Αερας ,αλλαζει η αφη του,γινεται ελαφρα πορτοκαλι,η θαλασσα εχει ριγη ηδονης καθως την χαιδευει, σκιρτα
σουρουπωνει λιγο πιο γρηγορα
και αυτο το γατακι στα σκαλακια
μυρωδια νυχτολουλουδου που λες και μενει πανω σου
λες και σε ποτιζει
και πας,
λιγο πιο ελαφρυς
με τα ματια γεματα αλμυρα
και τη καρδια που κανει μπουμ μπουμ
αλλα σιγανα,ετσι να ξερεις οτι εισαι ζωντανος
ακους το αιμα σου να τραγουδαει
και το μικρο συννεφακι εκει στην ακρη του οριζοντα
κοιταζει και αυτο τον μικρο γλαρο
πιρουεττες στα κυματα
και συ ξαπλωνεις γυμνη στη ζεστη πετρα
καθως η μερα κουλουριαζεται στα ποδια σου..
Σάββατο 18 Αυγούστου 2007
Παρασκευή 17 Αυγούστου 2007
ΜΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ
δευτερη μερα αφιξης της μητερας μου..τη παρατηρω, ειναι στα προθυρα νευρικης κρισης, η οποια ερχεται σαν κυμα ...αφριζουσα μανια, φτυνει τις λεξεις/ δηλητηριο σαν κομπρα...
το πρωτο χτυπημα μου'ρχεται καπως απροσδοκητα, προσπαθω να αντικρουσω, η μανια τρεφεται απο μονη της, παρθενογεννηση μισους,παω προσ αυτην, κανει μια κινηση σαν να πηγαινα να τη χτυπησω,σαν να θελει να τη χτυπησω, τη κοιταω εκπληκτη, το στομα ειναι παραμορφωμενο,φευγω τρεχοντας...στο δρομο ανακαλυπτω πως τρεμω απο ενταση,η απο στεναχωρια,πνιγομαι..
ολη μερα ειμαι ετοιμη να τσακωθω, ψαχνω να τσακωθω, τελικα τιποτα,πανικος, δεν θελω να παω πισω, ονειρευομαι να κρεμιεμαι απο το ταβανι, να ανοιγω τις φλεβες μου και να πλημυριζει ο κοσμος αιμα, ονειρευομαι ατυχηματα με διαμελισμενα σωματα...και ολοι να κλαινε...
βουταω, ο ηλιος ειναι στον κατω οροφο, βουταω ξανα ξανα και βλεπω καποια στιγμη μια σμερνα να ελισεται κατω απο μενα..κανω μεταβολη..
σιγα σιγα ηρεμω, κοιταω τα παντα με βουλιμια, τις ηλιαχτιδες μεσα στο νερο...τα χρωματα των βραχων εκει που αφριζει το κυμα...ερχεται ενα κρις κραφτ/βαρκα,με τρεις εφηβους/αντρες με χρυσα ματια, και βουταω αμιλητη κοντα τους...παιχνιδι..
δεν λεμε τιποτα, το καλυτερο...
το βραδυ, η μητερα μου εχει ξεχασει την πρωινη κριση και με συμβουλευει να παω να δω ενα γιατρο για τα νευρα μου...δεν ξερω αν πρεπει να γελασω η να τη σκοτωσω...και τοτε καταλαβαινω πως δεν θυμαται, δεν θυμαται τιποτα...
total denial..δεν ξερω ποσους αιωνες διαρκει αυτο...αιωνες αμνησιας και θλιψης..
καπου το βραδυ παιζει ενας dj πολυ γνωστος, λεω να παω και ,να χορεψω, να χορεψω μεχρι να λιποθυμισει η θλιψη που μου στριβει τη καρδια...
το πρωτο χτυπημα μου'ρχεται καπως απροσδοκητα, προσπαθω να αντικρουσω, η μανια τρεφεται απο μονη της, παρθενογεννηση μισους,παω προσ αυτην, κανει μια κινηση σαν να πηγαινα να τη χτυπησω,σαν να θελει να τη χτυπησω, τη κοιταω εκπληκτη, το στομα ειναι παραμορφωμενο,φευγω τρεχοντας...στο δρομο ανακαλυπτω πως τρεμω απο ενταση,η απο στεναχωρια,πνιγομαι..
ολη μερα ειμαι ετοιμη να τσακωθω, ψαχνω να τσακωθω, τελικα τιποτα,πανικος, δεν θελω να παω πισω, ονειρευομαι να κρεμιεμαι απο το ταβανι, να ανοιγω τις φλεβες μου και να πλημυριζει ο κοσμος αιμα, ονειρευομαι ατυχηματα με διαμελισμενα σωματα...και ολοι να κλαινε...
βουταω, ο ηλιος ειναι στον κατω οροφο, βουταω ξανα ξανα και βλεπω καποια στιγμη μια σμερνα να ελισεται κατω απο μενα..κανω μεταβολη..
σιγα σιγα ηρεμω, κοιταω τα παντα με βουλιμια, τις ηλιαχτιδες μεσα στο νερο...τα χρωματα των βραχων εκει που αφριζει το κυμα...ερχεται ενα κρις κραφτ/βαρκα,με τρεις εφηβους/αντρες με χρυσα ματια, και βουταω αμιλητη κοντα τους...παιχνιδι..
δεν λεμε τιποτα, το καλυτερο...
το βραδυ, η μητερα μου εχει ξεχασει την πρωινη κριση και με συμβουλευει να παω να δω ενα γιατρο για τα νευρα μου...δεν ξερω αν πρεπει να γελασω η να τη σκοτωσω...και τοτε καταλαβαινω πως δεν θυμαται, δεν θυμαται τιποτα...
total denial..δεν ξερω ποσους αιωνες διαρκει αυτο...αιωνες αμνησιας και θλιψης..
καπου το βραδυ παιζει ενας dj πολυ γνωστος, λεω να παω και ,να χορεψω, να χορεψω μεχρι να λιποθυμισει η θλιψη που μου στριβει τη καρδια...
Τρίτη 14 Αυγούστου 2007
Δευτέρα 13 Αυγούστου 2007
ζεις αντιμετωπιζοντας τη βλακεια των αλλων,μονιμως πεινασμενος,μονιμως "φευγατος",ποιηση,ποιηση,σαν να αρπαζεσαι απο ενα κουτσουρο ενω πνιγεσαι,ποιηση,ποιηση, σαν λιτανεια...
βλεπω τον σκυλο μου, ειναι στο σπιτακι του και κοιταζει κατι σπουργιτια που τσιμπολογουνε το φαγητο του, και λιγο νερο, εχω εναν σκυλο ζεν βουδιστη απο οτι φαινεται...
βλεπω τον σκυλο μου, ειναι στο σπιτακι του και κοιταζει κατι σπουργιτια που τσιμπολογουνε το φαγητο του, και λιγο νερο, εχω εναν σκυλο ζεν βουδιστη απο οτι φαινεται...
Παρασκευή 10 Αυγούστου 2007
Πέμπτη 9 Αυγούστου 2007
το πρωι ξυπνα ,μενει λιγο ακινητη, το σωμα τησ βαρυ απο τον υπνο, εχει δυο μικρεσ μελανιεσ,και στον δεξι ομο μια δαγκωματια,που τριβει σιγα σιγα , ποναει λιγο,και νοιωθει πανω στο δερμα την αποτυπωση των δοντιων,μικρο εφημερο τατουαζ...τωρα τελευταια, το τελετουργικο , σχεδον σιωπηλο, μεχρι να πεσουν τα ρουχα,καφτεσ και κοφτεσ ανασεσ, βρισιεσ και γλυκολογα,σωματα που αχνιζουν,τα χερια κρατανε γερα τη λεια τουσ,κανιβαλισμοσ, βιαιεσ κινησεισ, χτυπηματα, στην αρχη στουσ γλουτουσ,μετα στο προσωπο,κλαιει, αυτοσ ρουφαει τα δακρυα τησ, κατι σπαει ,την κραταει γερα, σπρωχνεται μεσα τησ,και την αναγκαζει να φωναξει, να παρακαλεσει, ορθεσ καφτεσ ανασεσ, δεν υπαρχει διαφυγη,ηδονη με πονο,κλαιει για ολα αυτα που εχει θαψει μεσα τησ και βγαινουν τωρα,μεσα απο τα ραγισματα, σχεδον πνιγεται,παρακαλαει, οι δολοφονοι ακονιζουν τα μαχαιρια τουσ, ενα μικρο κοριτσακι χανεται στο σκοταδι,στο στομα τησ τα χειλη πρησμενα,νοιωθει τη γευση του αιματοσ, μικρη σταγονα μεσα στη νυχτα
μεσα στισ ατελειωτεσ νυχτεσ αυτη η μικρη σταγονα απλωνεται σαν μελανι σε χαρτι.
μεσα στισ ατελειωτεσ νυχτεσ αυτη η μικρη σταγονα απλωνεται σαν μελανι σε χαρτι.
Σάββατο 4 Αυγούστου 2007
ΑΣΚΗΤΙΚΗ (ΣΥΝΕΧΕΙΑ)
Ο νουσ :"λαγαρο κι ανελπιδο ειναι το ματι μουκαι θεαται τα παντα.Η ζωη ειναι ενα παιχνιδι ,μια παρασταση που δινουν οι πεντε θεατρινοι του κορμιου μου....]...["καρδια ,απλοικη καρδια.γαληνεψε κι υποταξου!''
Μα η καρδια ανατιναζεται και φωναζει :"ειμαι ο χωριατησ και πηδω πανω στη σκηνη κι επεμβαινω στην πορεια του κοσμου !"
Δε ζυγιαζω,δε μετρω,δε βολευομαι !Ακολουθω το βαθυ μου χτυποκαρδι.
Ειμαι ενα πλασμα εφημερο ,αδυναμο,καμωμενο απο λασπη κι ονειρατα.Μα μεσα μου νογω να στροβιλιζονται ολεσ οι δυναμεισ του Συμπαντοσ.
Θελω μια στιγμη,προτου με συντριψουν,ν'ανοιξω τα ματια μου και να τισ δω.Αλλο σκοπο δε δινω στη ζωη μου.
Θελω να βρω μια δικαιολογια για να ζησω και να βασταξω το φοβερο καθημερινο θεαμα τησ αρρωστιασ,τησ ασκημιασ,τησ αδικιασ και του θανατου.
ξεκινησα απο ενα σκοτεινο σημειο,τη Μητρα οοδευω σ'ενα αλλο σκοτεινο σημειο ,το Μνημα.
Και μαχουμαι πωσ να γνεψω στουσ συντροφουσ ,προτου πεθανω.Να τουσ δωσω το χερι μου,να προφτασω να συλλαβισω και να τουσ ριξω εναν ακεραιο λογο...
...τουτη η αγωνια ειναι το δευτερο χρεοσ.
Ο νουσ βολευεται.
Η καρδια δε βολευεται.
αφουγκραζομαι τισ δυο φωνεσ τουσ,δικεσ μου ειναι και οι δυο και τισ χαιρομαι και καμια δεν αρνιεμαι.
Αριφνητεσ δυναμεισ ορατεσ κι αορατεσ αγαλουνται και με ακολουθουν,οταν με αγωνια,εναντια στο παντοδυναμο ρεμα,ανηφοριζω.
Αριφνητεσ δυναμεισ ορατεσ κι αορατεσ ανακουφιζονται και γαληνευουν οταν ,κατηφοριζοντασ,γυριζω πισω στα χωματα.
Ρεει η καρδια μου.Δε ζητω την αρχη και το τελοσ του κοσμου.Ακολουθω το φοβερο ρυθμοτου και παω'
Αποχαιρετα τα παντα καθε στιγμη.Στυλωνε τα ματια σου αργα ,παθητικα στο καθετι και λεγε :Ποτε πια !
Αγναντευε γυρα σου :Ολα τουτα τα κορμια που κοιτασ θα σαπισουν.Σωτηρια δεν υπαρχει.
Κοιταξε. Ζουνε,δουλευουν,αγαπουν,ελπιζουν.Κοιταξε παλι: Τιποτα δεν υπαρχει !...
Που παμε ? Μη ρωτασ !Ανεβαινε ,κατεβαινε. Δεν υπαρχει αρχη,δεν υπαρχει τελοσ.Υπαρχει η τωρινη τουτη στιγμη, γιοματη πικρα,γιοματη γλυκα, και τη χαιρουμαι ολη.
Δινουμαι σε ολα. Αγαπω,πονω,αγωνιζουμαι.
....Ξερω τωρα,δεν ελπιζω τιποτα,δε φοβαμαι τιποτα ,δε φοβουμαι τιποτα,λυτρωθηκα απο το νου κι απο τη καρδια,ανεβηκα πιο πανω,ειμαι λευτεροσ.Αυτο θελω.Δεν θελω τιποτα αλλο.Ζητουσα ελευτερια.
Μα ξαφνου μια σπαραχτικη κραυγη μεσα μου :" Βοηθεια !" Ποιοσ φωναξε ?
Μαζωξε τη δυναμη σου κι αφουγκρασου .ολη η καρδια του ανθρωπου ειναι μια κραυγη.Ακουμπησε απανω στο στηθοσ σου να την ακουσεισ ,καποιοσ μεσα σου αγωνιζεται και φωναζει.
Χρεοσ σου ,σε πασα στιγμη ,μερα και νυχτα,σε χαρα και σε θλιψη,μεσα απο την καθημερινην αναγκη ,να ξεχωρισεισ την Κραυγη τουτη,να την ξεχωρισεισ ορμητικα η συγκρατημενα ,οπωσ βολευει στη φυση σου,γελωντασ η κλαιγοντασ,ενεργωντασ η στοχαζομενοσ,και να μαχεσαι να νοιωσεισ ποιοσ ειναι αυτοσ που κιντυνευει και φωναζει.
και πωσ μπορουμε εμεισ να στρατευτουμε ολοι μαζι ,και νατονε λευτερωσουμε...
Μα η καρδια ανατιναζεται και φωναζει :"ειμαι ο χωριατησ και πηδω πανω στη σκηνη κι επεμβαινω στην πορεια του κοσμου !"
Δε ζυγιαζω,δε μετρω,δε βολευομαι !Ακολουθω το βαθυ μου χτυποκαρδι.
Ειμαι ενα πλασμα εφημερο ,αδυναμο,καμωμενο απο λασπη κι ονειρατα.Μα μεσα μου νογω να στροβιλιζονται ολεσ οι δυναμεισ του Συμπαντοσ.
Θελω μια στιγμη,προτου με συντριψουν,ν'ανοιξω τα ματια μου και να τισ δω.Αλλο σκοπο δε δινω στη ζωη μου.
Θελω να βρω μια δικαιολογια για να ζησω και να βασταξω το φοβερο καθημερινο θεαμα τησ αρρωστιασ,τησ ασκημιασ,τησ αδικιασ και του θανατου.
ξεκινησα απο ενα σκοτεινο σημειο,τη Μητρα οοδευω σ'ενα αλλο σκοτεινο σημειο ,το Μνημα.
Και μαχουμαι πωσ να γνεψω στουσ συντροφουσ ,προτου πεθανω.Να τουσ δωσω το χερι μου,να προφτασω να συλλαβισω και να τουσ ριξω εναν ακεραιο λογο...
...τουτη η αγωνια ειναι το δευτερο χρεοσ.
Ο νουσ βολευεται.
Η καρδια δε βολευεται.
αφουγκραζομαι τισ δυο φωνεσ τουσ,δικεσ μου ειναι και οι δυο και τισ χαιρομαι και καμια δεν αρνιεμαι.
Αριφνητεσ δυναμεισ ορατεσ κι αορατεσ αγαλουνται και με ακολουθουν,οταν με αγωνια,εναντια στο παντοδυναμο ρεμα,ανηφοριζω.
Αριφνητεσ δυναμεισ ορατεσ κι αορατεσ ανακουφιζονται και γαληνευουν οταν ,κατηφοριζοντασ,γυριζω πισω στα χωματα.
Ρεει η καρδια μου.Δε ζητω την αρχη και το τελοσ του κοσμου.Ακολουθω το φοβερο ρυθμοτου και παω'
Αποχαιρετα τα παντα καθε στιγμη.Στυλωνε τα ματια σου αργα ,παθητικα στο καθετι και λεγε :Ποτε πια !
Αγναντευε γυρα σου :Ολα τουτα τα κορμια που κοιτασ θα σαπισουν.Σωτηρια δεν υπαρχει.
Κοιταξε. Ζουνε,δουλευουν,αγαπουν,ελπιζουν.Κοιταξε παλι: Τιποτα δεν υπαρχει !...
Που παμε ? Μη ρωτασ !Ανεβαινε ,κατεβαινε. Δεν υπαρχει αρχη,δεν υπαρχει τελοσ.Υπαρχει η τωρινη τουτη στιγμη, γιοματη πικρα,γιοματη γλυκα, και τη χαιρουμαι ολη.
Δινουμαι σε ολα. Αγαπω,πονω,αγωνιζουμαι.
....Ξερω τωρα,δεν ελπιζω τιποτα,δε φοβαμαι τιποτα ,δε φοβουμαι τιποτα,λυτρωθηκα απο το νου κι απο τη καρδια,ανεβηκα πιο πανω,ειμαι λευτεροσ.Αυτο θελω.Δεν θελω τιποτα αλλο.Ζητουσα ελευτερια.
Μα ξαφνου μια σπαραχτικη κραυγη μεσα μου :" Βοηθεια !" Ποιοσ φωναξε ?
Μαζωξε τη δυναμη σου κι αφουγκρασου .ολη η καρδια του ανθρωπου ειναι μια κραυγη.Ακουμπησε απανω στο στηθοσ σου να την ακουσεισ ,καποιοσ μεσα σου αγωνιζεται και φωναζει.
Χρεοσ σου ,σε πασα στιγμη ,μερα και νυχτα,σε χαρα και σε θλιψη,μεσα απο την καθημερινην αναγκη ,να ξεχωρισεισ την Κραυγη τουτη,να την ξεχωρισεισ ορμητικα η συγκρατημενα ,οπωσ βολευει στη φυση σου,γελωντασ η κλαιγοντασ,ενεργωντασ η στοχαζομενοσ,και να μαχεσαι να νοιωσεισ ποιοσ ειναι αυτοσ που κιντυνευει και φωναζει.
και πωσ μπορουμε εμεισ να στρατευτουμε ολοι μαζι ,και νατονε λευτερωσουμε...
Παρασκευή 3 Αυγούστου 2007
ΑΣΚΗΤΙΚΗ (ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ)
...να πωσ με σαφηνεια και με σκληροτητα να καθοριζεισ την παντοδυναμια του νου μεσα στα φαινομενα και την ανικανοτητα του νου περα απο τα φαινομενα--πρι να κινησεισ για τη λυτρωση.αλλιωσ δεν μπορεισ να λυτρωθεισ..."
..."δε δεχουμαι τα συνορα,δε με χωρουν τα φαινομενα,πνιγομαι! την αγωνια τουτη βαθια αιματερα να τη ζησεισ ,ειναι το δευτερο χρεοσ..Ο νουσ βολευεται,εχει υπομονη,του αρεσει να παιζει..μα η καρδια αγριευει,δεν καταδεχεται αυτη να παιξει,πλανταει και χιμαει να ξεσκισει το διχτυ τησ αναγκησ....ενα μοναχα λαχταριζω:Να συλλαβω τι κρυβεται πισω απο τα φαινομενα,τι ειναι το μυστηριο που με γενναει και με σκοτωνει,κι αν οισω απο την ορατη ακαταπαυτη ροη του κοσμου κρυβεται μια ασαλευτη παρουσια.
Περα!Περα!Περα! Περα απο τον ανθρωπο ζητω το αορατο μαστιγι που τον βαραει και τονε σπρωχνει στον αγωνα.
ο νουσ :"γιατι να χανομαστε κυνηγωντασ το αδυνατο? μεσα στον περιβολο των πεντε αισθησεων χρεοσ μασ ν'αναγνωρισουμε τα συνορα του ανθρωπου."
Μα μια αλλη μεσα μου φωνη,ασ τη πουμε εχτη δυναμη,ασ τη πουμε καρδια,αντιστεκεται και φωναζει:"Οχι ! Οχι! ποτε μην αναγνωρισεισ τα συνορα του ανθρωπου! να σπασ τα συνορα! Ν'αρνιεσαι οτι θωρουν τα μετια σου ! να πεθαινεισ και να λεσ :"Θανατοσ δεν υπαρχει!"
...
(η συνεχεια σε λιγο,αυτο το βιβλιο ειναι το βιβλιο του Προμηθεα !!)
..."δε δεχουμαι τα συνορα,δε με χωρουν τα φαινομενα,πνιγομαι! την αγωνια τουτη βαθια αιματερα να τη ζησεισ ,ειναι το δευτερο χρεοσ..Ο νουσ βολευεται,εχει υπομονη,του αρεσει να παιζει..μα η καρδια αγριευει,δεν καταδεχεται αυτη να παιξει,πλανταει και χιμαει να ξεσκισει το διχτυ τησ αναγκησ....ενα μοναχα λαχταριζω:Να συλλαβω τι κρυβεται πισω απο τα φαινομενα,τι ειναι το μυστηριο που με γενναει και με σκοτωνει,κι αν οισω απο την ορατη ακαταπαυτη ροη του κοσμου κρυβεται μια ασαλευτη παρουσια.
Περα!Περα!Περα! Περα απο τον ανθρωπο ζητω το αορατο μαστιγι που τον βαραει και τονε σπρωχνει στον αγωνα.
ο νουσ :"γιατι να χανομαστε κυνηγωντασ το αδυνατο? μεσα στον περιβολο των πεντε αισθησεων χρεοσ μασ ν'αναγνωρισουμε τα συνορα του ανθρωπου."
Μα μια αλλη μεσα μου φωνη,ασ τη πουμε εχτη δυναμη,ασ τη πουμε καρδια,αντιστεκεται και φωναζει:"Οχι ! Οχι! ποτε μην αναγνωρισεισ τα συνορα του ανθρωπου! να σπασ τα συνορα! Ν'αρνιεσαι οτι θωρουν τα μετια σου ! να πεθαινεισ και να λεσ :"Θανατοσ δεν υπαρχει!"
...
(η συνεχεια σε λιγο,αυτο το βιβλιο ειναι το βιβλιο του Προμηθεα !!)
ΠΑΛΙΟΤΕΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ (2001?)
κατω απο το βελουδο τησ κινησησ σου,ακουω τα ραγισματα τησ ψυχησ σου
σπασ σε χιλια κοματια οταν σε κοιταω
μεσα στο σπιτι μου ,εχω σπασει ολουσ τουσ καθρεφτεσ και εχω βαλει τα κοματια στον τοιχο..
ετσι με κοιταζω κοματιασμενη
υπαρχουν ολοκληρα κοματια που λειπουν.ειναι οι σκοτεινεσ γωνιεσ τησ ψυχησ μου
εκει που δεν πεφτει ο ηλιοσ τησ αγαπησ
ειναι σκιεροι δρομοι
δροσερα και ησυχα ξεφωτα
ειναι και σπηλιεσ που ζουν και αναπνεουν δολοφονοι
(που χαμογελανε οταν σε πληγωνω)
"υπαρχει κατι το οδυνηρο οταν σε συναντω αλλα κατι σαν πενθοσ
οταν σε αφηνω"μου ειπεσ ενα βραδυ που η κουραση σ'εκανε να γονατισεισ
τα ματια σου ειναι σαν τη σεληνη πριν τη βροχη,
θολη ,μ'αυτο το αιωρουμενο στεφανι γυρω τησ/κολυμπαω γυμνη μεσα στην αγριεμενη θαλασσα
μια μερα θα βρεθω νεκρη στισ οχθεσ τησ ψυχησ σου.
(εισαι ο ηθικοσ αυτουργοσ τησ ευτυχιασ μου..)
-- --- ---- ---- ----
το διαβαζω σημερα αυτο κι αν και δεν μ'αρεσει πια, το μεταφερω οπωσ γραφτηκε, και η αληθεια του μου κοβει την ανασα...εγω ξερω τι κρυβεται πισω απο τισ κλειστεσ κουρτινεσ...
παντωσ τωρα, μ'αρεσουν πιο πολυ οι αστεριεσ, ειδικα ο δικοσ μου, ο αστεριασ /μπαλαρινα,που κοβει βολτεσ πανω στισ παλαμεσ μου και κανει κολοτουμπεσ οταν τον βαζω αναποδα...οι δρομοι οπου βλεπεισ τη θαλασσα, αερασ, κυματα /αλογα, μυρωδιεσ ,καλαμιεσ, συκιεσ στην ακρη του δρομου οπου σταματασ και τρωσ συκα,μετα εχεισ τα δαχτυλα που κολανε, κολανε πανω στο τιμονι, αλλα τοτε σου'ρχεται να τραγουδησεισ, και τραγουδασ, πολυ ξενοιαστη, και λιγο αλλοπαρμενη, με τον αερα να σου ψιθυριζει τραγουδια γεματα αλατι,συννεφακια που τρεχουν, αγριοκατσικα, βλεματα που καινε, χαμογελα τησ γιαγιασ με το χαραγμενο προσωπο και καρδια μωρου,σωματα που τεντωνονται,ζεστα σαν αμμο,και ομορφα σαν κινδυνο,τρεχεισ τρεχεισ ,πασ μ ανοιχτα τα φτερα,μεσα στη καρδια σου φουσκωνει αγαπη,και αυτο ειναι που εκανε δωρο ο Προμηθεασ, τη φωτια, δηλαδη την αγαπη...
σπασ σε χιλια κοματια οταν σε κοιταω
μεσα στο σπιτι μου ,εχω σπασει ολουσ τουσ καθρεφτεσ και εχω βαλει τα κοματια στον τοιχο..
ετσι με κοιταζω κοματιασμενη
υπαρχουν ολοκληρα κοματια που λειπουν.ειναι οι σκοτεινεσ γωνιεσ τησ ψυχησ μου
εκει που δεν πεφτει ο ηλιοσ τησ αγαπησ
ειναι σκιεροι δρομοι
δροσερα και ησυχα ξεφωτα
ειναι και σπηλιεσ που ζουν και αναπνεουν δολοφονοι
(που χαμογελανε οταν σε πληγωνω)
"υπαρχει κατι το οδυνηρο οταν σε συναντω αλλα κατι σαν πενθοσ
οταν σε αφηνω"μου ειπεσ ενα βραδυ που η κουραση σ'εκανε να γονατισεισ
τα ματια σου ειναι σαν τη σεληνη πριν τη βροχη,
θολη ,μ'αυτο το αιωρουμενο στεφανι γυρω τησ/κολυμπαω γυμνη μεσα στην αγριεμενη θαλασσα
μια μερα θα βρεθω νεκρη στισ οχθεσ τησ ψυχησ σου.
(εισαι ο ηθικοσ αυτουργοσ τησ ευτυχιασ μου..)
-- --- ---- ---- ----
το διαβαζω σημερα αυτο κι αν και δεν μ'αρεσει πια, το μεταφερω οπωσ γραφτηκε, και η αληθεια του μου κοβει την ανασα...εγω ξερω τι κρυβεται πισω απο τισ κλειστεσ κουρτινεσ...
παντωσ τωρα, μ'αρεσουν πιο πολυ οι αστεριεσ, ειδικα ο δικοσ μου, ο αστεριασ /μπαλαρινα,που κοβει βολτεσ πανω στισ παλαμεσ μου και κανει κολοτουμπεσ οταν τον βαζω αναποδα...οι δρομοι οπου βλεπεισ τη θαλασσα, αερασ, κυματα /αλογα, μυρωδιεσ ,καλαμιεσ, συκιεσ στην ακρη του δρομου οπου σταματασ και τρωσ συκα,μετα εχεισ τα δαχτυλα που κολανε, κολανε πανω στο τιμονι, αλλα τοτε σου'ρχεται να τραγουδησεισ, και τραγουδασ, πολυ ξενοιαστη, και λιγο αλλοπαρμενη, με τον αερα να σου ψιθυριζει τραγουδια γεματα αλατι,συννεφακια που τρεχουν, αγριοκατσικα, βλεματα που καινε, χαμογελα τησ γιαγιασ με το χαραγμενο προσωπο και καρδια μωρου,σωματα που τεντωνονται,ζεστα σαν αμμο,και ομορφα σαν κινδυνο,τρεχεισ τρεχεισ ,πασ μ ανοιχτα τα φτερα,μεσα στη καρδια σου φουσκωνει αγαπη,και αυτο ειναι που εκανε δωρο ο Προμηθεασ, τη φωτια, δηλαδη την αγαπη...
APOLLINAIRE
''..mais en verite je l'attends
avec mon coeur avec mon ame
et sur le pont des Reviens-t'en
si jamais revient cette femme
je lui dirai je suis content...''
avec mon coeur avec mon ame
et sur le pont des Reviens-t'en
si jamais revient cette femme
je lui dirai je suis content...''
Πέμπτη 2 Αυγούστου 2007
ευχαριστω
ευχαριστω τον πατερα μου που ειναι αναπηροσ συναισθηματικα και ποτε δεν μπορεσε να αγαπησει και να αγαπηθει,την μητερα μου το ιδιο,τον Ν.γιατι με αποριψε συνεχεια και συνεχεια και κρατησε μονο το σωμα μου...ευχαριστω τον σκυλο μου,τη μικρη ρωσσιδα που μου΄σφιξε το χερι την ημερα που εσπαγα σε χιλια κομματια, την αγνωστη που ενδιαφερθηκε και πηρε το ρισκο...ηταν οι πρωταγωνιστεσ του τελευταιου καιρου που εσπασα το καλουπι και τωρα υφαινω τα μεγαλα αραχνοειδη ατσαλινα φτερα μου ...εμεινα πολυ καιρο στο εδαφοσ,καιροσ να γυρισω στη πατριδα
Λινδοσ χειμωνασ
κουκου,τι ωραιο μπλε ουρανου,οι ανθρωποι τρεχουν και γελανε σαν μυρμηγκια μεσ'το μελι
ΡΙΛΚΕ
"Γεννιομαστε προσωρινα ,αν μπορουμε να πουμε ετσι,σε καποιο μεροσ ,αλλα σιγα σιγα,συνθετουμε μεσα μασ τον πραγματικο τοπο τησ καταγωγησ μασ για να γεννηθουμε εκει αργοτερα και καθε μερα πιο οριστικα " ΡΙΛΚΕ
συνεχεια,παλιοτερων σκεψεων
Αφησα ενα αεροπλανο μεσα σ'ενα κηπο
οπου παιζουν παιδια
αφησα ενα χαρταετο στη μεση του σαλονιου
κι ενα παιχνιδι πανω σένα γυμνο κορμι
καταταχτηκα στουσ ελευθερουσ παλιορκημενουσ
αφησα ενα χαμογελο πανω σ'ενα μικρο λουλουδι μπλε
εκαψα τα ματια μου απο το φωσ
ανοιξα τα χερια και αγκαλιασα τον κοσμο
και μετα,
πηδηξα στο κενο
οπου παιζουν παιδια
αφησα ενα χαρταετο στη μεση του σαλονιου
κι ενα παιχνιδι πανω σένα γυμνο κορμι
καταταχτηκα στουσ ελευθερουσ παλιορκημενουσ
αφησα ενα χαμογελο πανω σ'ενα μικρο λουλουδι μπλε
εκαψα τα ματια μου απο το φωσ
ανοιξα τα χερια και αγκαλιασα τον κοσμο
και μετα,
πηδηξα στο κενο
Τετάρτη 1 Αυγούστου 2007
ΠΑΛΙΟΤΕΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ (ΣΥΝΕΧΕΙΑ)
Ο ηλιοσ λιποθυμαει πανω στη θαλασσα,οι φακιδεσ τ'ουρανου αναβουν,
γεμιζω νυχτα..
----------------
"η θαλασσα ,μισοκοιμισμενη μ'επαιρνε αγκαλια σαν ψαρι που εχασε το δρομο του " (δεν θυμαμαι ποιανου ει ναι,μου φαινεται Γκατσοσ)
-----------------------
γεμιζω νυχτα..
----------------
"η θαλασσα ,μισοκοιμισμενη μ'επαιρνε αγκαλια σαν ψαρι που εχασε το δρομο του " (δεν θυμαμαι ποιανου ει ναι,μου φαινεται Γκατσοσ)
-----------------------
παλιοτερεσ σκεψεισ
ΡΩΤΑ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ
ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ
ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΤΑ ΖΕΣΤΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΑ
ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ
ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
ΠΟΥ ΠΑΕΙ Η ΧΑΡΑ,ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ,ΚΑΙ
ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΤΟ ΧΡΩΜΑ Τ'ΟΥΡΑΝΟΥ ΟΤΑΝ ΒΡΕΧΕΙ
ΠΟΥ ΠΑΣ ΕΣΥ ΟΤΑΝ ΚΛΕΙΝΕΙΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ
ΜΙΑ ΛΕΠΤΗ ΣΚΟΝΗ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ..
-------
ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ
ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΤΑ ΖΕΣΤΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΑ
ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ
ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
ΠΟΥ ΠΑΕΙ Η ΧΑΡΑ,ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ,ΚΑΙ
ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΤΟ ΧΡΩΜΑ Τ'ΟΥΡΑΝΟΥ ΟΤΑΝ ΒΡΕΧΕΙ
ΠΟΥ ΠΑΣ ΕΣΥ ΟΤΑΝ ΚΛΕΙΝΕΙΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ
ΜΙΑ ΛΕΠΤΗ ΣΚΟΝΗ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ..
-------
the end of the vicious circle
αποφασισα να σπασω τον κυκλο, και πηρα ενα μαχαιρι και εδωσα το τελιωτικο χτυπημα...
ειμαι πλεον μονη και ελευθερη.γεια σου μπαμπα,γεια σου μαμα...χαρηκα για την γνωριμια,και τωρα,παω να ζησω την ζωη μου..31/7/2007
ειμαι πλεον μονη και ελευθερη.γεια σου μπαμπα,γεια σου μαμα...χαρηκα για την γνωριμια,και τωρα,παω να ζησω την ζωη μου..31/7/2007
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)