why poor people got the blues?(Willie Dixon)

ειδα στην μπιεναλε,αθηνα,ενα εργο,οπου καποια κτιρια,ανατιναζονται...και ξανα μετα, φωτογραφιες,παλιες, των κτιριων,μεχρι την ανατιναξη...
δεν μου 'χε κανει καποια εντυπωση τοτε, αλλα τωρα,αυτη η εικονα μου'ρχεται στο νου,αυτα τα κτιρια που γκρεμιζονται μεσα στη σκονη και τη σιωπη...
και αυτον τον ανθρωπο,στο μαρουσι, λεωφορος κηφισιας, ιρακινος η πακιστανος,στα προθυρα λιποθυμιας,στη μεση του δρομου, τρεκλιζοντας, με σκονισμενα ρουχα,του δωσα λιγα λεφτα και κατι μπισκοτα που ειχα,και σχεδον γονατισε, νομιζω εκλαιγε και μιλουσε στη γλωσσα του,ηθελα να κατεβω απο το μηχανακι και να τον παρω απο το χερι και να τον παω καπου ησυχα , αλλα δεν ηξερα που, τελικα εφυγα...
οταν πεθανω(ποτε πια?) θελω να γινω αγγελος...
κανονικος,σαν αυτους που βλεπουμε στους ναους...
εγω μονο πεταλουδες βλεπω...λες?

αυπνιες

ειδα αυτο το ντοκυμαντερ για τη γη...μου'ρθε να βαλω τα κλαματα,σαν να ειμουνα σε κηδεια,σαν να εβλεπα ντοκυμαντερ για την ζωη στον Αρη,που ηταν λεει ο πλανητης γη,πριν 100 χρονια...
οι μελλοθανατοι σε χαιρετουν...
αυτο το ελεφαντακι που τελικα χαθηκε, αυτη η πολικη αρκουδα που κολυμπουσε μερες σε ενα λυωμενο τοπιο,τελικα πεθανε απο τη πεινα,αυτη η λεοπαρδαλη ,που εχουν μεινει ,40 απ'αυτες...μια ατελειωτη σειρα απο πεθαμενους...που θα πανε συντομα να συναντησουν τα 50 ελαφια που τουφεκιστηκανε χτες,για πλακα...
οσα γλυτωσανε απο τη φωτια.
αυτος ο κοσμος ειναι ενας κοσμος σε εμφυλιο πολεμο...
δεν ξερω τι να την κανω τοση θλιψη,αισθανομαι κοματακια γυαλι μεσα στη καρδια,περπαταω μεσα σε μια ερημικη παλια πολη,μπαινω σε ενα μαγαζι ,γνωστοι, αφαιρουμαι λιγο, μιλαω και δεν πολυ ξερω τι λεω, ακουω αλλα κοιταζω στα ματια και περιμενω να ακουσω αλλα, δεν ξερω τι, κατι,μια δηλωση που να μου κινησει το ενδιαφερον...
λιγο πριν, με παιρνει τηλεφωνο ο Μ....καπου θα παει με ενα φιλο του, ξαφνικα βαριεμαι, κατι σαν μικρο παγωμενο ρευμα περναει μεσα στο κεφαλι μου, μενω πολυ ευγενικη, πολυ καθως πρεπει ενω σκεφτομαι να του κλεισω το κινητο στη μουρη,κατι μου λεει ,να βρεθουμε σιγουρα αυριο,τι ωραια, σαν να μου δινουν παγωτο μετα απο νηστεια, μηπως να πω και ευχαριστω? δεν λεω ευχαριστω, λεω μονο "μπορει"...και απολαμβανω την μικρη παυση που αιωρειται αναμεσα μας,αυριο θα΄'χω κλειστο το κινητο ...θελω να εκδικηθω τις μερες απουσιας και αδιαφοριας,οκ, αυτο ειναι λοιπον, δεν πρεπει ποτε να κρεμαμε τη πολεμικη στολη στο ντουλαπι...
θα κλεισω το κινητο και θα υποφερω και λιγο, μετα, θα βαρεθω καποια στιγμη να ποναω και θα φτιαξω ενα αρκτικο τοπιο μεσα μου, σαν αυτο της ταινιας, εκει οπου πεθαινει η πολικη αρκουδα ,μεσα στους λειωμενους παγους, απο την απογνωση και την πεινα..

παω σπιτι, και μεσα μου παρτυ διαβολων,σκεφτομαι οτι θα΄θελα να'μαι σε μια πολη, μια μεγαλουπολη, να΄βγαινα να γυρνουσα ,αδεσποτη, απο δω και απο κει, δρομοι, σπιτια,μπαρ, να πηγαινα σε ενα σπιτι με μεγαλα ταβανια και ωραια μουσικη, και ανωνυμη παρεα, να καπνιζαμε και να πιναμε, διαφορα, μεχρι το λευκο φως, το πρωτο πουλι, και να'μαι χλωμη και ομορφη, και να αγκαλιαζα μετα ενα σωμα σαν να με τουφεκιζανε αμεσως μετα, να μετακομιζα σε μια αγνωστη χωρα...να γεμιζα σημαδια ,μικρες καρφιτσες στη καρδια και σπερμα στα μαλλια...