ειδα στην μπιεναλε,αθηνα,ενα εργο,οπου καποια κτιρια,ανατιναζονται...και ξανα μετα, φωτογραφιες,παλιες, των κτιριων,μεχρι την ανατιναξη...
δεν μου 'χε κανει καποια εντυπωση τοτε, αλλα τωρα,αυτη η εικονα μου'ρχεται στο νου,αυτα τα κτιρια που γκρεμιζονται μεσα στη σκονη και τη σιωπη...
και αυτον τον ανθρωπο,στο μαρουσι, λεωφορος κηφισιας, ιρακινος η πακιστανος,στα προθυρα λιποθυμιας,στη μεση του δρομου, τρεκλιζοντας, με σκονισμενα ρουχα,του δωσα λιγα λεφτα και κατι μπισκοτα που ειχα,και σχεδον γονατισε, νομιζω εκλαιγε και μιλουσε στη γλωσσα του,ηθελα να κατεβω απο το μηχανακι και να τον παρω απο το χερι και να τον παω καπου ησυχα , αλλα δεν ηξερα που, τελικα εφυγα...
οταν πεθανω(ποτε πια?) θελω να γινω αγγελος...
κανονικος,σαν αυτους που βλεπουμε στους ναους...
εγω μονο πεταλουδες βλεπω...λες?
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Δεν ξέρω ποιος ή ποια είσαι αλλά ψάχνοντας να βρω ολόκληρο το κείμενο του τραγουδιού του Willie Dixon έπεσα στο blog σου. Και είναι ίσως το μοναδικό μέρος στο ίντερνετ που γράφει αυτό το εκπληκτικό κείμενο, που άκουσα κάποτε σε βινύλιο και από τότε το ψάχνω απεγνωσμένα...!!! Δυστυχώς στην Ελλάδα ακόμα και τα blues έχουν γίνει μόδα που οι "πλούσιοι" επιδεικνύουν στην παρέα τους.
Δημοσίευση σχολίου