μικρες ωρες

η νυχτα προχωραει με μικρα βηματα προς την διδυμη αδελφη της ,την ημερα..
το φως παιρνει αλλες αποχρωσεις ,μεσα στο τοπιο, και μεσα στισ καρδιες μας..
μελανχολια αγκαλιαζει με τρυφεροτητα το καλοκαιρι ,ψιθυριζοντας του μικρες λεξεις παρηγοριας,στολισμενες με συννεφακια, καποιες σκορπιες σταγονες βροχης,η θαλασσα ανασαινει λιγο πιο βαρια ,...εχω βρει το στομα της γης, και ακουω την αναπνοη της, ακινητη, γεματη αλατι και βαρια βλεφαρα,κοιταζω τα μικρα καραβακια,που πανε και'ρχονται,ορφανα θα'λεγες απο ανθρωπους..
εχω βρει το στομα της γης, και ακουω το φυσημα, μεσα στη σπηλια,με τις φωλιες των μικρων θαλασσινων πουλιων..
σκοτεινιαζει πιο νωρις,αλλα σκοτεινιαζει και πιο γλυκα, με ροζ/μωβ σκιες, και σε κανει να θελεις να διαλυθεις και συ, μεσα στον ουρανο...
περπαταω παλια πολη,εχω ορεξη απο προσωπα,κορμια, και κινησεις...τελικα,δεν βρισκω παρα ανασες που μυριζουνε βοτκα πορτοκαλι και l'heure bleue de Guerlain...
σπιτι, βρισκω παλι σημειωματα,μητρικα παραπονα,που απαιτουν αγαπη...αγαπη...αγαπη
και Θεε μου νοιωθω τοσο ανημπορη, τοσο κουρασμενη...σκεφτομαι τον Ν.,περιεργο τελικα, ερωτευεσαι εναν ανθρωπο, και αυτος απλα δεν σε ερωτευεται...τοσο απλο, τοσο αμετακλητο, τοσο συνηθισμενο...αραγε τι αισθανεται ενας ανθρωπος οταν κανει ερωτα?
ειναι δυνατον να ειναι τοσο απατηλη ολη αυτη η λαβα, το αιμα που τρεχει πιο γρηγορα μεσα στις φλεβες σου, η ενωση,τα δαχτυλα που κρατιουνται σφιχτα,τα λογια, τα τρομερα λογια που τρυπανε την καρδια σου σαν οξυ,η σιωπη,δαγκωνεις,γλυφεις,ο μικρος θανατος στην ακρη της γλωσσας...
τοση αγαπη,που παει?
παει στα συννεφα ,σ'αυτους που κρυωνουν,παει στα μικρα παιδια...?
που παει η αγαπη που σου καιει τα χερια , και συ την αφηνεις να πεσει ,σαν πετρα απο μετεωριτη...
που παει,να την μαζεψω λιγο , την αυγη,και να την κανω αστεροσκονη..
και να βρεχει σιγα σιγα σ'ολη τη γη...