν να παρατηρω τη ζωη με ενα μικροσκοπιο...η ευλογημενη στιγμη ,αρμονιασ με το συμπαν και το τωρα, ειναι σπανιοτατεσ και οι περισσοτερεσ σε επαφη με την φυση...
ολα μου φαινονται σαν να εχουν ξαναειπωθει,οι ανθρωποι, ακομη και οι αγαπημενοι,φανταζουν σαν κατοικοι αλλου πλανητη, και προσπαθω να καταλαβω την περιεργη γλωσσα ...η,αντιθετωσ, παρα/καταλαβαινω, εχω μια οξυμενη αισθηση,πιανω τισ αποχρωσεισ, τουσ εσωτερικουσ παλμουσ, και καταλβαινω περα απο τισ λεξεισ που πεφτουν σαν υποτιτλοι.......αραγε ειμαι η μονη που τα ζω αυτα?η ποιηση με ξαναφερνει στο κεντρο μου...

Τρίτη 17 Ιουλίου 2007

"tout attachement a un etre est une lutte avec soi meme"
τι αληθινο
ΕΧΩ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΠΩΣ ΑΓΑΠΩ ΣΑΝ ΤΡΕΛΛΟΣ

Γ.Σ.

L'AMOUR FOU

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ(συνεχεια)

...μου γραφεισ "αγαπησε τη μοναξια σου".τωρα δεν μπορω ν'αγαπησω τιποτε,γιατι δεν αγαπω τον εαυτο μου.θα τον επαιζα κορονα γραμματα σε πρωτη ευκαιρια.)

ημερολογιο Σεφερη (ΜΕΡΕΣ)

...ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ,ΑΥΤΗ Η ΣΤΗΛΗ ΦΩΤΟΣ,ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΘΙΚΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ ΣΦΗΝΩΜΕΝΟ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ,ΟΠΩΣ ΜΙΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΕΤΡΑ Σ'ΕΝΑ ΡΥΑΚΙ.ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΤΡΟΜΕΡΗ ΒΕΒΑΙΩΣΗ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ,ΟΠΩΣ ΜΙΑ CHORALE ΤΟΥ BACH,ΣΥΛΛΟΓΙΖΕΣΑΙ ,ΠΟΥ ΠΡΟΧΩΡΕΙ ΑΝΑΠΟΤΡΕΠΤΑ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΑΝ ΑΚΟΜΗ ΞΑΦΝΙΚΑ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΟΥΝ ΟΡΓΑΝΑ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΟΥΣ,ΚΑΙ ΑΚΡΟΑΤΕΣ, ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ.ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΤΩΡΑ ΠΩΣ ΑΥΤΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΣΩ ΑΠ'ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΕΧΩ ΓΡΑΨΕΙ (ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΔΕ ΦΑΙΝΕΤΑΙ).ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΞΟΝΑ,ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΛΩΣΤΗ,ΚΡΥΣΤΑΛΛΩΝΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ,ΚΑΙ ΟΙ ΣΚΙΕΣ ΤΟΥΣ....''....''ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΑΝΑΛΟΓΟ Μ'ΕΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΚΦΡΑΣΗ _ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΟΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ_ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΗ Σ'ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΞΑΦΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΚΑΤΑΛΥΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ.ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΜΕΝΑ Η ΚΡΑΥΓΗ ΤΟΥ ΠΡΟΜΗΘΕΑ ''Ω διοσ αιθηρ..." ΟΠΩΣ ΤΗ ΔΙΑΒΑΣΑ ΕΝΑ ΚΡΥΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΟ JOHANNESBURG ΚΑΙ ΞΕΣΠΑΣΑ ΣΕ ΛΥΓΜΟΥΣ ΤΟΥ ΑΠΟΡΡΙΓΜΕΝΟΥ.ΤΟ ΙΔΙΟ Η ΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ "ΚΑΙ ΔΕ ΜΑΣ ΑΚΟΥΣ,ΚΑΙ ΔΕ ΜΑΣ ΒΛΕΠΕΙΣ..."

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2007

JOE STRUMER

Κοιταζω μια φωτογραφια του ,διαβαζει ενα βιβλιο,ενα τσιγαρο στο χερι ,και ενασ καφεσ μπροστα του...μου λειπει(αν και δεν τον συναντησα ποτε)οπωσ μου λειπει ο Arthur R.,o Visconti,o Pasolini,o Tarkofski, o Σεφερησ,και αλλοι που νικησανε την μοναξια μασ

ΟΤΑΝ ΤΑ ΒΡΑΔΥΑ

ΟΤΑΝ ΤΑ ΒΡΑΔΥΑ
ΤΡΥΠΑΣ ΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΜΟΥ Μ'ΕΝΑ ΜΑΧΑΙΡΙ
ΚΑΙ ΨΑΧΝΕΙΣ ΝΑ ΒΡΕΙΣ
ΕΔΩ ΕΝΑ ΠΕΡΙΠΑΤΟ ΣΤ'ΑΚΡΟΘΑΛΑΣΣΙ
ΕΚΕΙ ΕΝΑ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΓΑΝΕ Η "ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ"
ΕΚΕΙ ΕΝΑ ΣΟΥΡΟΥΠΟ Η ΕΝΑ ΚΡΥΜΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ_
ΟΧΙ ,ΜΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΙΧΑ ΕΓΩ ΑΓΑΠΗΣΕΙ .
ΑΥΡΙΟ.ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ,ΠΩΣ ΔΕ ΘΑ'ΜΑΣΤΕ ΠΙΑ ΕΜΕΙΣ
ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΘΑ ΣΒΥΣΤΕΙ ΚΙ Η ΘΥΜΗΣΗ ΜΑΣ
ΚΑΙ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΘΑ ΓΕΡΝΑ ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ
Μ'ΕΝΑ ΦΟΡΤΙΟ ΖΩΗΣ ΑΒΑΣΤΑΧΤΟ ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ
ΚΑΙ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΙΣΩΣ ΝΑ ΚΛΑΙΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΓΩΝΙΑ
ΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΤΗΣ ΝΑ ΤΟ ΤΡΥΠΑ Μ'ΕΝΑ ΜΑΧΑΙΡΙ
ΝΑ ΨΑΧΝΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙ ΕΝΑΝ ΠΕΡΙΠΑΤΟ Σ'ΑΚΡΟΘΑΛΑΣΙ
ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΚΡΥΜΜΕΝΟ Η ΕΝΑ ΣΟΥΡΟΥΠΟ.

(ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ'ΝΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ,ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΜΕΝΑ).

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ
(ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ RADIOHEAD)
Αφου εγραψα την βολτα τησ Περσεφονησ,ανοιξα τον Σεφερη...
ΠΟΥ ΝΑ ΜΑΖΕΥΕΙΣ
ΤΑ ΧΙΛΙΑ ΚΟΜΜΑΤΑΚΙΑ
ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

(ΔΕΚΑΕΞΙ ΧΑΙΚΟΥ)Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ
...."ΣΕ ΚΟΙΤΑΖΑ Μ'ΟΛΟ ΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΠΟΥ ΕΧΩ.."

Γ.Σ.
ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΘΑΛΑΣΙΝΕΣ ΣΠΗΛΙΕΣ
ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΔΙΨΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ
ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΕΚΣΤΑΣΗ,
ΟΛΑ ΣΚΛΗΡΑ ΣΑΝ ΤΑ ΚΟΧΥΛΙΑ
ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΜΗ ΣΟΥ.

ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΕΣ ΣΠΗΛΙΕΣ
ΜΕΡΕΣ ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ΣΕ ΚΟΙΤΑΖΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ
ΚΑΙ ΔΕ ΣΕ ΓΝΩΡΙΖΑ ΜΗΤΕ ΜΕ ΓΝΩΡΙΖΕΣ.

Γ.Σ.
ΠΑΨΕ ΠΙΑ ΝΑ ΓΥΡΕΥΕΙΣ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΥΜΑΤΩΝ
ΤΙΣ ΠΡΟΒΙΕΣ ΣΠΡΩΧΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΚΑΙΚΙΑ
ΚΑΤΩ ΑΠ'ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ
ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΦΥΚΙΑ.

Γ.Σ.

Ο κ. ΣΤΡΑΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

ΜΑ ΤΙ ΕΧΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ?
ΟΛΟ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ (ΧΤΕΣ ΠΡΟΧΤΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ)ΚΑΘΕΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΡΦΩΜΕΝΑ ΣΕ ΜΙΑ ΦΛΟΓΑ
ΣΚΟΝΤΑΨΕ ΠΑΝΩ ΜΟΥ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΚΑΘΩΣ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕ ΤΗ ΣΚΑΛΑ
ΜΟΥ ΕΙΠΕ :
"ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΤΟ ΝΕΡΟ ΘΟΛΩΝΕΙ Η ΨΥΧΗ
ΔΙΣΤΑΖΕΙ
ΚΙ Ο ΑΓΕΡΑΣ ΞΕΧΝΑΕΙ ΟΛΟ ΞΕΧΝΑΕΙ
ΜΑ Η ΦΛΟΓΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ".
ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΑΚΟΜΗ :
"ΞΕΡΕΤΕ ΑΓΑΠΩ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΙΣΩΣ ΣΤΟΝ ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟ' ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΦΑΙΝΟΜΑΙ ΤΟΣΟ ΕΡΗΜΩΜΕΝΟΣ
ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΚΡΑΤΗΘΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΦΛΟΓΑ
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ "
ΥΣΤΕΡΑ ΜΟΥ ΔΙΗΓΗΘΗΚΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ.

Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ

Η ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ ΤΟΥ ΒΥΘΟΥ

η Περσεφονη ανοιξε τα ματια τησ και τεντωθηκε σαν πανθηρασ σε αιχμαλωσια,τα μακρυα ισια σκουρα καφεκοκκινα μαλλια τησ,ηταν το μονο που φορουσε,παρ'ολα αυτα σκουπισε μια δυο σταγονεσ στο μετωπο τησ...
εστριψε ενα τσιγαρο και κατεβασε ηδονικα τον καπνο...
ετοιμαστηκε νωχελικα και κατεβηκε στη παραλια..".ολη μερα σημερα''("και την νυχτα"...γουργουρισε "θα'μαι στο βυθο.".
η Περσεφονη κατεβαινε καθε δυο μερεσ στο βυθο οπου ανεπνεε κανονικα σαν ψαρι,η καλυτερα θα λεγαμε σαν νυμφη τησ θαλασσασ...
σκεφτοταν αν θα τον εβλεπε σημερα,καμια φορα εκανε καιρο να τον συναντησει και τοτε ,πισω απο ενα βραχο,τον εβρισκε ,καμια φορα σε μορφη χταποδιου{ηταν η αγαπημενη τησ) ,η ψαριου,αχινου,αλλα οταν ειχε ρομαντικη διαθεση,σαν αστερια,και μενανε για ωρεσ να κοιτιουνται και να αγαπιουνται απλα.
οταν βυθιστηκε,τησ εκανε εντυπωση ποσοι καινουργιοι ειχαν εμφανιστει ...προσεξε 2 ψαρακια που τσιμπολογουσανε το ενα το αλλο,με μικρα φιλια,ηταν σαν αντανακλαση το ενα του αλλου...Twinfish...
χρωμα ασημι φεγγαρι 10ησ μερασ,και ντελικατεσ μπορντουρεσ μαυρο νυχτασ χωρισ φεγγαρι στο λαιμο, και λιγο στη αρχη τησ ουρασ...
η Περσεφονη τουσ ακολουθησε για λιγο και επεσε σε ενα σμηνοσ miniaturefish ,μικρο ζωντανο συννεφο που αλλαζε σχημα μεσα στο νερο...
ο ηλιοσ κατεβαινε με καθετεσ κουρτινεσ που κανανε τισ ανεμονεσ να ουρλιαζουν απο ευχαριστηση ...χορευανε με τισ ηλιαχτιδεσ
χαιρετησε τον Νιζινσκι με το" βυσσινι του χαμογελο και τα γυαλενια του ματια ",στριφογυριζε σαν μεθυσμενη πεταλουδα και σκορπουσε γυρω γυρω μικρεσ φυσσαλιδεσ που σκαγανε στη επιφανεια με μικρα επιφωνηματα...τα πτερυγια του ηταν διαφανεσ/ μπλε φτερουγεσ με λεπτεσ δαντελενιεσ φλεβιτσεσ...δοκιμαζε τον χορο του 8, η Π. ηταν μαγεμενη αν και πισω απο αυτην τελεια επιδειξη ομορφιασ,ενοιωθε να φουσκωνει μια αγωνια...
η Π. στολισε τα μαλλια τησ με φυκια και ,μεταξωτεσ κορδελεσ, χαιρετησε εναν αχινο (αλλα δεν ηταν Αυτοσ)...
οταν ο ηλιοσ κουρνιασε μεσα στην αγκαλια τησ νυχτασ,τον ειδε...
αυτη την φορα ηταν ενασ γκριζοσ καρχαριασ που τησ χαμογελουσε..ηταν ομορφοσ σαν κινδυνοσ.
η Π. ανατριχιασε και προχωρησε.

ξημερωμα,ο καφεσ

δουλεια,μετα παρτυ,το πρωι μαζευω ολουσ τουσ εαυτουσ μου(καποιοι την κοπανανε αλλα ειναι οι γνωστοι αγνωστοι)και παω για καφε στην αγορα...ενασ παπουσ,σκετοσ εαμιτησ,με συμπαθει και μου λεει την ζωη του,πινω ελληνικουσ σαν να πινω σφυνακια,και οταν φευγω ,με φωναζει η κυρια του καφενειου ,χρωσταω εναν καφε,πληρωνω ενα ευρω και μια συγνωμη, και ξαναρχιζω το περπατημα...ξυπναω και ειμαι σαν να εχω περασει την νυχτα σε κρατητηριο...παρ'ολα αυτα δεν ομολογω τιποτα σημαντικο...

Κυριακή 15 Ιουλίου 2007

ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΗΣ ΤΟΥ ΒΥΘΟΥ

κατεβαινω κατω απο την σπηλια,ο ηλιοσ πεφτει με δυναμη στο νερο,μεσα ,ησυχια,χαιρεταω ανεμονεσ και καβουρια,καποια στιγμη στενευει και γλυστραω αναμεσα σε βραχουσ,νοιωθω ενα ρευμα να ερχεται απο αριστερα,ειναι γλυκο νερο..γυρναω ,το φωσ δινει μια αποκοσμη οψη,ειμαι ενασ αστροναυτησ,slow motion,το σωμα μου διαλυεται,τα μαλλια μου απλωνονται σα φυκια,ολα φωσφωριζουν αγαπη, τα χρωματα καφεκοκκινα και μικρα μπλε πρασινα ψαρακια,να κι'ενα εχει ριγεσ,περιμενει πισω απο ενα βραχο,εχει κακεσ προθεσεισ...νονοσ νερου...
"...L'ENNUI N'EST PLUS MON AMOUR.LES RAGES,LES DEBAUCHES,LA FOLIE.DONT JE SAIS TOUS LES ELANS ET LES DESASTRES,-TOUT MON FARDEAU EST DEPOSE.APPRECIONS SANS VERTIGE L'ETENDUE DE MON INNOCENCE..."ARTHUR R.

μαζευω εναν μικρο αχινο φαλακρο και αδειο...βγαινω και βαζω τη ακρη τησ γλωσσασ στο εσωτερικο του...μυριζει μνημη απολιθωμενη και βολτεσ μεσα στη θαλασσα..ερωτευονται οι αχινοι ?κι'αν ναι ,τι κανουν με τ'αγκαθια τουσ?

"....η πληξη δεν ειναι πια του γουστου μου,Η λυσσα ,οι ακολασιεσ,η τρελα,που τοσο καλα γνωριζω πωσ ανυψωνουν και καταβαραθρωνουν, -αυτο το βαρυ φορτιο το πεταξα απο πανω μου.Ασ εκτιμησουμε νηφαλια το μεγεθοσ τησ αθωοτητασ μου..."ΑΡΘΟΥΡΟΣ Ρ.

ΕΜΠΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ,ΟΙ ΛΑΒΩΜΕΝΟΙ

"ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ? ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΧΤΥΠΑΕΙ Η ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΟΝΑΕΙ ?"(ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ)

διασχιζω τη νυχτα πανω σε μια σκουπα(μεταμφιεσμενη σε μηχανακι)μυρωδιεσ,νυχτολουλουδα και αφτερ σειβ...στισ παραλιεσ δοκιμαζουν το καμα σουτρα με αμμο και κυματα,σκεφτομαι τον Ν.και ερχεται μια λυπη ξαφνικη και με αφηνει με μια αισθηση παγωμενησ αυρασ αναμεσα σ'αυτια...μου'ρχεται να ουρλιαξω σαν λυκοσ,αμεσωσ μετα ερχεται ο θυμοσ,εχει χρωμα κοκκινο αιματοσ ,ονειρευομαι με τα ματια ορθανοιχτα,φονουσ και δραματα σαν οπερα βερολινεζικου αβανγκαρντ...αναβω ενα τσιγαρο,νοιωθω ενα μικρο καψιμο σαν καρφιτσα στη θεση τησ καρδιασ...

...ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ

..."ΕΙΣΑΓΑΓΕΤΕ ΜΕ ΕΙΣ ΟΙΚΟΝ ΤΟΥ ΟΙΝΟΥ,
ΤΑΞΑΤΕ ΕΠ'ΕΜΕ ΑΓΑΠΗΝ.
ΣΤΗΡΙΣΑΤΕ ΜΕ ΕΝ ΜΥΡΟΙΣ,
ΣΤΟΙΒΑΣΑΤΕ ΜΕ ΕΝ ΜΗΛΟΙΣ,ΟΤΙ ΤΕΤΡΩΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗΣ ΕΓΩ..."

(μ'εφερε στο σπιτι του κρασιου
κι'ασ κυματιζει απανω μου η αγαπη.
θρεψτε με με γλυκισματα
ζωντανεψτε με με μηλα,
γιατι ειμαι λαβωμενη τησ αγαπησ...)

ΡΕΜΠΩ (ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΤΩΡΑ
ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ Η ΩΡΑ

ΕΚΑΝΑ ΤΟΣΗ ΥΠΟΜΟΝΗ
ΠΟΥ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ ΘΕΛΩ.
ΠΟΝΟΙ ΚΑΙ ΦΟΒΟΙ ΑΛΓΕΙΝΟΙ
ΦΕΥΓΟΥΝ ΣΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ ΥΨΗ.
ΑΠΟ ΜΙΑ ΔΙΨΑ ΝΟΣΗΡΗ
ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΟΥ ΕΓΙΝΕ ΧΟΛΗ.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΤΩΡΑ
ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ Η ΩΡΑ

ΙΔΙΟΣ ΜE ΤΟ ΛΙΒΑΔΙ
ΣΤΗ ΛΗΣΜΟΝΙΑ ΠΑΡΑΤΗΜΕΝΟ
ΦΟΥΝΤΩΜΕΝΟ ΚΙ ΑΝΘΙΣΜΕΝΟ
ΜΕ ΛΙΒΑΝΟΧΟΡΤΑ ΚΑΙ ΗΡΑ
ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΓΡΙΟ ΒΟΥΗΤΟ
ΑΠΟ ΒΡΩΜΟΜΥΓΕΣ ΣΩΡΟ.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΤΩΡΑ
ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ Η ΩΡΑ.

CHANSON DE LA PLUS HAUTE TOUR

QU'IL VIENNE ,QU'IL VIENNE,
LE TEMPS DONT ON S'EPRENNE .

J'AI TANT FAIT PATIENCE
QU'A JAMAIS J'OUBLIE.
CRAINTES ET SOUFFRANCES

AUX CIEUX SONT PARTIES.
ET LA SOIF MALSAINE
OBSCURCIT MES VEINES.

QU'IL VIENNE,QU'IL VIENNE
LE TEMPS DONT ON S'EPRENNE.

TELLE LA PRAIRIE
A L'OUBLI LIVREE
GRANDIE ET FLEURIE
D'ENCENS ET D'IVRAIES,
AU BOURDON FAROUCHE
DES SALES MOUCHES.

QU'IL VIENNE,QU'IL VIENNE,
LE TEMPS DONT ON S'EPRENNE."

ΡΕΜΠΩ (arrivee de toujours,qui t'en iras partout (φτανοντασ απο παντα,εσυ θα φευγεισ παντου.)

4 το πρωι, κανω την κουκουβαγια...

ξαναδιαβαζω Rimbaud

" mystique

Sur la pente du talus les anges tournent leurs robes de laine dans les herbages d'acier et d'emeraude.

des pres de flammes bondissent jusqu'au sommet du mamelon.A gauche le terreau de l'arete est pietine par tous les homicides et toutes les batailles,et tous les bruits desastreux filent leur courbe.Derriere l'arete de droite la ligne des orients,des progres.
Et tandis que la bande en hautdu tableau est formee de la rumeur tournante et bondissante des conques des mers et des nuits humaines.
La douceur fleurie des etoiles et du ciel et du reste descend en face du talus .comme un panier,_contre notre face ,et fait l'abime fleurant et bleu la dessous.

(πανω στη κλιση τησ κατηφοριασ οι αγγελοι γυριζουν τα μαλλινα φορεματα τουσ μεσα στα βοσκοτοπια απο ατσαλι και σμαραγδι....)

Σάββατο 14 Ιουλίου 2007

το μπαρ

μπαρ,σωματα,ο Γ. με χαιρεταει φευγοντασ και κολαει τα χειλη του του στα δικα μου,μετα λεει χαιρομαι...μετα ερχεται ο Μωαμεθ(Μεμετ τον λενε αλλα παει να πει Μωαμεθ)ελληνοτουρκοσ,του λεω εισαι ωραιο κοκταιλ,αλλωστε ειναι οντωσ ωραιοσ, και μετα μια ωρα ερχεται να μου δηλωσει πωσ με θελει,του αρεσω τρελλα...σκεφτομαι πωσ κατι εχουν τα ποτα, η ειναι η αστεροσκονη...των αστεριων που πεφτουν με θορυβο γυρω μασ
ξυπναω ,μεχρι και τα δαχτυλα μου μου ειναι μουδιασμενα...σκεφτομαι τον Μ.τα ματια του ειναι δυο μαυρα καρβουνα που φεγγουν μεσα στη νυχτα ...

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2007

what a perfect day for a bananafish (τιτλοσ νουβελλασ του Salinger)

τι τελεια μερα για μπανανοψαρο

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2007

παω αργα θαλασσα,ολα φαινονται καινουργια,μεχρι και οι πετρεσ μου φαινονται καινουργιεσ, ...βουταω με τη μασκα, και χαιρεταω ψαρακια,δυτεσ και τα κοριτσια τησ θαλασσασ, τυλιγμενα με φυκια καφεκοκκινα,με μαλλια που ανεμιζουν σαν ανεμονεσ...κανω κολοτουμπεσ μεσα στο νερο,το σωμα μου μου φαινεται ομορφο,ασπρο βυθου,με μικρεσ αντανακλασεισ του φωτοσ πανω του,πετυχαινω και κατι δυτεσ, και παιζω το αγαπημενο μου παιχνιδι,στριφογυριζω αναμεσσα στισ μπουρπουλιθρεσ ,μερικεσ ερχονται και σκανε πανω μου,οι δυτεσ με χαιρετανε, ειμαι γυμνοστηθη,νοιωθω μια αγρια χαρα σαν παιδι τησ ζουγκλασ, ειμαι η αλικη στη χωρα των νερενιων θαυματων..
βγαινοντασ με χτυπαει η ανασα του ηλιου,στεκομαι λιγο μαρμαρωμενη,ειμαι μια στηλη αλατοσ, και παω οντωσ εκει που εχει γινει κρυσταλλο το αλατι, σκονη διαμαντιων ..μυριζει ιωδιο και ελευθερια
τιναζοσω τα μαλλια μου,και φευγουν σκεψεισ,σταγονεσ , και πολλεσ μικρεσ ασπρεσ πεταλουδεσ...
..."we have lingered in the chambers of the sea
by sea girls wreathed with seaweed red and brown
till human voices wake us ,and we drown." T.S.ELIOT
ακουω Γιαννη Αγγελακα(και οι επισκεπτεσ του)
"ΜΕΣΑ ΜΟΥ Ο ΑΕΡΑΣ ΠΟΥ ΦΥΣΑ
ΔΕ ΛΕΕΙ ΝΑ ΗΜΕΡΕΨΕΙ
ΜΟΥ ΞΕΣΗΚΩΝΕΙ ΤΗ ΚΑΡΔΙΑ
ΚΑΙ ΜΟΥ ΣΚΟΡΠΑΕΙ ΤΗ ΣΚΕΨΗ

ΣΑ ΣΠΙΘΑ ΑΠΟ ΠΥΡΚΑΓΙΑ
ΣΤΑ ΥΨΗ Μ'ΑΝΕΒΑΖΕΙ
ΚΙ ΕΞΩ ΑΠ'ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Τ'ΟΝΕΙΡΟ
ΜΕ ΜΙΑ ΣΠΡΩΞΙΑ ΜΕ ΒΓΑΖΕΙ

ΜΕ ΣΤΡΟΒΙΛΙΖΕΙ ΣΑ ΦΤΕΡΟ
ΣΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ ΣΕ ΜΙΑ ΑΚΡΗ
ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΜΕΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
Μ'ΑΚΟΥΜΠΑΕΙ ΣΑ ΔΑΚΡΥ

ΜΕ ΠΑΕΙ ΨΗΛΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΤΩΡΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥ
ΚΑΙ ΓΩ ΣΑΝ ΑΣΤΡΟ ΡΙΧΝΟΜΑΙ
ΚΙ ΑΚΟΥΩ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΣΟΥ

ΜΕΣΑ ΜΟΥ Ο ΑΕΡΑΣ ΠΟΥ ΦΥΣΣΑ
ΣΤΙΓΜΗ ΔΕ ΛΙΓΟΣΤΕΥΕΙ
ΜΑΛΛΟΝ ΤΡΕΛΛΑ ΘΑ Μ'ΑΓΑΠΑ
ΓΙ'ΑΥΤΟ ΕΤΣΙ ΜΕ ΠΑΙΔΕΥΕΙ

ΚΙ ΟΤΑΝ ΤΟΥ ΛΕΩ ΠΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ
ΚΩΠΑΣΕ ΝΑ ΗΣΥΧΑΣΩ
ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΟΣΟ ΖΕΙΣ ΕΓΩ ΘΑ ΖΩ
ΚΙ'ΑΝΤΕ ΝΑ ΣΕ ΧΟΡΤΑΣΩ "


μουσικη Γ.Ξυλουρησ(Ψαρογιωργησ)

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2007

ΝΟΙΩΘΩ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ ΝΑ ΒΑΡΑΙΝΕΙ ΣΑΝ ΜΕΛΑΝΧΟΛΙΚΗ ΚΑΡΔΙΑ,ΑΚΟΥΩ pixies ΝΑ ΕΛΑΦΡΥΝΩ...ΝΑ ΑΠΛΩΣΩ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΜΟΥ...ΛΕΩ ΦΤΕΡΑ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΓΥΠΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΔΕΙ ΜΕΣΑ Σ'ΕΝΑ ΚΛΟΥΒΙ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥ ,ΛΟΓΩ ΣΤΕΝΟΥ ΧΩΡΟΥ...ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΑΠΟΦΕΥΓΩ ΤΟΥΣ ΖΟΟΛΟΓΙΚΟΥΣ ΚΗΠΟΥΣ,ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ..
..."ηλθεσ,εγω δε σ'εμαιομαν,
ον δ'εψυξασ εμαν φρενα καιομεναν ποθω."(ηρθεσ ,οταν εγω σ 'αναζητουσα
κι εσβυσεσ τη φωτια που εκαιγε το μυαλο μου.."
ΣΑΠΦΩ
"Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ -ΕΥΡΩΠΑΙΚΑ ΑΥΤΟΝΟΜΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ
ΚΑΙ Η ΑΠΟΑΠΟΙΚΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΖΩΗΣ' ΤΟΥ ΤΖΟΡΤΖ ΚΑΤΣΙΑΦΙΚΑΣ(καθηγητησ ανθρωπιστικων και κοινωνικων επιστημων στο τεχνολογικο ινστιτουτο Wentworth τησ Βοστονησ)...

Τρίτη 10 Ιουλίου 2007

..."such was a poet and shall be and is

-who'll solve the depths of horror to defend
a sunbeam's architecture with his life
and carve immortal jungles of despair
to hold a mountain's heartbeat in his hand "

(αυτο ηταν ο ποιητησ και θα ειναι και ειναι

καποιοσ που λυνει τα βαθη του τρομου για να υπερασπιστει
την αρχιτεκτονικη μιασ ηλιαχτιδασ με την ζωη του
και που λαξευει αθανατα δαση απελπισιασ
για να κρατησει τον σφυγμο ενοσ βουνου στην παλαμη του")

E.E.CUMMINGS

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2007

IN TIME OF DAFFODILS(WHO KNOW
THE GOAL OF LIVIG IS TO GROW)
FORGETTING WHY ,REMEMBERING HOW

IN TIME OF LILACS WHO PROCLAIM
THE AIM OF WALKING IS TO DREAM,
REMEMBER SO(FORGETTING SEEM)

IN TIME OF ROSES(WHO AMAZE
OUR NOW AND HERE WITH PARADISE)
FORGETTING IF,REMEMBER YES

IN TIME OF ALL SWEET THIGS BEYOND
WHATEVER MIND MAY COMPREHEND,
REMEMBER SEEK(FORGETTIG FIND)

AND IN A MYSTERY TO BE
(WHEN TIME FROM TIME SHALL SET US FREE)
FORGETTING ME ,REMEMBER ME

E.E.CUMMINGS

Κυριακή 8 Ιουλίου 2007

ime i erimitissa ton tartaron, exo xexasti kapou me nero, sinnefa, xalikia ke asteries...
proxtes, piga stin ditiki plevra tou nissiou, se mia paralia me kimata, xalikia, kalamies,monaxia ke aera...to nero an ke tholo stin arxi,mou fanike arketa ble anixto ya na to exerevnisso...tote itan pou ton anakalipssa ...kathotan eki, stin ammo, i opia fenotan adia ek protis opseos ala telika, itan i xora tou xameleonta...telos panton, ton kitoussa, me tin maska, aloste ine gnosto oti i asteries ine kofalali, ke stin arxi ekane ton pethameno (i ixe pethani ya ligo )ala meta, evgale ekatontades mikroskopika podarakia, san palomena dontakia, ke arxisse na kovi voltes pano sto xeri mou...i raxi tou, griza ke sxedon diafani, ton xaidepssa ligo, ke anatrixiasse,itan evalotos san moro karxaria...(thimithika ton Lautreamont)...pexame ligo,itan san piima tou saxtouri...meta, ton afissa pali, malaka, stin amo, triti strofi aristera ke antalaxame tilepathitika antio...apo tote, opote skeftome tin zoi pio mavri apo ble, skeftome ton mikro alitiko asteri mou, ke xamoyelao