ΑΣΚΗΤΙΚΗ (ΣΥΝΕΧΕΙΑ)

Ο νουσ :"λαγαρο κι ανελπιδο ειναι το ματι μουκαι θεαται τα παντα.Η ζωη ειναι ενα παιχνιδι ,μια παρασταση που δινουν οι πεντε θεατρινοι του κορμιου μου....]...["καρδια ,απλοικη καρδια.γαληνεψε κι υποταξου!''
Μα η καρδια ανατιναζεται και φωναζει :"ειμαι ο χωριατησ και πηδω πανω στη σκηνη κι επεμβαινω στην πορεια του κοσμου !"
Δε ζυγιαζω,δε μετρω,δε βολευομαι !Ακολουθω το βαθυ μου χτυποκαρδι.
Ειμαι ενα πλασμα εφημερο ,αδυναμο,καμωμενο απο λασπη κι ονειρατα.Μα μεσα μου νογω να στροβιλιζονται ολεσ οι δυναμεισ του Συμπαντοσ.
Θελω μια στιγμη,προτου με συντριψουν,ν'ανοιξω τα ματια μου και να τισ δω.Αλλο σκοπο δε δινω στη ζωη μου.
Θελω να βρω μια δικαιολογια για να ζησω και να βασταξω το φοβερο καθημερινο θεαμα τησ αρρωστιασ,τησ ασκημιασ,τησ αδικιασ και του θανατου.
ξεκινησα απο ενα σκοτεινο σημειο,τη Μητρα οοδευω σ'ενα αλλο σκοτεινο σημειο ,το Μνημα.
Και μαχουμαι πωσ να γνεψω στουσ συντροφουσ ,προτου πεθανω.Να τουσ δωσω το χερι μου,να προφτασω να συλλαβισω και να τουσ ριξω εναν ακεραιο λογο...

...τουτη η αγωνια ειναι το δευτερο χρεοσ.

Ο νουσ βολευεται.
Η καρδια δε βολευεται.

αφουγκραζομαι τισ δυο φωνεσ τουσ,δικεσ μου ειναι και οι δυο και τισ χαιρομαι και καμια δεν αρνιεμαι.
Αριφνητεσ δυναμεισ ορατεσ κι αορατεσ αγαλουνται και με ακολουθουν,οταν με αγωνια,εναντια στο παντοδυναμο ρεμα,ανηφοριζω.
Αριφνητεσ δυναμεισ ορατεσ κι αορατεσ ανακουφιζονται και γαληνευουν οταν ,κατηφοριζοντασ,γυριζω πισω στα χωματα.
Ρεει η καρδια μου.Δε ζητω την αρχη και το τελοσ του κοσμου.Ακολουθω το φοβερο ρυθμοτου και παω'
Αποχαιρετα τα παντα καθε στιγμη.Στυλωνε τα ματια σου αργα ,παθητικα στο καθετι και λεγε :Ποτε πια !
Αγναντευε γυρα σου :Ολα τουτα τα κορμια που κοιτασ θα σαπισουν.Σωτηρια δεν υπαρχει.
Κοιταξε. Ζουνε,δουλευουν,αγαπουν,ελπιζουν.Κοιταξε παλι: Τιποτα δεν υπαρχει !...
Που παμε ? Μη ρωτασ !Ανεβαινε ,κατεβαινε. Δεν υπαρχει αρχη,δεν υπαρχει τελοσ.Υπαρχει η τωρινη τουτη στιγμη, γιοματη πικρα,γιοματη γλυκα, και τη χαιρουμαι ολη.
Δινουμαι σε ολα. Αγαπω,πονω,αγωνιζουμαι.

....Ξερω τωρα,δεν ελπιζω τιποτα,δε φοβαμαι τιποτα ,δε φοβουμαι τιποτα,λυτρωθηκα απο το νου κι απο τη καρδια,ανεβηκα πιο πανω,ειμαι λευτεροσ.Αυτο θελω.Δεν θελω τιποτα αλλο.Ζητουσα ελευτερια.
Μα ξαφνου μια σπαραχτικη κραυγη μεσα μου :" Βοηθεια !" Ποιοσ φωναξε ?
Μαζωξε τη δυναμη σου κι αφουγκρασου .ολη η καρδια του ανθρωπου ειναι μια κραυγη.Ακουμπησε απανω στο στηθοσ σου να την ακουσεισ ,καποιοσ μεσα σου αγωνιζεται και φωναζει.

Χρεοσ σου ,σε πασα στιγμη ,μερα και νυχτα,σε χαρα και σε θλιψη,μεσα απο την καθημερινην αναγκη ,να ξεχωρισεισ την Κραυγη τουτη,να την ξεχωρισεισ ορμητικα η συγκρατημενα ,οπωσ βολευει στη φυση σου,γελωντασ η κλαιγοντασ,ενεργωντασ η στοχαζομενοσ,και να μαχεσαι να νοιωσεισ ποιοσ ειναι αυτοσ που κιντυνευει και φωναζει.
και πωσ μπορουμε εμεισ να στρατευτουμε ολοι μαζι ,και νατονε λευτερωσουμε...