συναντησα χτες αυτον τον αντρα που εχει κινησεις που τριζουν, παιδικο χαμογελο και το ενα ποδι σε μια παλια αγαπη...θα παρω γρηγορα ενα μαχαιρι να κοψω αυτη την μικρη αγαπη που φυτρωνει, σαν μικρο θαλάσσινο λουλουδι..
αλλωστε ,αυτος ουτε που με βλεπει,εχει τα ματια του στραμμενα μεσα του..

φοβαμαι μην σαπισουν μεσα μου ολα αυτα που κουβαλαω μεσα στο κεφαλι μου...
δυσκολευομαι πολυ να γραψω, η συζητηση με τον Σ. με διελυσε..ξαφνικα με βλεπω σαν μια μαριονετα που κανει ατακτες κινησεις,χωρις συνχρονισμο,με υστερικες μικρες κραυγες..
η μητερα μου και γω ειμαστε πλεον σε εμπολεμη κατασταση απ'οπου δεν υπαρχουν νικητες, μονο χαμενοι,τρελλα χαμενοι..
δυσκολευομαι να αναπνευσω,συνθλιβομαι σιγα σιγα ,οι λεξεις πεφτουν σα χαλικια απο το στομα μου,σκουριαζω μεσα στον υπνο μου...