πανω απο τα συννεφα

ο Μ.μου δειχνει το βουνο, και λεει "θελω να παω εκει, τα βλεπεις τα συννεφα, εκει θελω να παω, στην κορυφη, πανω απο τα συννεφα..."δεν λεω τιποτα, κοιταζω εξω, εχουν βγει πολλα λουλουδια, και μυριζει το χωμα φασκομηλο...
ο δρομος προς την κορυφη, ειναι γεματος βραχια , πετρες γρανιτενιες, σαν πιατα το ενα πανω στο αλλο, ανεβαινουμε, συνανταμε και ενα κοκκινο αυτοκινητο, τρακαρισμενο μεσα σε ενα χαντακι,καποια αραια δεντρακια, ειναι μια ελια που απλωνει τα κλαδια της προς τον ουρανο, φαινεται οργισμενη, ξερη και οργισμενη...συνεχιζουμε, κανει κρυο, τα συννεφα, καποια στιγμη μπαινουμε μεσα, ειναι μαγικο, δεν τολμω να κουνηθω, ειμαι μεσα σε ενα συννεφο...ανεβαινουμε, φτανουμε σε ενα πλατωμα, με μια τεραστια κεραια, στην κορυφη, πολλα φυτα καμενα, και τα συννεφα απο κατω μας, ταξιδευουν..,τα νησια, φανταζουν μικρα παιχνιδια πεταμενα σε μια ακινητη θαλασσα , με φλεβες που φουσκωνουν και κινουνται πολυ σιγα...ο ηλιος αρχιζει να πλυμυριζει με αιμα τον οριζοντα...ειμαστε δυο μικροι ερωτευμενο θεοι, μου'ρχεται να πεθανω εκεινη τη στιγμη, αντι γι'αυτο, του δινω ενα φιλι..
κατεβαινουμε, και ενω μαζευω φασκομηλο, ο ηλιος λιποθυμαει με τρυφεροτητα μεσα στα χερια μας...