νοσοκομειο,η χωρα του κενου

ειναι πρωι, η μητερα μου διπλα με βριζει, εχει στη μυτη εναν ορο, που καταληγει στο χερι της, συναμα σε μια σακουλα, νομιζω με αιμα?δεν ειμαι σιγουρη, οποιον περναει, τον σταματαει να του πει οτι "ειναι κακος ανθρωπος, οτι θελει να πεθανω, ειναι σιγουρο αυτο, τσεκαρισμενο, αλλωστε, λατρευει τον πατερα της, το διανοειστε αυτο?σιγουρα τον λατρευει, και εμενα με μισει, γι 'αυτο ειναι εδω.."
περιμενω τον γιατρο να βγει, ειναι μεσα στο γραφειο του, καπνιζει και πινει καφεδες με δυο γυναικες, παντως ασθενεις δεν ειναι...
διπλα μας ενας αντρας, γυρω στα 50, του φερνουν καποιον νεαρο, που χαμογελαει ολη την ωρα, η μητερα μου , λεει, οριστε αυτος ειναι τρελλος , οχι εγω, και για επιβεβαιωση, ο νεαρος, αρχιζει να φωναζει, και να ουρλιαζει, μουρχεται να μπω και γω εκει, στη χωρα της απογνωσης, και να ουρλιαξω και γω...αλλα , στεκομαι εκει, χαμενη πανω στη πολυθρονα μου, παρακαλωντας να τελειωσει τον καφε του ο γιατρος, και καποιος να μου πει δυο κουβεντες το τι πρεπει να κανω για να μην ακουω τις φλεβες μου να χτυπανε σαν τρελλες το δερμα μου...αφηστε μας να βγουμε, αφηστε μας να βγουμε..

mozart, la clarinette

ξυπναω με μια αγωνια να μου κραταει το χερι,ειναι 4.30 το πρωι,καθομαι ακινητη, και σε λιγο αρχιζει να πεφτει μαλακα η βροχη...
σκρφτομαι το χερι του Μ.σκεφτομαι πως πολυ θα'θελα να κουλουριαστω μεσα στην αγκαλια του..
μετα σκεφτομαι το νοσοκομειο, εκεινο το βραδυ που πηγα σπιτι, και ολα τα φωτα αναμενα, και το τηλεφωνημα,της μητερας μου,ειμαι στα επειγοντα...δεν την πιστεψα, γιατι δεν εχει σταματησει να το λεει, θα πεθανω, εσεις θα με πεθανετε, σε συνχωρω, ποτε δεν θα σε συνχωρησω, ποτε, ποτε, ποτε...
μετα τηλεφωνημα στα επειγοντα, καποια μου λεει, ποια? α, ναι η κατερινα, ανατριχιαζω, και μετα παλι με συνδεουν αλλου, ναι, εδω ειναι η μητερα σας, εκανε αποπειρα αυτοκτονιας, οποτε, ναι την κρατησαμε εδω,φιλοξενειται στην ψυχιατρικη μοναδα...
εκεινο το βραδυ κατι εσπασε, δεν ξερω τι ητανε, πηρα κατι πυτζαμες, και πηγα στο νοσοκομειο...χαμενη, πανω στο μηχανακι, δεν μπορουσα να πιστεψω πως εκανα τοσο λαθος, μου ανοιξε μια νοσοκομα, και κατι ειπε για επισκεπτηριο ...
εφυγα, η μιση πανω στο μηχανακι, η αλλη μιση, καπου αλλου, στη χωρα των τερατων, των φοβων και του θανατου...
ο Μ.με κρατησε απο το χερι εκεινο το βραδυ...πηγαμε μια μεγαλη βολτα, ψηλα, κοιταζοντας τη θαλασσα , σαν ενα μεγαλο υδατινο κητος κατω απο τις παλαμες μας, τ'αστερια πεφτανε σαν βλεματα πανω στα μαλλια μας...και λιγη αγαπη εμενε κολλημενη πανω στα χειλη μας...
την επομενη, ετρεχα πανικοβλητη, σε γιατρους, εισανγγελεις και αστυνομια...μεχρι καποια στιγμη, μιλωντας με τον γιατρο του νοσοκομειου, το βραδυ, ειχε ηδη παρει εξιτηριο αυτη που μ'εφερε στον κοσμο, καταλαβα οτι δεν υπηρχε πραγματικη αποπειρα αυτοκτονιας, οποτε ετσι γλυτωσε παρα τριχα τον εγκλεισμο της, αφου σιγουρευτηκα οτι δεν διετρεχε κανενα κινδυνο...
της εδωσα συνχαρητηρια για την περφορμανς...νομιζω πως θα την ονομασω Σαρα Μπερναρντ, μονο που δεν κατεβαινει ποτε απο τη σκηνη...