ειμαστε οσο αληθινοι οσο, ας πουμε, 2 κοκκοι αμμου?
και δευτερη,πολυ σημαντικη ερωτηση
"τα ματια σου ειναι μαυρα με πρασινες μικρες φλογες
ακομη κι οταν εισαι μακρυα μου?"
και αν,μακρυα μου δεν υπαρχεις?
ουσιαστικα υπαρχεις πολυ λιγο σε οτι με αφορα
το μονο που θυμαμαι το πιο συχνα απο τους ανθρωπους
ειναι ενα θροισμα
ενα θροισμα με μικρα κοματακια
απο σπασμενα τζαμια
η σκονη διαμαντιων...
δεν με νοιαζει ομως
αφου εγω γονατισει για την αγαπη
και εχω ηδη πεθανει κατα καποιο τροπο
αφου ανηκω στη ζωη και μονο

ειναι Χριστουγεννα ,κανουν παρτυ στον πανω οροφο
κα σκεφτομαι τον μικρο αστερια που χορευε στη παλαμη μου

party-time

party-time

...ειμαι ενα μεγαλο παζλ, και ακουω, οπου και να παω... οι ψιθυροι γινονται φωνες, οι φωνες κραυγες(σε μια γειτονια , διαβασα, οι κατοικοι μετακομιζουν διοτι δεν αντεχουν τις φωνες απο τα αστυνομικα τμηματα..)
για μερες περιπλανιομουνα μεσα σε μια πολη κοματιασμενη, μια πολη αιμοραγουσσα, μια πολη που ουρλιαζε, μια πολη που οι "κανονικοι"μου φαινοντουσαν να ειχαν βγει απο βιβλιο επιστημονικης φαντασιας, μια πολη με παιδια πολυ ομορφα, με παιδια που ειχαν λουλουδια στα ματια και φωτια στη καρδια, αλλα και πετρες στις τσεπες...περνουσα αναμεσα σε αναποδογυρισμενα αυτοκινητα, καμενους καδους,σπασμενα μαγαζια...,δεν ξερω τι αισθανομαι, αλλα ξερω πως πρεπει να'μαι εξω, πρεπει να'μαι στους φλεγομενους δρομους, σκεφτομαι τον μικρο που επεσε και εσπασε η πολη στα δυο, σαν να εσπασε μια μεγαλη καρδια..
περπαταω, νοιωθω να πνιγομαι απ'τα δακρυγονα, και απο τα σκουπιδια που καιγονται, μιλαμε ολοι σαν να γνωριζομαστε, κουβαλαω σπιτι, σκονη, χημικα,οργη, αγρια χαρα, πονο,αδεξιες κινησεις, το προσωπο αυτουνου του νεαρου ΜΑΤα, που εβγαλε την μασκα του και με κοιταζε χαμενος, δακρυα, δακρυα ανακατεμενα με αιμα, ειμαστε σε ενα μετεωρο βημα, και στεκομαστε ακριβως πανω στην κοψη ,κουβαλαω συνθηματα, τη μυρωδια απο τις μολοτωφ, το χερι της φιλης μου οταν τρεχουμε, τα προσωπα των μεταναστων σ 'άυτη την μικρη πορεια,ειμαι μεταξυ ξυπνιου και υπνου, και μπαινοβγαινουμε ολοι στα ονειρα μας...
τι θα κανω τωρα που συνηθισα στις φωτιες ?

απο τι φτιαχνονται οι αγγελοι?απο πεθαμενα παιδια...

βια

δεν ειχα καταλαβει ποσο βια δεχομουνα μικρη, σε καθημερινη βαση...σωματικη μεχρι τα 12/13, και μετα ψυχολογικη,ολη μερα οταν η μητερα μου εκτροχιαζοτανε...ποσες φορες παρακαλουσα να ερθει καποιος να με σωσει, κανενας δεν ερχοτανε.Αλλες φορες ελεγα οτι ειμαι εξωγηινη, δεν ενοιωθα τιποτα κοινο με κανεναν.Αλλες φορες ηθελα να ειμαι ορφανη, να γλυτωσω απο την μανια, τον πονο, την απογνωση...μερικες στιγμες, εχουν διαγραφει απο την μνημη μου, δεν θυμαμαι χρονια ολοκληρα...επιλεκτικη αμνησια...δεν ξερω αν ηταν τοσο οι βρισιες που με πειραζανε οσο η βια που κολλουσε μεσα σου σαν καυτο τατουαζ και ηθελα εκεινη την στιγμη, να πεθανω.Μια μερα, πεθανα αλλωστε, θυμαμαι εκεινο το απογευμα, η μητερα μου ειχε ξεκινησει απο νωρις, και καποια στιγμη, σαν να επεσε ο διακοπτης,μεσα μου...δεν ενοιωθα πια τιποτα, ειχα βγει και ειχα καθισει διπλα μου και, κοιτουσα σινεμα, εμενα και αυτην...
ειχα αναγκη να αγαπαω καποιον, και ηταν η μητερα μου, για χρονια νομιζα οτι ετσι γινεται παντου, η ζωη ειναι αφορητη, και απλα υποφερεις, και συ εισαι απλα ενα σκουπιδι, ενα ενοχλητικο σκουπιδι...ακομα και τωρα, οταν βλεπω παιδια, και τους φερονται καλα, ενα μερος του εαυτου μου νοιθει περιεργα, σαν να βλεπει κατι το αφυσικο...
σπας σε χιλια κομματια και μετα δεν ξερεις σε ποια σειρα να τα βαλεις

Distant Voices (2)

η χελωνα

Λοφο του στρεφη...βλεπω μια χελωνα να τρεχει/χελωνα τζογκερ
κοιταζω γυρω μου για τον λαγο, λλα αντι αυτον , βλεπω εναν εξοριστο ινδο πριγκιπα/με ακουστικα σ'αυτια , ματια σαν τη σεληνη πριν τη βροχη, και μαλλια αλατοπιπερο...
εχει μαλλον κοιμηθει εκει, και δεν απανταει οταν του λεω ¨"καλημερα", δεν πειραζει, σημασια εχει οτι με κοιταξε και τον κοιταξα, και μια μικρη εκρηξη εγινε στο συμπαν, κλασματα δευτερο λεπτου /ολα ειπωθηκαν ,χωρις ηχο...σαν ταινια για κωφαλαλους...
στεκομαι πανω απο τον λοφο, κοιταζω τις κορυφες των δεντρων, ενας αντρας φωναζει το ονομα του σκυλου του, και ενα ζευγαρι ανηφοριζει....
η πολη απο ψηλα μοιαζει με σπασμενο καθρεφτη

αθηνα εξαρχεια

...κανω βολτα στη λαικη, γριουλες και ρωσιδες, στην καλιδρομιου..
μπαινω σε εναν μικρο φουρνο, δυστηχως ερχεται η πιο νεα, οχι η φουρναρισσα...
ειναι λεπτη, ξανθια coleston n.76/48,ενα μικρο διαμαντακι στη μυτη, με ρωταει τι θελω, η φωνη της ειναι σαν γλυκο γκλασε, φαινεται ευχαριστη αλλα απο μεσα ειναι ανοστη, και θυμωμενη...
το δεξι της χερι χτυπαει ανυπομονα την γαμπα της, εχω ορεξη να φυγω η να την χαστουκισω, και δεν ξερω καλα καλα γιατι...αντιστεκομαι στην παρορμηση να την ρωτησω γιατι ειναι τοσο θυμωμενη...διοτι και γω ειμαι τωρα θυμωμενη...παιρνω εξι ανοστα κουλουρακια αμυγδαλου...
περναει ενας ασπρος σκυλος, του κλεινω το ματι, με κοιταζει, και μου φαινεται οτι μου κλεινει και αυτος το ματι, δεν ειμαι σιγουρη, ειναι ασπρος και κουρασμενος...

The Red Balloon / White Mane - The Criterion Collection

"τις προαλλες ο γιος μου ειχε χορο στο λυκειο,αλλα δεν πηγε.Δεν μου ζητησε χρηματα για το εισιτηριο επειδη βλεπει αυτα που περναμε και δεν ηθελε να με στεναχωρησει περισσοτερο,Το εμαθα και μου ηρθε να βαλω τα κλαματα."
........"μετεφεραν το εργοστασιο στη Βουλγαρια............."


νωρις το πρωι, τα χρωματα ειναι πολυ ξεκαθαρα, το μπλε της θαλασσας πολυ μπλε,και το πρασινο της χλοης, πολυ πρασινο...
ολα αστραφτουν, και εκει στο βαθος ενα πλοιο ετοιμαζεται να φυγει...σκεφτομαι να παω, αλλα συνγκρατιεμαι γιατι ξερω οτι φευγω σε λιγες μερες...Αθηνα, πρωτος προορισμος, αλλα οχι μοναδικος ...ξερω πως πολλα λιμανια με περιμενουν...αγνωστα, και γω αγνωστη μεταξυ αγνωστων.......

I AM BURNING FROM THE INSIDE

pet shop

εδω και δυο μερες , ο ηλιος ειναι αδυναμος, κακοδιαθετος, κοιταζει με απογνωση την σεληνη , γεματη φωσφωριζον γαλα, ετοιμη να εκραγει...
πανσεληνος αυριο...
κοιταζω αφηρημενη ενα αγορι στον κτηνιατρο, εχει μια λυκαινα, ασπρη με μαυρα ματια κουμπια...αυτος εχει ματια γκριζα σαν την σημερινη θαλασσα...ειμαι ενα καραβακι...
ερχεται η κοπελλα του, ειναι πολυ ομορφη, και αυτηνης ειναι μπλε ανοιχτα...τους φανταζομαι να φιλιουνται, ενα ζευγαρι απο μελι, με μια λυκαινα φρουρο...
ο κοσμος αναπνεει με μεγαλες ρυθμικες ανασες, γλυστραω αναμεσα τις, και κουλουριαζομαι σαν μικρο νεροφιδο στην χουφτα του

Monika - Over The Hill

ο γλαρος του σεπτεμβριου

η θαλασσα εχει πιο σκουρο μπλε, μικρα κυματακια,το χορταρι, κυλιεμαι με τον σκυλο μου, κυνηγαει σαυρες , οι μεγαλες με ποδαρακια ,νοιωθω ξαφνικα μια γαληνη , ο αερας τρυπωνει μεσα στις φλεβες μου, τρεχω κατω στη παραλια, βουταω και ξανα και ξανα, και βλεπω και τον αγαπημενο μου Ν.να βουταει και αυτος, η μουσουδα του μονο φαινεται, ανεβοκατεβαινει τα κυματα και ερχεται κοντα μου...περναει ενας γλαρος και φωναζει χαρουμενος, ειναι ασπρος και χαρουμενος...ξαναβουταω για να το γιορτασω...

"ΠΑΠΑΔΕΣ ΠΟΥΛΗΣΤΕ ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΚΑΙ ΔΩΣΤΕ ΣΤΕΓΗ ΚΑΙ ΤΡΟΦΗ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ"
(συνθημα γραμμενο σε τοιχο στο ενυδρειο)

Β'

''ολοι βλεπουν οραματα
κανεις ωστοσο δεν τ 'ομολογει
πηγαινουν και θαρρουν πως ειναι μονοι.
Το μεγαλο τριανταφυλλο
ητανε παντα εδω
στο πλευρο σου βαθια μεσα στον υπνο
δικο σου και αγνωστο.
Αλλα μοναχα τωρα που τα χειλια σου τ'αγγιξαν
στ'απωτατα φυλλα
ενοιωσες το πυκνο βαρος του χορευτη
να πεφτει στο ποταμι του καιρου--
το φοβερο παφλασμο.

Μη σπαταλας τη πνοη που σου χαρισε
τουτη η ανασα."

("θερινο ηλιοστασι"...Γ.Σεφερης)

l'amour et les blessures

οι νυχτες μου ειναι νυχτες απωλειας, ειναι νυχτες που στριφογυριζω και σε ψαχνω μεσα σε σκοτεινα δωματια, χωρις παραθυρο, πνιγομαι, και ξυπναω ιδρωμενη και δυστυχισμενη...δεν ξερω αν ποναω περισοτερο απο την αισθηση ακρωτηριασμου που νοιωθω μεσα μου, ο πονος ειναι σωματικος, μου λειπει ο δερμα σου, και τα χερια σου να με αγγιζουν φευγαλεα...η μηπως η πικρη αισθηση οτι δεν συναντηθηκαμε ποτε και δεν με ειδες ,μονο τα χερια σου με αγγιξανε...δεν με αγαπησες η μπορει για λιγα λεπτα σαν αστραπη αγαπης που ομως εσβυσε με τις πρωτες σταγονες...η παλι να σκεφτομαι το βλεμμα της πανω σου, ξερω τι φως σε τριγυριζει,ξερω πως εισαι ενας αντρας με αστερια στα ματια, και το σωμα σου ενας μικρος ηλιος...
η προδοσια χαμογελαει με στριφνο τροπο και ολα γινονται μικρα μικρα κοματακια γυαλι μεσα στις αρθρωσεις...
φευγω τρεχοντας , και αλμυρικια με τις καλαμιες με καλωσοριζουν, οι μικρες καμπιες και τα κοχυλια ,και τα κυματα, και η μικρη ινδιανικη καλυβα στην ακρη της θαλασσας...

l'amour et les blessures

συναισθημα

"οτι δεν εχει βουλιαξει στο συναισθημα,απλως δεν υπαρχει"
Νιτσε

σχολια

εχουν πλακα τα σχολια...αν θελει καποιος να με διαβασει, καλως...το να κανει σχολια στυλ "'ο Μ.δεν υπαρχει"..."και το μυαλο του συγγραφεα...μπλα μπλα μπλα."..ποιος ο σκοπος?υπαρχει, δεν υπαρχει...αυτο μονο εγω το ξερω...και ειναι αυτο το ζητημα?τι υπαρχει?περι υπαρξης, σηκωνει μεγαλη συζητηση , ειδικα στην μπλογκοσφαιρα(ετσι ονομαζεται?)...για μενα, απλα γραφω και μπορει αυτα που γραφω, οπως τα γραφω, να αρεσουν σε καποιους ανθρωπους,,,το θεωρω ηδη μια μεγαλη ανταμοιβη...

γενναδι

φτανω γενναδι και οι γλαροι ειναι ολοι παρατεταγμενοι απεναντι απο τη θαλασσα...ο αερας φιλαει με μακροσυρτα φιλια την μεγαλη μπλε...μπαινω γυμνη με τον σκυλο να χοροπηδαει και να μου δαγκωνει ελαφρα τα ποδια...κανενας ανθρωπος, μονο πολυ μπλε, συνεφακια αχνη ζαχαρη, λιγη αμμο και πολλα ζωντανα κοχυλια που κοβουν βολτες στον βυθο...

η ενχειρηση πετυχε ,ο ασθενης απεθανε

κοιταζω καπως εκπληκτη, εναν καινουργιο εαυτο μου, που ειναι ενας τιμωρος αγγελος,ενας πατερας,μια μητερα, μια διδυμη αδελφη και ενας αδελφος...οι οικογενεια μου η βιολογικη αντικαταστηθηκε απο μια ιδια οικογενεια μεσα μου, αλλα σαν μια φωτο σε αρνητικο, ειναι ολοι εκει, αλλα ειναι γεματοι καλοσυνη, αγαπη, δεν πονανε τοσο πολυ, οποτε δεν χτυπανε πια, νοιωθω οτι ειναι περηφανοι που υπαρχω, μου κρατουν το χερι οταν διαλυομαι...
δεν θελω πια να ειμαι πια αυτο που ημουνα, θελω να ανοιξω τα φτερα μου και να πεταω πανω απο τοπους γεματους φως και γλαρους, και ανθρωπους που εχουν φως στα ματια και σταρι στα δαχτυλα...εδω οι ανθρωποι ειναι δυστυχισμενοι και αυτο τους κανει ζηλοφθονους , μικρους και υποκριτες...ειναι επικινδυνοι γιατι δεν αγαπιουνται...και δεν αγαπανε

ο καιρος να φευγω

ξυπναω συχνα μεσα στη νυχτα και οι σκεψεις μου τραβουν τα βλεφαρα,σαν να εχω μικρες αορατες βελονες μεσα στα ματια...
ανακαλυπτωντας οτι ζουσα μεσα σε ενα βαμβακι απο ψεματα,(ποσο τυφλοι ειμαστε?)δεν ξερω αν ειμαι πιο πολυ στεναχωρημενη απο τον χωρισμο, απο την αφελια μου, η αν ειμαι θυμωμενη... Εχω εναν κοκκινο θυμο στα ματια και στο κεφαλι, αλλα ειναι ενας κοκκινος θυμος με ασημενιες κλωστες, το ασημι του πονου...
η μονη λυτρωση μου ειναι οι νοτιες παραλιες του νησιου, αλλα ειναι τοσο μακρια, μεσα στη ζεστη και στα αυτοκινητα που σχηματιζουν μια μεγαλη καμπια /λαμαρινα ...νοιωθω σε καποια σημεια σαν να βρισκομαι στο Τεξας...
νομιζα οτι κοιτουσα εναν ανθρωπο και τωρα βλεπω πως κρατουσα ενα μικρο παιδι, με βρωμικες σκεψεις και ψεμα στην ακρη των ματιων του...
δεν υπηρξα...ημουν μονο μια φευγαλεα ηδονικη αποτυπωση της σαρκας μου , πανω σε εναν βραχο...και το μονο που εχει μεινει ειναι τα χελιδονια και το χρωμα του ουρανου πανω στα κυματα...και μια μικρη ανοιχτη τρυπα στην καρδια

σεληνοφεγγαρο

εκει πανω απο τα μαυρα αφρισμενα κυματα βλεπω μια μικρη πολυ λεπτη σεληνη...
διασχιζω ανασες και δερμα ιδρωμενο, ακολουθω σαν τυφλο παιδι τα δαχτυλα της μοιρας μου, και η αληθεια ερχεται ντροπαλα στα τεντωμενα χερια μου...μαθαινω τα ψεματα σου, την δειλια σου, σαν μικρες βελονες πυρομενες και λικνιζομαι πανω στις ετοιμοθανατες ηλιαχτιδες...ειμαι ζαλισμενη απο πονο, μετα ερχεται ενας κοκκινος θυμος, εχω εγκλημα στα ματια...
τα λογια μου σταζουν δηλητηριο...ποιος εχει τη δυναμη λοιπον, αυτος που ποναει η αυτος που χτυπαει?ολα ειναι σιωπηλα στα πεθαμενα δαση, με τα φαντασματα των καμμενων ζωων να θρηνουν τα νεογενητα ελαφακια και τις μικρες πρασινες καμπιες...
εσυ εισαι σε ενα μεγαλο εργοστασιο /χασαπικο και γελας ...με την Ευα την πρωτη και τελευταια γυναικα...εγω μαζευω αλατι στις χουφτες μου και χορευω τον χορο των ιπποκαμπων...
οταν ηρθα , τα ματια σου εδειχναν 2 ψαρακια που κοιταζαν το πελαγος...

η αγαπη ειναι πιο κρυα απο τον θανατο(μερος 2)

ειναι η εποχη των παγετωνων,φαινεται πως λειωνουν οι παγοι στην Ανταρτκτικη και ξανασχηματιζονται στις καρδιες μας...

τελος

ο Μ. με κοιταξε με αδεια ματια.και με αδεια αγκαλια.
τελος αλλη μιας εποχης...η μοναξια, με παγωμενα δαχτυλα ψαλιδησε τις λεπτες ασημενιες κλωστες της αγαπης.η καρδια μου εχει μια μεγαλη τρυπα και κοιταζω μεσα απ'αυτην τον κοσμο να καταποντιζεται ,χωρις θορυβο...πεθανα αλλη μια φορα..

φωτιες

καιγομουνα 5 /6 μερες και αναλογες νυχτες, καιγομουνα πριν καν ανοιξω τα φτερα μου, καιγομουνα ακομη και οταν ετρεχα να προλαβω , μαζι με τα αλλα ελαφια, καιγομουνα καθως απλωνα τα κλαδια μου προς τον ουρανο, που καθε μερα πεθαινε στα χερια μου...
καιγομουνα σε φριχτους πονους,και κανεναν να με παρει στην αγκαλια του και να με προστατεψει...καιγομουνα και ο αερας αντηχουσε απο τις κραυγες μου,η θαλασσα ηταν μονη ακινητη και τα κοχυλια αδεια...
ξυπνησα και ο κοσμος συνεχιζε τον πυρινο εφιαλτη του

σπινες

ο Μ φερνει 2 ψαρια, ο γερμανος ειναι ακομα ζωντανος ...τρωμε με το μαχαιρι τις σπινες, μεγαλα κοχυλια,που μυριζουν ιωδιο και φυκια...ο Μ.με ταιζει με τα δαχτυλα...ευτυχια...
λιγο αργοτερα μετραμε τις σταγονες ιδρωτα ,και βουταμε ξανα και ξανα στη μικρη θαλασσια σπηλια...ο βραχος σταζει, λεω στον Μ.ειναι τα δακρυα του...μου λεει "λες ?'...

κυριακη ιουλιου

εδω και 3 μερες, ξυπναω αγκαλια με εναν φοβο...
απλωνει τα χερια του και με κρατα σφιχτα...ειμαι τοσο κουρασμενη θεε των μικρων πραγματων...εχω την αισθηση οτι η καρδια μου ειναι απο χαρτι και ειναι τσαλακωμενη..

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΙΟΥΛΙΟΥ

Η σεληνη φουσκωνει απο γαλα αστεριων ...την περιμενω μετρωντας τα κοχυλια στο ηλιοβασιλεμα, κοιτωντας ενα μελαχρινο κεφαλι να βουταει μεσα στα αφρισμενα κυματα...Ο Μ. ειναι πια πορτοκαλοκιτρινος σαν τον ουρανο...σκεφτομαι οτι θελω να πνιγω , η να τον φιλησω...
αφηνω τη θαλασσα να μου βυθισει τα δαχτυλα στη βρεγμενη αμμο, και κοιταζω εναν μεταλικο ν καρχαρια με φτερα να περναει...
το δερμα ειναι μικρες διαδρομες , αναμνησεις απο τον παραδεισο, καλικατζαροι και νυμφες με μακρυα πρασινα και καφε φυκια, κρυβονται πισω απο καθε αφτι...
η σεληνη μου τρυπαει τη καρδια με μυτερες λεπτες βελονες...

phrases

Quand le monde sera reduit en un seul bois noir pour nos quatres yeux etonnes,-en une plage pour deux enfants fideles,-en une maison musicale pour notre claire sympathie,-je vous trouverai."....
Arthur Rimbaud (Illuminations)

Στου φυσιοθεραπευτη

καθομαι και περιμενω,κοιταζω εξω, εχει αερα και μια μπανανια κουναει ρυθμικα τα φυλλα της, σαμπα μπανανα...ερχεται μια γυναικα, απροσδιοριστης ηλικιας και σχεδον απροσδιοριστου φυλου, πρεπει να ειναι πανω απο 95 κιλα...νοιωθω το βλεμμα της πανω μου..τη κοιταζω, δεν χαμηλωνει το βλεμμα, ειναι λιγο προκλητικη, τη κοιταζω και αναρωτιεμαι τι και ποιος κρυβεται πισω απο τοσο λιπος...σκεφτομαι τα χερια της πανω μου, ανατριχιαζω και κοιταω με φοβερη προσηλωση τη μπανανια...
παει στο 3...και γω στο 4...

η αραχνη

βουταω και κολυμπωντας φτανω σε μια χαραμαδα που κανει ο βραχος, πριν μεταμορφωθει σε σπηλια...στεκομαι ανασκελα, με το προσωπο προς τα χελιδονια που πηγαινοερχονται στις φωλιες τους...στεκομαι αρκετη ωρα, το ρευμα με παει σιγα σιγα, και την βλεπω...μια μικρη αραχη που χορευει στις μυτες ...πανω στον ιστο της που αστραφτει σαν ηλιαχτιδα...ειναι ενα μπουκετο ηλιαχτιδων ...και γω μεταμορφωνομαι σιγα σιγα σε ενα μεγαλο σαρκινο νουφαρο...

κορμορανος

σκαρφαλωμενη πανω σε ενα βραχο, πισω η σπηλια...η σπηλια της μεγαλης αναπνοης...
κοιταζω ενα κορμορανο...καποια στιγμη βουταει , και μενει περισοτερο απο 10 λεπτα κατω απο το νερο...τον κοιταζω εκθαμβη...
καποια στιγμη, ενα μικρο πλοιο , στο οριζοντα, ετσι, ξεφυτρωνει απο το πουθενα, και μετα μια συντομη εμφανιση, παλι χανεται πισω απο την δεξια πλευρα του ουρανου...σκεφτομαι πως μπορει να μεταμορφωνεται, σε κοχυλι π.χ
σκεφτομαι τον θανατο
ο θανατος ειναι οταν εξαφανιζεσαι στην δεξια πλευρα του ουρανου

Μ

παω με την Σ. στα βραχια...σε λιγο,κατεβαινει ο Μ.
χαρα χαρα χαρα...
αγγιζομαστε φευγαλεα στον βυθο, μιλαμε και οι τρεις, και οταν φευγει η Σ. ξαπλωνουμε , βαζω το κεφαλι μου στο στερνο του και ακουω τη ζωη ν'ανασαινει...
ειμαι μια μικρη μελισσα ερωτευμενη με το λουλουδι της...
κυνηγαμε τον ηλιο, και μετα απο πολλη ωρα, ακινητοι αγκαλιασμενοι, ο κοσμος ειναι μια λαμψη, ο κοσμος ειναι χελιδονια που πετανε με μικρες μικρες φωνες, τον φιλαω και τον κραταω στη χουφτα μου, ειμαι η μητερα γη, ειναι ο ουρανος, και η αγαπη μας ειναι μια βροχη απο μικρες σταγονες, σαλιο αγγελων και κινησεις απο μελι...
φευγω τυφλη με ενα χαμογελο σε καθε βλεφαρο...

αστεριας

Καλαβαρδα ,ερημια, η αμμος ,βουταω , για αρκετη ωρα δεν τον βλεπω, και ξαφνικα, ειναι εκει, ηρεμος, αμιλητος,τον παιρνω στη παλαμη μου, εχει το μικρο σημαδι στη ραχη, ενα μικρο τατου,τον χαιδευω απαλα, και τον αφηνω να πεσει στη αμμο,ξαφνικα ενα ρευμα τον ανατρεπει , και βρισκεται ανασκελα...και ο μικρος μου χορευτης, σηκωνεται στις ακρες των δαχτυλων και γυρναει σιγα σιγα...ο μικρος μου αστεριας...

καλαμιες

δυτικη πλευρα,καλαμιες,αμωδη βυθο.μυριζει χαμομηλι,βρεγμενα φυκια,και κιτρινα σταχυα...αερας/αλμυρικια/προσωπα σε καφενεια...ξεχνιεμαι, ξεχναω και με ξεχνανε...

T.S.Eliot

".....they called me the hyacinth girl"
yet when we came back ,late,from the hyacinth Garden your arms full,and your hair wet,i could not speak,and my eyes failed,i was neither living nor dead, and i knew nothing ,looking into the heart of light ,the silence..." T.S.Eliot

7 πηγες

συναντιεμαι με την Γ.το μερος ειναι ηρεμο, με τα ψηλα δεντρα του, τα παπακια του , τα παγωνια και το ρυακι που κυλα...
νοιωθω σιγα σιγα να ηρεμω, και καταληγουμε να κοιταμε τα ακροβατικα των λιμπελουλων...
εχω μια θλιψη στη θεση της καρδιας, και με τσιμπαει με μικρους σιγανους ηχους,
στην εφημεριδα ,τιτλος,"το τσουναμι της πεινας..."σκεφτομαι ποσοι και ποσοι θα πεθανουν, ποσα παιδια πονανε παντου με το που γεννιουνται,ετσι μουρχεται να παρω τον Κ. να του πω οτι θελω μια αγκαλια, τελευταιο καιρο ξυπναω με κατι ονειρα πανω στο δερμα μου,με μια πεινα σαρκικη, σηκωνομαι βασανισμενη, αφου εχω αγγιξει το σωμα μου ,φτανοντας στην ηδονη, σηκωνομαι τρεκλιζοντας, και βαζω μουσικη ...ειμαι σε μια αδρανεια, εχω μαλλον γλυστρησει μαλακα σε μια αλλη παραλληλη πραγματικοτητα, την μια απο τις αορατες, ειμαι μια χαμενη ταξιδιωτησα μεσα σε μια νουβελλα του Μπορχες...

μικρο μηνυμα στον Μ.

..."ξυπνησα με τη βροχη και κεραυνους...και μια περιεργη γευση στο στομα...σε βλεπω να χανεσαι μεσα στην ομιχλη...αυτα που μοιραστηκαμε,το χερι μεσα στο χερι,την ανησυχια σου στον υπνο,που σιγα σιγα ηρεμησα,τα δικα μου φαντασματα που εδιωχνες με ενα χαμογελο σου...και μερικα αλλα...ειναι κλειδωμενα μεσα μου ,και λεω να πεταξω το κλειδι στη θαλάσσα...ποιος ξερει ?μπορει να το βρεις μια μερα που θα βουτας κρατωντας την αναπνοη σου,και την καρδια σου στα χερια...για την ωρα,τα ματια σου δεν βλεπουν,παρα ειναι στραμενα μεσα σου...δεν ξερω αν πιστευεις στον Θεο,αλλα δεν πιστευεις στην αγαπη, και δεν πιστευεις σε σενα..."

"οι ελαφροι ας με λεγουν ελαφρυ.Στα σοβαρα πραγματα ,ημουν παντα επιμελεστατος"
Καβαφης

η αδελφικη αγαπη

πριν καποιους μηνες, ανταλλαξαμε με την αδελφη μου, την διδυμη αδελφη μου, καποια μηνυματα...μαλλον κατι σε ρινγκ...εληξε με νοκ αουτ, νικηθηκα εγω.........
απεφυγα χαριτωμενα την αυτοκτονια, και κατα καιρους τα δυο τελευταια μηνυματα της, μου καιγανε την ψυχη...
κανονικα, θα'πρεπε να ειχα τιναξει τα μυαλα μου στον αερα, αλλα οπως της απαντησα στο τελευταιο δικο μου μηνυμα, δεν ειχα προθεση ν'αφησω πια κανενα να με στειλει στο διαολο, ειχα ηδη παει, απο μονη μου , πολλες φορες, και ξαναγυρισα...
πριν τρεις μερες, ελαβα ενα μηνυμα(μετα απο 2 κενα μηνυματα απ'αυτην)οπου μου ελεγε το εξης εκπληχτικο..."ελπιζω να εισαι καλα, ελπιζω να εισαι καλυτερα"
το βρισκω υπεροχα σουρεαλιστικο, μετα απο μηνυματα μισους , καποιος(η αδελφη σου)να σε ρωταει...ελπιζω να εισαι καλα...καλυτερα...
παντως αν ειμαι, σιγουρα δεν οφειλεται σε σενα αγαπητη μου...
την παρακαλεσα ευγενικα να με αφησει ησυχη.

εχει ερθει ενα αμερικανικο πολεμικο πλοιο, και εδω και 2 μερες, παντου αμερικανοι στρατιωτες...μερικοι ειναι πολυ νεοι, αναρωτιεμαι πως ειναι οταν σκοτωνουν αμαχους...
ποιος εχει την δυναμη?αυτος που ποναει η αυτος που χτυπαει ?

το κοχυλι

"επεσα για να κολυμπησω κι αφησα την καρδια μου πισω /
αφησα την καρδια μου χαμω/
σαν το κοχυλι μες την αμμο/περασαν ολες οι κοπελλες/με τα μαγιο και τις ομπρελλες
/υστερα περασαν οι φιλοι/κανεις δεν βρηκε το κοχυλι/χρονους και χρονους κολυμπαω/που να'ναι η αγαπη για να παω/εφαγε η θαλασσα το βραχο/κι εμεινε το νησι μοναχο"
Ελυτης

γυναικες και αντρες

"να εμπιστευτω γυναικα?νομιζεις οτι ειμαι τρελλος?καποιος ρωτησε τι φοβιζει στις γυναικες, εγω ειπα οτι τρεμω οταν τις βλεπω να οδηγουν, κι ο Σκορτσεζε ειπε "τα παντα"..φταινε οι καμπυλες "
Χαρβευ Καιτελ

"ο φοβος τρωει τα σωθικα"(Ρ.Β.Φασπιντερ

κοιταζω την Δ.εχω μια τρομερη επιθυμια να τη φιλησω και να τραβηξω τα μαλλια της..
το απογευμα περναει ανοιγοκλεινοντας τα ματια του, και βρισκομαι αποκαμωμενη στο δωματιο μου, και ειναι απ'αυτες τις τρομερες βραδυες που βιθιζομαι στην πιο απολυτη απελπισια...νοιωθω να πνιγομαι, και το μονο που θα μ'εσωζε θαταν ενα χερι δροσερο στο μετωπο...η απεναντιας ενα καυτο σωμα, και βιαιες κινησεις οπου θ'ανησυχουσα για τη ζωη μου, ενα στομα που θα πινω και ενα δερμα που θα δαγκωνω...ειμαι μια τιγρης και ειμαι πεινασμενη..δεν καταφερνω να κλαψω...ειμαι καπου καλεσμενη, βλεπω ηδη την ματαιοτητα του ολου θεματος και ξαπλωνω...
βαζω μια ταινια του ΦΑΣΜΠΙΝΤΕΡ , "Ο ΦΟΒΟΣ ΤΡΩΕΙ ΤΑ ΣΩΘΙΚΑ", του 1974, και ειναι εκπληχτικη,η ιστορια του Αλι και της Εμυ...
η ιστορια ειναι οτι η αγαπη ειναι η ιστορια.
και αυτη ειναι η αληθεια.
και να μου βαζατε καρφιτσες στα νυχια, και περιφρονηση στο βλεμμα,
και να μου λεγατε πως τ'αστερια ειναι απλα μικροι πλανητες
και πως δεν πρεπει να τα ανακατευουμε ολα

η ιστορια ειναι οτι η αγαπη ειναι η ιστορια
και αυτη ειναι η αληθεια.

φιλανδικο καφε και ελληνικα τσιγαρα

βλεπω ενα κοματι ουρανου, και χοντρα βαρια συννεφα αλλα ασπρα, με λιγο ουρανο να χει ξεβαψει πανω τους...
αγκιστρωνομαι απο το ημερολογιο του Σεφερη,σαν πυξιδα, η μαλλον σαν αστρο που δειχνει την πορεια μεσα στην νυχτα...διασχιζω την νυχτα, ενω λαμπει ο ηλιος και γεμιζω κοματια αστεριων που τριβω πανω στο γυμνο κορμι μου...γεμιζω νυχτερινα συννεφα και αστεροσκονη...
ευτυχως και υπαρχουν οι παπαρουνες...

"προσωρινος ορισμος:κριση της συνειδησης(γραφω για να ξεκαθαρισω)
(μεγαλη πεμπτη 28 απριλη 1932)
την περασμενη εβδομαδα αστραψε μεσα μου στο νου μου μια αιφνιδια πιστη και ειδα καθαρα να σχηματιζεται και να πηζει γυρω της ενας κοσμος.Την αλλη μερα(απλουστευω)εγινε μια γαληνη αχαραχτη κι αρχισαν να πεφτουν , μεσα σ'αυτη τη γαληνη , ολα μου τα στηριγματα, τα μεσα και τα εξω.Την τριτη μερα μια αβασταχτη επιθυμια να φυγω -οπουδηποτε-,να καω στον ηλιο, να εξαντληθω, να παψω να σκεπτομαι.Τωρα που γραφω ερχεται μονη της κατω απ'την πενα μου η φραση:να ξαναβρω τη γλυκα του μαυρου ψωμιου.
προσπαθω να παω πιο πισω.Ηταν ενα χειμωνιατικο απογευμα..περπατουσα στην ακρη του ποταμου.Ξαφνικα παρατηρησα με φοβο πως δεν ειχα συναισθηματα.το χρωμα τ'ουρανου, το σκουρο νερο που κυλουσε, ο θορυβος των οχηματων -αυτη η γυναικα που περασε με τα ζωντανα χειλια-δεν ξυπνουσαν τιποτε μεσα μου.Εβλεπα θαυμασια ποιες αισθησεις θα ειχα.Μπορουσα να τις περιγραψω στην εντελεια , να τις εκφρασω και να συγκινησω :δουλεια του μυαλου...ο ανθρωπος ηταν απων.Θυμομουν σε αλλες περιστασεις αυτη την ιδια κατασταση της απουσιας ,σ'εκεινο το πορνειο λ.χ οπου ειχα αναγκαστει να συνοδεψω -ζητημα αλληλεγγυης- ενα φιλο.Οταν γυμνωθηκε το κοριτσι, το μονο που μπορεσα να της πω ηταν "mademoiselle qu'est ce que vous pensez de monsieur Mallarme? "Μ 'αποκριθηκε σα να την ειχα μπατσισει : "Eh , dites donc vous etes venu ici pour vous foutre de moi ?" Επειτα , μεσα στη ψυχρη νυχτα, ενιωσα πολυ προστυχος.
γυρεψα να ξαναβρω τον αποντα.Ετυχε να πεσω σε στιγμες μεγαλου ενθουσιασμου και δυναμης , που μ'αφηναν στο τελος σαν το δαρμενο σκυλι.Τωρα δεν ξερω πια.Ιατρικα, θα μπορουσε να πει κανεις οτι προκειται για βιολογικες διαθεσεις ...θα ηταν μεγαλη ανακουφιση , αν μπορουσε να με πεισει.Εκεινο που ξερω ειναι οτι ο εαυτος μου δεν μπορει να χωριστει ...οι πνευματικες μου κρισεις ειναι και σωματικες και το αντιστροφο...."
"περνω πολυ συχνα αρκετα δυσκολες στιγμες .Ειναι ωρες οπου ολα οσα αγαπησα ,οσα πιστεψα,πεφτουν σ'ενα μεθυσμενο τρικλισμα και βυθιζονται σ'ενα βαραθρο αρκετα μεγαλο για να τα χωρεσει ολα...."προσπαθω να φανταστω πως δεν ειμαι εγω οταν υποφερω.Πως ο πονος ειναι ενα δυσκολο ταξιδι, μια περιπετεια που πρεπει να περασω για να φτασω σ'ενα σημειο μακρινο και ακαθοριστο , μα που ξερω πως υπαρχει.Αλλοτε ,οταν ημουνα πιο νεος,κατεστρεφα τη ζωη, την εκομματιαζα, νομιζοντας πως εξουδετερωνα ετσι εκεινο που με πειραζε.Μονο τον εαυτο μου κατορθωνα να εξουδετερωνω μ'αυτο το συστημα.Τωρα πιστευω οτι για να γινει οτιδηποτε αληθινο στη ζωη χρειαζεται ανειπωτους κοπους.
Μιλω αυτη τη στιγμη τοσο σοβαρα, που ξεχνω ακομη και την αγαπη.Δεν μπορεσα ποτε να τα'χω καλα μ'αυτο το αισθημα που συνδεει τους αντρες και τις γυναικες.Καταλαβαινω την επιθυμια, καταλαβαινω τη στοργη, καταλαβαινω πολλα πραγματα που την αποτελουν, μα που δεν μπορω να τα φανταστω αποκλειστικα για ενα μονο προσωπο.Εκεινο που κανει τις σχεσεις μοναδικες ειναι η επικοινωνια.Και οσο βαθυτερη ειναι η επικοινωνια ,τοσο κανει τον ανθρωπο γενικοτερα ανθρωπινο.θα ηθελα να προσπαθουσες να με καταλαβεις, για να εξηγησεις γιατι επιμενω πολλες φορες σε κατι λεπτομερειες , παιδικες ισως.Μα δεν υπαρχουν λεπτομερειες στη ζωη.Ειναι στιγμες για μενα, που αμα δεν κρατηθω απο το γυμνο κορμι που μου λειπει, νομιζω οτι δεν υπαρχω ουτε σωματικα, ουτε πνευματικα,ουτε ψυχικα.Αυτα για παραδειγμα. "
"να πετυχω κατι στερεο μεσα μου ,κατι πιστο, να πατησω τη πετρα τη σκληρη που ο καθενας πρεπει να'χει μεσα του..."
Γιωργος Σεφερης ("μερες")

πασχα ημερα δευτερα...

χτες ολη μερα βροχη, οι θυσιες στον Θεο, στους Θεους, γινανε εντος των κλεισμενων θυρων...
μελανχολια,αρχιζω να αναρωτιεμαι μηπως με κατεχει ενα ειδος νοσηρου ρομαντισμου...εφερα λιγη λεβαντα απο του πατερα μου το σπιτι...περιμενα λιγο να κοπασει η θυελλα και εφυγα μεσ'την βροχη...
η Κ.ακουγεται κακοκεφη απο το τηλεφωνο, ειναι το πασχαλιατικο αυγο, ειδικο για τους μοναχικους ανθρωπους, αντι για λαγουδακι ενα μικρο καταθλιπτικο κοτοπουλακι, απ'αυτα που πουλανε στα μεγαλα μαγαζια , λιγο πριν καταληξουν στα σκουπιδια η σε κανενα φουρνο...ακομη θυμαμαι ενα μικρο κοτοπουλακι, που με ακολουθουσε παντου, ημουν μαλλον οτι πιο κοντινο σε μαμα...επειδη επρεπε να φυγουμε, το ξανα πηγα στο μαγαζι, και το αφησα με τροπο μαζι με τα αλλα...αλλα ειχε ψηλωσει και ακομα το θυμαμαι, πιο ψηλο, να ψαχνει εμενα μαλλον, και να μην καταλαβαινει τιποτα...εχω και μια αλλη εικονα...Θεσσαλονικη , χειμωνας, 3 η ωρα το πρωι, περναμε απο εναν μεγαλο αδειο δρομο, στην ακρη του δρομου, βλεπω 2 σκυλια, το ενα νεκρο, και το αλλο διπλα του να το κοιταζει...ενοιωσα ολη την ορφανια και την εγκαταλειψη πανω μου σε λιγα δευτερολεπτα, και ακομα τα κουβαλαω οπου και να παω...

amor omnia

Rimbaud L'éternité video by A. Celletti

ακουω την φωνη σου

χτες το βραδυ, οπως καθε βραδυ, απλωνομαι στο κρεβατι και αφηνω τη θαλασσα να ξαπλωσει πανω μου, με την αναπνοη της...εχω ενα κυμα μεσα μου και γλαρους στο κεφαλι...και μια μικρη παπαρουνα στη θεση της καρδιας...

καραβακια

ξυπναω με μια εικονα/παρκο στο Παρισι/λιμνουλα οπου τα παιδια σπρωχνουν μικρα καραβακια/με μακρια κονταρια.../βαζω σαν χαλκομανια/μια ψαροβαρκα που διασχιζει/ησυχα /μια βελουδενια θαλασσα/και που πιανει φιλιες με τους γλαρους.../
την βαζω πανω στα βλεφαρα μου/και κυκλοφορω/τυφλη/και χαμογελαστη...

coming back

2.40 το πρωι φτανω στο αεροδρομιο του Ορλυ...ερημια
ενας αφρικανος εχει δρασκελισει το γκισε της AIR SOMALIA (υπαρχει...?)και οσοι πανε και του ζητανε τον λογο, μια ανησυχη μαροκινη καθαριστρια, κατι ελεγκτες με σεκιουριτυ , φευγουν με προβληματισμενο υφος....τελικα, η καθαριστρια ερχεται με μια αλλη, μαλλον απο βουλγαρια, και μετα απο συζητηση με τον αφρικανο, που μοιαζει με τροβαδουρο του δρομου, σαν ραστα Μπομπ Ντυλαν,παιρνει τηλεφωνο ενα συναδελφο ....και μαθαινω πως ο ταραξιας ισχυριζεται πως ειναι ενας πριγκηπας...απο την Σομαλια...
μουρχεται να παω να του δωσω συνχαρητηρια...ειμαι ομως πολυ κουρασμενη και απλα του χαμογελαω...
λιγες ωρες μετα προσγειωνομαι Αθηνα...
η ελληνικη πραγματικοτητα σκαει σαν πυροτεχνημα πανω μου...
λιγες μερες Αθηνα και μετα to νησι...
προσπαθω απεγνωσμενα να γοητευτω απο τη θαλασσα, και τιποτα, νοιωθω σαν να ειμαι μεταξυ δυο κοσμων, ουτε εδω ουτε εκει...βλεπω και τον Μ.και το αισθημα ορφανιας ολοκληρωνεται...μετα απο πολλους γλαρους και 1/2 θυελλες, αρχιζω και συνηθιζω την ροη, σαν αναπνοη ,της θαλασσας....

MARSEILLE

je descends a Marseille........soleil;le vieux port,i am happy in my hometown
the port is shining like a flock of sardines

PARIS AVEC DU SOLEIL

JE SUIS A PARIS
j'habite a cote du pere lachaise,d'ailleurs je vois les tombes mortuaires de ma fenetre,tres belles et silencieuses....
il y a aussi des oiseaux le matin
et aujourd'hui du soleil et du ciel bleu.....
il est temps de se promener au bord de la seine
Mouchette la chatte est venue me dire bonjour....elle a une tache noire sur le nez;...

η αγαπη ειναι πιο κρυα απο τον θανατο(αλλα πιο καυτη απο τη ζωη)

εχω απομονωθει σπιτι και κοιταζω τη θαλασσα, ειναι το μονο που κανω τελευταιο καιρο...
εχω μια θλιψη που τεντωνεται μεσα μου σαν γατα και νιαουριζει πεινασμενη...θλιψη γιατι η αγαπη δεν μπορει να μας σωσει, θλιψη γιατι χρειαζομαι κατι να με σωσει, θλιψη γιατι διψαω , γιατι πειναω και θλιψη γιατι κρυωνω...
ονειρευομαι μια εμβρυακη κατασταση, με ενα ζεστο σωμα κουλουριασμενη,ν'αναπνεω ενα γνωριμο δερμα και ν ακουω τους χτυπους της καρδιας που ειναι απο μονο του,ενα θαυμα, μεγαλυτερο απο την δυση και την ανατολη μαζι... και ξερω πως δεν ειναι ωριμο, ουτε δειγμα δυναμης , και μαλλον δειγμα παλινδρομησης προς την νηπιακη ηλικια...δεν με νοιαζει, ειμαι ενα μωρο που ψαχνει την σωτηρια ρογα...
ανακοινωνω στον Μ.το τελος, ερχεται αργα σπιτι, και αποφασιζουμε ενα διαλειμα /να σκεφτουμε....
περναμε την νυχτα αγκαλιασμενοι και ντυμενοι, ειμαι τρομερα ευτυχισμενη ....παιρνω την μορφινη μου αγγιζοντας τα δαχτυλα του...
το πρωι φευγει ...
περναω την ημερα μουδιασμενη, και το βραδυ, περναει η επιδραση των δαχτυλων και ακουω την καρδια μου να ραγιζει, σαν παγος στην ανταρκτικη...

ξενη

ανεβαινω στο βουνο, περναω χωρια, βαρια συννεφα , και βαριεστημενους κατοικους, φτανω στα Λαερμα, οπου βρισκω μια γριουλα που μου χαμογελαει...μου δειχνει το δρομο, και ακολουθω αυτοκινητα που με φορτωνουν σκονη και μικρα χαλικια...
φτανω , ειναι γεματο κοσμο, περιπτερα με φαγητο και ποτο, και στο βαθος μια σκηνη...στηνω τη σκηνη και μου'ρχεται να ξαναφυγω...αντιστεκομαι και περιπλανιεμαι...ολοι κεφατοι και αυτο επιδεινωνει την δυσφορια μου...πινω λιγο σουμα, με την ελπιδα να δω τα πραγματα πιο αναλαφρα...δεν αλλαζει τιποτα...καποια στιγμη ερχεται ο Μ...
Μετα την πρωτη στιγμη χαρας, φευγει στη σκηνη που παει να στησει, με τους φιλους του...ο καθενας στην φυσσαλιδα του...
χαιρεταω κοσμο, και νοιωθω σαν πακιστανος μεταναστης ουρανοκατεβατος , την πρωτη μερα στην ομονοια...δεν καταλαβαινω τιποτα και νοιωθω μονη και ευαλωτη...
περναω μια παγωμενη βραδυα και το πρωι , ο χωρος γεμιζει οικογενειες..φευγω τρεχοντας...

η σκονη και ο αερας

φυσαει ενας αερας μικρη μου αγαπη και θα μας παρει στην χωρα του βλεματος στην χωρα της αγαπης...θα μυριζει σαλιο αγγελων και θα σωπαινουν οι δολοφονοι καθε φορα που με κοιτας...

γλαροι και αγιοι

κοιταζω τις μερες να αλλαζουν, και τις νυχτες να απλωνονται πανω στη θαλασσα, πολυ αερας και κυματα, και αλμυρα που θαμπωνει τα τζαμια...

αποδομηση ...απεναντι απο τη θαλασσα και τους γλαρους...
υπαρχει ενα μικρο εκλησακι ,μια εσοχη βραχου, με καποιες εικονες αγιων , μερικες ειναι σαν παιδικες ζωγραφιες,μια μικρη φουσκαλα μεσα στη γη...με αμμο που τριζει κατω πο τις πατουσες
...εγω φιλαω γλαρους

καταλαβαινω τωρα το μικρο νυστερι...

ξαφνικα, σκεφτομαι το μικρο νυστερι και νοιθω ενα τσιμπημα στην καρδια...

ο χωρισμος

χωριζω δηλαδη αλλαζω χωρο /και χορο...
κανω μια εκρηξη και τα σπαω ολα, και μετα κοιταζω τα σπασμενα γυαλια
HERE I AM ,BREAKING GLASS IN YOUR ROOM AGAIN...

κοιταζω τα σπασμενα γυαλια, και εχω παλι μια γευση σκονης στο στομα...
βρεχει μια μικρη βροχη σταχτης μεσα στο δωματιο μου
ενω εξω, τα πουλια κανουν κατακορυφες κολοτουμπες πανω σε ενα γκριζο ακινητο ουρανο...
σκεφτομαι το στραβο δοντι του Μ.
μετα σκεφτομαι πως ειναι σαν να εχω βγαλει ενα δοντι η ιδια, και χασκει ακομα η τρυπα, και το αναισθητικο εχει αρχισει να διαλυεται...
θα ηθελα να κοιμαμαι με τις ωρες, αλλωστε αυτο κανω, αλλα και οταν ειμαι ξυπνια, δεν βγαινω απο κει, νοιωθω μουδιασμενη και σε κατασταση αναστολης...
η αντιθετως, σε κατασταση ακραιων καιρικων συνθηκων...
ειμαι μια καταιγιδα που δεν ξεσπαει...

ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ

αρχιζω και ελατωνω την νικοτινη,αλλα τωρα μουρχεται μια τρομερη ορεξη να καπνισω...ειναι ενας νεαρος με μια κουκουλα και ανακατωμενα μαλλια που στριβει ενα τσιγαρο,παω και του ζηταω, δεχεται ευγενικα...
καπνιζω λες και με περιμενει το εκτελεστικο αποσπασμα
η νυχτα τρυπωνει σιγα σιγα απο τις χαραμαδες τ'ουρανου...

le talmud

"nous ne voyons pas les choses comme elles sont, nous les voyons comme nous sommes"

LE TALMUD

καφε

πολυ κανονικοι ανθρωποι, στο "Finn Cafe" , καθομαι και φοραω και γω ενα πολυ κανονικο υφος

,περνανε και 2 ομπρελλες εξω, μια μαυρη και μια ασπρη, με 4 ανθρωπινα ποδια...
το τσαι ειναι καυτο σαν σκεψη μισους

κοιταζω απο το παραθυρο

και βλεπω στο υψος των ματιων, ενα καραβι να περναει, και να μου κλεινει το ματι...

σκεφτομαι το βλεμμα του Μ.πριν κλεισει τα ματια και αρχισει να τρεμει απο ηδονη
σηκωνομαι πριν την αυγη, ετοιμαζω ενα τσαι, ειναι σχεδον σκοταδι, κατι παλευει να γεννηθει στο βαθος τ'ουρανου, ενω η νυχτα μου γλυφει τις πατουσες...
ενας πανθηρας μου δινει ενα φιλι στον αυχενα, αναπηδαω...
βολοδερνουμε μεταξυ αγκαλιτσας και μαχαιρωματος

"ετοιμοπολεμος, ειμαι παντα ετοιμοπολεμος "
σκεφτομαι να του καρφωσω ενα μαχαιρι στη καρδια και σκεφτομαι πως εχει τα πιο συγκινητικα βλεφαρα που εχω δει στη ζωη μου.Οποτε δεν κανω τιποτα , αλλα καταστρωνω σχεδια εκδικησης, τα οποια ξεφουσκωνουν οταν πεφτει το βραδυ...καθε βραδυ

γενεθλια

γενεθλια χτες
περιμενω μια ατμοσφαιρα, ενα λουλουδι, και με βρισκω να περιμενω εξω απο την πορτα του Μ., εχει αργησει 40 λεπτα, τρωω κρυα πιτσα, και η σαμπανια ζεσταινεται στην τσαντα, αναλογα ζεσταινεται το κεφαλι μου και κρυωνει η καρδια μου...
θα πρεπε να μην ξεχνας μικρη περιπλανητρια, την σοφη σου ατακα
μην περιμενεις τιποτα, και θα'χεις τα παντα
μαθημα σεμνοτητας ν.ο 876

γκρι

του θεου θα του τελειωσανε τα χρωματα, του'μεινε μονο το γκρι σημερα

η ενηλικιωση

ανακοινωνω οτι θα φυγω απο το σπιτι, αυτο φερνει καποιες κρισεις, αλλα ξερω πως εχει αρχισει η διαδικασια...
το βραδυ πριν την μεγαλη μερα, ειμαι σε τετοια υπερενταση που τσακωνομαι με τον Μ., βγαινω με μια φιλη που δεν καταλαβαινει τιποτα απο οσα περναω, ειναι η ιδια πηγη εντασης, και καταληγω ξημερωματα στο σπιτι του αδελφου μου, σε αθλια κατασταση,ειμαι χωρις μπουφαν, θυμαμαι αμυδρα καποιες φωνες, ειμαι σε χιλια κοματια, τα οποια πολλα πρεπει να'χω χασει στον δρομο, αλλα αναπνεω, δυσκολα, αλλα αναπνεω...παιρνω 2 βιβλια, τον σκυλο, και φευγω...κοιμαμαι ολη μερα, ο σκυλος με κοιταζει ανησυχος, αλλα οσο παει η ωρα, μου βγαινει ολη η κουραση, ποναω παντου, το αλκοολ κυκλοφορει ακομη με πικρες μικρες εκλαμψεις μεσα μου...
την επομενη , τραυματισμενη, ζηταω καταφυγιο στου Μ.και παμε βολτα πανω απο τα συννεφα...
δεχομαι, μυνηματα βοηθειας,απειλες, τηλεφωνηματα, απειρα τηλεφωνηματα...και κλεινω το κινητο...
δεν ξαναγυρναω, ξερασα ολη την δυστυχια μου, την οδυνη μου, κανω το πενθος μου, πεταω τις ενοχες απο το παραθυρο, και αφουγκραζομαι τον μικρο φυλακα αγγελο μου...
μου ψιθυριζει λογια στοργης και λογια επαναστασης...
παιρνω τον εαυτο μου απο το χερι και τον αγκαλιαζω σφιχτα...ειμαι πλεον μονη, ανηκω στη θαλασσα, στα συννεφα και στο πεπρωμενο μου

πανω απο τα συννεφα

ο Μ.μου δειχνει το βουνο, και λεει "θελω να παω εκει, τα βλεπεις τα συννεφα, εκει θελω να παω, στην κορυφη, πανω απο τα συννεφα..."δεν λεω τιποτα, κοιταζω εξω, εχουν βγει πολλα λουλουδια, και μυριζει το χωμα φασκομηλο...
ο δρομος προς την κορυφη, ειναι γεματος βραχια , πετρες γρανιτενιες, σαν πιατα το ενα πανω στο αλλο, ανεβαινουμε, συνανταμε και ενα κοκκινο αυτοκινητο, τρακαρισμενο μεσα σε ενα χαντακι,καποια αραια δεντρακια, ειναι μια ελια που απλωνει τα κλαδια της προς τον ουρανο, φαινεται οργισμενη, ξερη και οργισμενη...συνεχιζουμε, κανει κρυο, τα συννεφα, καποια στιγμη μπαινουμε μεσα, ειναι μαγικο, δεν τολμω να κουνηθω, ειμαι μεσα σε ενα συννεφο...ανεβαινουμε, φτανουμε σε ενα πλατωμα, με μια τεραστια κεραια, στην κορυφη, πολλα φυτα καμενα, και τα συννεφα απο κατω μας, ταξιδευουν..,τα νησια, φανταζουν μικρα παιχνιδια πεταμενα σε μια ακινητη θαλασσα , με φλεβες που φουσκωνουν και κινουνται πολυ σιγα...ο ηλιος αρχιζει να πλυμυριζει με αιμα τον οριζοντα...ειμαστε δυο μικροι ερωτευμενο θεοι, μου'ρχεται να πεθανω εκεινη τη στιγμη, αντι γι'αυτο, του δινω ενα φιλι..
κατεβαινουμε, και ενω μαζευω φασκομηλο, ο ηλιος λιποθυμαει με τρυφεροτητα μεσα στα χερια μας...

κοιταζω την φωτο, ειναι ενας πολυ λιγνος αντρας, που δουλευει στον σταθμο τρενων, λεει, δεν μπορω να κοιμηθω τα βραδυα, δεν υπαρχει χωρος, οποτε ερχομαι πολυ νωρις , απο τις δυο το πρωι και καθομαι σένα παγκακι...ειναι,μελαμψος, με ενα πολυ λεπτο προσωπο, απο το Ιρακ...λεει, ηρθα εδω για καλυτερη ζωη...σκεφτομαι ποσο πρεπει να κρυωνει αυτες τις μερες...
να εισαι μακρυα και να κρυωνεις....

αν ηξερες ποσο'αγαπω, θα τρομαζες
τιποτα δεν μου φαινεται να αξιζει να πεθανεις τοσο πολυ εκτος του ερωτα
ειμαι σαν ηρωιδα βιπερ της δεκαρας, απ'αυτα που πουλανε στα σουπερ μαρκετ, μεταξυ του κρεοπωλειου και των παιχνιδιων....

ο Σεφερης παλι..."στην ακρη ,στο βαθος ειμαι δυο:ενα νεο παιδι τρομερα ευκινητο ,κι ενας γερος γυμναστης πολυ σοφος που διδασκει στον πρωτο τις ακροβασιες του.Καποτε ο γερο δασκαλος κλεινει τα ματια κι αφηνει το μαθητη του πανω στα σκοινια.Ειναι βεβαιος πως θα ξυπνησει τη σωστη ωρα για να τον εμποδισει να πεσει.Ο μικρος , μολις δει τα βλεφαρα του γερου να βαραινουν ,ριχνεται στις πιο επικινδυνες ακροβασιες, βεβαιος πως ο δασκαλος δε θ'ανοιξει τα ματια παρα οταν θα'χει περασει ο κινδυνος.Ποιος εχει δικιο?"

ΟΤΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΣΑ ΝΑ ΗΜΟΥΝ ΠΑΡΑΛΥΤΗ ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΝΑ ΕΝΟΙΩΘΑ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΩ.

ΑΓΑΠΩ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ

"η αγαπη στο μεγαλυτερο φως της γης,χωρις τον ισκιο κανενος αισθησιακου δεντρου.Ο ουρανος ειναι φως,η γη ειναι φως και ο οριζοντας ειναι ελευθερος- τιποτε αλλο.Ειναι δυσκολο να φτασει ανθρωπος σ'αυτο το σημειο.Ειναι εργο της ταπεινοσυνης.Γνωρισα αυτο που γυρευα χρονια τωρα.Ο κοπος που μενει αξιζει τον κοπο."

"μεσανυχτα.Νωρις τ'απογευμα χιονιζε γερα,οι δρομοι γλυστρουσαν.Το χαρτι ειναι τωρα για μενα σαν το γυαλι που χρησιμοποιουν οι ψαραδες για να ιδουν μεσα στη θαλασσα.

"οταν αρχιζει να νυχτωνει, η ενταση φτανει σε μια κορυφη οπου δεν μπορει να ζησει κανεις ευκολα η καθολου.Μπαινω σε μια κατασταση μαγειας ανεκφραστης και αμεταβιβαστης.Η νυχτα εγινε ενα απο τα προσωπα του δραματος, απολυτα ζωντανο και δεσποτικο σαν τη γοργονα που με τα μπρατσα της σταματα τα καραβια μ'ενα ερωτημα¨Ζει ο βασιλιας Αλεξανδρος"?-η οποιο αλλο.Η ωρα της παλης μ'ενα ερωτηματικο, χωρις αρθρωμενη λεξη,στην ακρη μιας καμπυλης που γυριζει και γινεται σπειρα.Τοτε δεν μπορω να αισθανθω τιποτε αναμεσα στις δυο ακρες :την αγαπη και το θανατο "
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

θυελλα

το πρωι ηταν ηρεμα και μαλλον, ειχε βρεξει πολυ νωρις διοτι ολοι ειχαν μικρες σταγονες στα μουστακια τους...

κοιτουσα αφηρημενη απο το μπαλκονι, εβλεπα τα κυματα στο βαθος, και τοτε ηρθε ο αερας,με τα πουλια να κανουν κυκλους γυρω απο τον εαυτο τους, στο μπαλκονι ηρθε ενα μικρο , τυπου σπουργιτη, ενας σπουργιτενιος μικρος κυριος με μακρυ ραμφος και ιταλικη φινετσα...λεπτες ριγες και μια μαυρη μικρη βενταλια για ουρα...

ολα χορευουν,με αερηδες και φυλλα, τρυπωνουν μεσα στο μυαλο μας και τοτε εχουμε ορεξη για κολοτουμπες, και γελια, και τιποτα σοβαρο, μονο γελια και φυλλα και αερα...

LOUISE BOURGEOIS

"πολλοι γονεις κανουν καριερα κανοντας παιδια.Ζουν μεσα απο τις ζωες τους και τα καταστρεφουν.Ειναι καλυτερα να εχεις γονεις που χρησιμοποιουν τα παιδια τους ως απληρωτους εργατες"

"Πηγα στην κολαση και γυρισα.Και μαθετε οτι ηταν υπεροχα"...
Λουιζ Μπουρζουα(η καλυτερη γλυπτρια του 20 αιωνα)

οι λεξεις στριμωχνονται σαν χαλικια στο στομα μου, ρητορικα χαλικια...θα τα φτυσω ενα ενα πανω σου αγαπη μου

το συννεφο πανω απο τα κοχυλια

Ειμαι γεματη μικρες αμυχες, και μικρες φουσκαλες , απο καψιμο, στο χερι, και στην γαμπα...μικρες φουσκαλες, γεματες νερο που σε λιγο θα σκασουν...
αρχιζω και υποφερω απο τον ερωτα, και σε λιγο θα μπουν οι πρωτοι μηχανισμοι, αντιμετωπισης του γνωστου πονου...ποναει καρδια? κοψε καρδια

2008 1η μερα

"ΑΡΑΓΕ ,ΣΕ ΠΟΙΟ ΟΝΕΙΡΟ ΑΝΕΘΕΣΑ
ΤΟΥ ΟΛΟΥ ΤΗ ΦΥΛΑΞΗ
ΚΑΙ ΤΟ ΠΗΡΕ Ο ΥΠΝΟΣ ?"

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ