it's so cold in Alaska

ξυπνησα ξημερωματα με μια γευση σταχτης στο στομα...
ανοιγω τα ματια,μια μικρη απαλη βροχη πεφτει σιγα σιγα σαν χιονι πανω μου...
χαμενη(ξανα)στη μεταφραση...
εχω λαθος ενχειριδιο στα χερια μου, και μαλλον, περασμενου αιωνα...
ο Μ.μου λεει
¨σιχαινομαι την τεχνολογια,τα κινητα, τα κομπιουτερ, μεχρι και το ρευμα...να,ακους?(ακουγεται το ψυγειο)ε, μεχρι και αυτο, με πειραζει...θα'θελα να φυγω, καπου ερημικα,αλλα ,να, ειναι οι γονεις μου......ειναι ολα ψευτικα.."
τον ακουω και γεμιζω μικρες τρυπουλες ...μικρες φυσσαλιδες...
μεχρι να φυγω, εχω αδειασει απο το μισο μου αιμα, ο καθρεφτης μου δειχνει ενα χλωμο προσωπο, το οποιο βρισκω ενδιαφερον και αποκρουστικο, ο Μ.με κοιταει ανησυχος..."τιποτα"του λεω οταν με ρωταει,σκεφτομαι τι ποτε, τιποτενιος, τρυποκαρυδος,τρυπα...
"να, οταν μου μιλαει το αφεντικο μου, καποια στιγμη, σκεφτομαι οτι παιρνω ενα κατσαβιδι και του το καρφωνω εδω"(δειχνει το λαιμο του)
μικρο αγορι με τις μαλακες κινησεις, σαν δολοφονος στο σκοταδι,σιωπηλος σαν χιονι...
με εκτελει με συνοπτικες διαδικασιες,φευγω χαμογελαστη(και ορθια)...χανομαι στον υγρο δρομο του χωριου,ανθρωποειδη με προσπερνανε, καποια στιγμη καταλαβαινω πως εχει πιαστει το στομα μου..."it's so cold in Alaska"

why poor people got the blues?(Willie Dixon)

ειδα στην μπιεναλε,αθηνα,ενα εργο,οπου καποια κτιρια,ανατιναζονται...και ξανα μετα, φωτογραφιες,παλιες, των κτιριων,μεχρι την ανατιναξη...
δεν μου 'χε κανει καποια εντυπωση τοτε, αλλα τωρα,αυτη η εικονα μου'ρχεται στο νου,αυτα τα κτιρια που γκρεμιζονται μεσα στη σκονη και τη σιωπη...
και αυτον τον ανθρωπο,στο μαρουσι, λεωφορος κηφισιας, ιρακινος η πακιστανος,στα προθυρα λιποθυμιας,στη μεση του δρομου, τρεκλιζοντας, με σκονισμενα ρουχα,του δωσα λιγα λεφτα και κατι μπισκοτα που ειχα,και σχεδον γονατισε, νομιζω εκλαιγε και μιλουσε στη γλωσσα του,ηθελα να κατεβω απο το μηχανακι και να τον παρω απο το χερι και να τον παω καπου ησυχα , αλλα δεν ηξερα που, τελικα εφυγα...
οταν πεθανω(ποτε πια?) θελω να γινω αγγελος...
κανονικος,σαν αυτους που βλεπουμε στους ναους...
εγω μονο πεταλουδες βλεπω...λες?

αυπνιες

ειδα αυτο το ντοκυμαντερ για τη γη...μου'ρθε να βαλω τα κλαματα,σαν να ειμουνα σε κηδεια,σαν να εβλεπα ντοκυμαντερ για την ζωη στον Αρη,που ηταν λεει ο πλανητης γη,πριν 100 χρονια...
οι μελλοθανατοι σε χαιρετουν...
αυτο το ελεφαντακι που τελικα χαθηκε, αυτη η πολικη αρκουδα που κολυμπουσε μερες σε ενα λυωμενο τοπιο,τελικα πεθανε απο τη πεινα,αυτη η λεοπαρδαλη ,που εχουν μεινει ,40 απ'αυτες...μια ατελειωτη σειρα απο πεθαμενους...που θα πανε συντομα να συναντησουν τα 50 ελαφια που τουφεκιστηκανε χτες,για πλακα...
οσα γλυτωσανε απο τη φωτια.
αυτος ο κοσμος ειναι ενας κοσμος σε εμφυλιο πολεμο...
δεν ξερω τι να την κανω τοση θλιψη,αισθανομαι κοματακια γυαλι μεσα στη καρδια,περπαταω μεσα σε μια ερημικη παλια πολη,μπαινω σε ενα μαγαζι ,γνωστοι, αφαιρουμαι λιγο, μιλαω και δεν πολυ ξερω τι λεω, ακουω αλλα κοιταζω στα ματια και περιμενω να ακουσω αλλα, δεν ξερω τι, κατι,μια δηλωση που να μου κινησει το ενδιαφερον...
λιγο πριν, με παιρνει τηλεφωνο ο Μ....καπου θα παει με ενα φιλο του, ξαφνικα βαριεμαι, κατι σαν μικρο παγωμενο ρευμα περναει μεσα στο κεφαλι μου, μενω πολυ ευγενικη, πολυ καθως πρεπει ενω σκεφτομαι να του κλεισω το κινητο στη μουρη,κατι μου λεει ,να βρεθουμε σιγουρα αυριο,τι ωραια, σαν να μου δινουν παγωτο μετα απο νηστεια, μηπως να πω και ευχαριστω? δεν λεω ευχαριστω, λεω μονο "μπορει"...και απολαμβανω την μικρη παυση που αιωρειται αναμεσα μας,αυριο θα΄'χω κλειστο το κινητο ...θελω να εκδικηθω τις μερες απουσιας και αδιαφοριας,οκ, αυτο ειναι λοιπον, δεν πρεπει ποτε να κρεμαμε τη πολεμικη στολη στο ντουλαπι...
θα κλεισω το κινητο και θα υποφερω και λιγο, μετα, θα βαρεθω καποια στιγμη να ποναω και θα φτιαξω ενα αρκτικο τοπιο μεσα μου, σαν αυτο της ταινιας, εκει οπου πεθαινει η πολικη αρκουδα ,μεσα στους λειωμενους παγους, απο την απογνωση και την πεινα..

παω σπιτι, και μεσα μου παρτυ διαβολων,σκεφτομαι οτι θα΄θελα να'μαι σε μια πολη, μια μεγαλουπολη, να΄βγαινα να γυρνουσα ,αδεσποτη, απο δω και απο κει, δρομοι, σπιτια,μπαρ, να πηγαινα σε ενα σπιτι με μεγαλα ταβανια και ωραια μουσικη, και ανωνυμη παρεα, να καπνιζαμε και να πιναμε, διαφορα, μεχρι το λευκο φως, το πρωτο πουλι, και να'μαι χλωμη και ομορφη, και να αγκαλιαζα μετα ενα σωμα σαν να με τουφεκιζανε αμεσως μετα, να μετακομιζα σε μια αγνωστη χωρα...να γεμιζα σημαδια ,μικρες καρφιτσες στη καρδια και σπερμα στα μαλλια...

σαλιγκαρια κατω απο το ηφαιστειο

σημερα ενας αγγελος ηρθε και μου ψιθυρησε σ'αυτι πως θα τα ανακατεψει ολα...
και πραγματι,βγηκα και ειχε παρει ενα πινελλο και εριχνε παντου, ακαταστατα, βροχη,χοντρα βαρια συννεφα,πρασινο ανοιχτο σε θαλασσινα μανιασμενα αλογα( και στο βαθος,τα κυματα χορευανε σαμπα στη παραλια)μικρες φλουδες ουρανου καλοκαιρινου,αστραφτερα χαμογελα και ηλιαχτιδες με μικρα μικρα σπουργιτια...
σταματησα και εβαλα τα χερια μου στη βρεγμενη γη,ξεντυθηκα και κυλιστηκα,μαζι με τα σαλιγκαρια που αρμενιζανε πανω κατω αριστερα και δεξια...ο σκυλος χοροπηδουσε γυρω γυρω,και ετριβα τα βρεγμενα μπλε λουλουδακια πανω μου,γεμισα γη,βροχη,και μπλε χρωμα...

μενεξεδενια...ημουνα αορατη ,πετουσα ασημοσκονη στα ματια τους και αυτοι νομιζαν οτι με ονειρευοντουσαν..
ανοιξα τα χερια και αγκαλιασα απο ψηλα τη γη της χρυσης πεταλουδας και της συγγνωμης,ενα μικρο αερακι ζαρωνε το πλατυ και λεπτο γκρι δερμα της θαλασσας,με σταματημενα καραβια,σαν εγκατελειμενα κοχυλια,ακινητα στο λυωμενο χρυσο της δυσης...
καποια στιγμη ο ηλιος εκανε μια κινηση ταχυδακτυλουργου,και στη θεση του εμφανιστηκε μια σεληνη /ηλιος πολυ σεμνη,αρα επικυνδυνη...με απαλα και αραχνουφαντα συννεφα με πετραδια βροχης να πεφτουν σιωπηλα γυρω...
σκεφτηκα το δερμα του Μ. μαστιχα και μικροι ηλιοι στις κλειδωσεις...
αυτο κρατησε καποιες μικρες ανασες νεαρου βουδιστη μοναχου...και μετα
ολα ξαναγινανε ηλιος και βραχια,συμπονοια και κοκκινο κρασι στην ακρη του στοματος..

αν δεν σας αρεσουν οι αρχες μου ,εχω αλλες.
Γκρουσο Μαρξ

"το θεσπεσιο σου σωμα
κριμα να το φαει το χωμα"

i will take care of you

το πρωι ,ξυπνημα σ'εναν καινουργιο,μετα τη βροχη,κοσμο...ολα αστραφτουν..
φευγω..
παω εκει που πεφτει με απαλες μαχαιριες ο ηλιος,ολα αστραφτουν,αναμεσα στις φυλωσιες,που και που μια λαμψη,νοιωθω το ζεστο τριχωμα του σκυλου διπλα μου,την ανασα του..φευγω προς βοτσαλα,κυματα,λαμπερα χαμογελα των φυλλων,τα δεντρα με χαιρετανε αμιλητα,παιρναω μπροστα απο ενα χωριο που μυριζει γλυκανισσο,και ζεστο ψωμι,μουρ'χεται να σταματησω ,και να καθησω ακινητη ..οχι,δεν σταματαω,φευγω,τα συννεφα πανε πολυ γρηγορα,και γω το ιδιο,νοιωθω μεγαλη σαν συννεφο,δρακοι και αετοι στον ουρανο,δε σταματαω,βλεπω στο βαθος μια θαλασσα σπασμενη σε χιλια κομματια,που σπανε και ξανασπανε πανω στο γυμνο κορμι μου..κλεινω τα ματια,βυθιζομαι,κραταω την μυτη κλειστη,και κανω τη πνιγμενη,αφηνομαι,καποια στιγμη σηκωνεται κυμα και με ριχνει στη στερια με μεγαλες υδατινες κραυγες..ανοιγω το στομα και ξαναρχομαι...ζαλισμενη ,περπαταω λιγο,και φευγω...
καθομαι σ'ενα καφενειο,μια νεαρη κοπελλα ερχεται,εχει ενα μικρο χαμογελλο στα ματια,με συγκρατημενο υφος,με μικρα μικρα παιδικα κοκκαλακια στα μαλλια..ειναι απο τη Ρουμανια...τη ρωταω για το Βουκουρεστι..
της λεω για τα κοκκαλακια...

ορχαν Παμουκ

"στη δυση ,η μελανχολια βιωνεται μοναχικα,οταν ενας ανθρωπος ποναει ,οταν ειναι θυμωμενος,οταν ειναι καλλιτεχνης κ.ο.κ.Εγω εντοπιζω εδω τη θλιψη μιας κοινοτητας η ενος εθνους.Ενα συλλογικο συναισθημα που αφορα τους παλιους κατοικους τουτης της πολης και που εχει ιδεολογικο υποβαθρο.Σημαινει να μη λειτουργεις σαν αρπακτικο στη ζωη,να μην εισαι ολο απαιτησεις,να μην τρεχεις πισω απο το χρημα και την επιτυχια..."

..."ενας αθρωπος που στρεφεται προς τα μεσα(ο συγγραφεας )
και εννοω την καλλιτεχνικη αφοσιωση,την ενδοσκοπηση,το να ξεχνας τον κοσμο γυρω σου και να καταλαμβανεσαι απο αυτο που κανεις,σαν ενας τυφλος που ψηλαφει τα γυρω του και προσπαθει να φτιαξει κατι με οτι βρισκει εντος του.και το πιο ενδιαφερον σ'αυτη την διαδικασια ειναι να καταφερεις,κοιτωντας μεσα σου,να αποτυπωσεις οσο το δυνατον καλυτερα ολη την ανθρωποτητα.Να καταλαβεις πως λειτουργουμε στη ζωη.Απο κει και περα εγω ρωταω:αραγε η ζωη δικαιωνεται μονο αν αγγιξει την ευτυχια?
Η μηπως υπαρχει κατι βαθυτερο καμια φορα που σε αποτρεπει απο το να αναζητας τον πιο συντομο δρομο για την ευτυχια?..."
Ορχαν Παμουκ

bad news

χτες 2 ειδησεις
1)στου Ρεντη,κατεβαινουν κατι ομαδες,οι οποιες τρομοκρατουν,απειλουν,σπανε,κυνηγανε πακιστανους που μενουν εκει..οι γειτονες,ελληνες,ηλικιωμενοι υποστηριζουν τους πακιστανους,μαλιστα μια γιαγια τους περιγραφει σαν παιδια τους...
η αστυνομια οταν ζητηθηκε η βοηθεια της...απαντησε,οτι εφ'οσον δεν εχει γινει κανενας σοβαρος τραυματισμος(η κανενας ελαφρυς φονος)δεν μπορει να κανει τιποτα.
σκεφτομουνα μηπως εφτασε ο καιρος να εχουμε και μεις ομαδες που να προστατευουνε τους απροστατευτους? ανταρτικο κανονικο...
αλλιως a bullet in the head για καθε φασιστοειδη(μα θα ερειμωσει ο τοπος..!!)
2)στο κονγκο,βιαζουν καθημερινα 10 τουλαχιστον κοριτσια /γυναικες(απο 4 (!?!)μεχρι 70 χρονων...τα θυματα που βιαζονται με τον χειροτερο τροπο,μερικες καταληγουν αναπηρες, στη συνεχεια εγκαταλειπονται απο αντρα η συγγενεις,διοτι "χαλασανε"...
τα θυματα ειναι μεχρι στιγμης χιλιαδες.
και μαυρη,και γυναικα...bad news

sunbeams

οταν βουτηξα,ειδα τα πρωτα κοχυλια...το νερο ακινητο,ητανε πριν τη βροχη, και υπηρχε μια συγκινηση στον αερα,σιγα σιγα τα κοχυλια αρχισαν να περπατανε,τραβοντας μικρες αχνες διαδρομες πανω στην αμμο..
καβουρακια,εκατονταδες καβουρακια και μια γυναικα με φυκια στα μαλλια και ανεμο μεσα στη καρδια..