η αγαπη ειναι πιο κρυα απο τον θανατο(μερος 2)

ειναι η εποχη των παγετωνων,φαινεται πως λειωνουν οι παγοι στην Ανταρτκτικη και ξανασχηματιζονται στις καρδιες μας...

τελος

ο Μ. με κοιταξε με αδεια ματια.και με αδεια αγκαλια.
τελος αλλη μιας εποχης...η μοναξια, με παγωμενα δαχτυλα ψαλιδησε τις λεπτες ασημενιες κλωστες της αγαπης.η καρδια μου εχει μια μεγαλη τρυπα και κοιταζω μεσα απ'αυτην τον κοσμο να καταποντιζεται ,χωρις θορυβο...πεθανα αλλη μια φορα..

φωτιες

καιγομουνα 5 /6 μερες και αναλογες νυχτες, καιγομουνα πριν καν ανοιξω τα φτερα μου, καιγομουνα ακομη και οταν ετρεχα να προλαβω , μαζι με τα αλλα ελαφια, καιγομουνα καθως απλωνα τα κλαδια μου προς τον ουρανο, που καθε μερα πεθαινε στα χερια μου...
καιγομουνα σε φριχτους πονους,και κανεναν να με παρει στην αγκαλια του και να με προστατεψει...καιγομουνα και ο αερας αντηχουσε απο τις κραυγες μου,η θαλασσα ηταν μονη ακινητη και τα κοχυλια αδεια...
ξυπνησα και ο κοσμος συνεχιζε τον πυρινο εφιαλτη του

σπινες

ο Μ φερνει 2 ψαρια, ο γερμανος ειναι ακομα ζωντανος ...τρωμε με το μαχαιρι τις σπινες, μεγαλα κοχυλια,που μυριζουν ιωδιο και φυκια...ο Μ.με ταιζει με τα δαχτυλα...ευτυχια...
λιγο αργοτερα μετραμε τις σταγονες ιδρωτα ,και βουταμε ξανα και ξανα στη μικρη θαλασσια σπηλια...ο βραχος σταζει, λεω στον Μ.ειναι τα δακρυα του...μου λεει "λες ?'...

κυριακη ιουλιου

εδω και 3 μερες, ξυπναω αγκαλια με εναν φοβο...
απλωνει τα χερια του και με κρατα σφιχτα...ειμαι τοσο κουρασμενη θεε των μικρων πραγματων...εχω την αισθηση οτι η καρδια μου ειναι απο χαρτι και ειναι τσαλακωμενη..

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΙΟΥΛΙΟΥ

Η σεληνη φουσκωνει απο γαλα αστεριων ...την περιμενω μετρωντας τα κοχυλια στο ηλιοβασιλεμα, κοιτωντας ενα μελαχρινο κεφαλι να βουταει μεσα στα αφρισμενα κυματα...Ο Μ. ειναι πια πορτοκαλοκιτρινος σαν τον ουρανο...σκεφτομαι οτι θελω να πνιγω , η να τον φιλησω...
αφηνω τη θαλασσα να μου βυθισει τα δαχτυλα στη βρεγμενη αμμο, και κοιταζω εναν μεταλικο ν καρχαρια με φτερα να περναει...
το δερμα ειναι μικρες διαδρομες , αναμνησεις απο τον παραδεισο, καλικατζαροι και νυμφες με μακρυα πρασινα και καφε φυκια, κρυβονται πισω απο καθε αφτι...
η σεληνη μου τρυπαει τη καρδια με μυτερες λεπτες βελονες...

phrases

Quand le monde sera reduit en un seul bois noir pour nos quatres yeux etonnes,-en une plage pour deux enfants fideles,-en une maison musicale pour notre claire sympathie,-je vous trouverai."....
Arthur Rimbaud (Illuminations)

Στου φυσιοθεραπευτη

καθομαι και περιμενω,κοιταζω εξω, εχει αερα και μια μπανανια κουναει ρυθμικα τα φυλλα της, σαμπα μπανανα...ερχεται μια γυναικα, απροσδιοριστης ηλικιας και σχεδον απροσδιοριστου φυλου, πρεπει να ειναι πανω απο 95 κιλα...νοιωθω το βλεμμα της πανω μου..τη κοιταζω, δεν χαμηλωνει το βλεμμα, ειναι λιγο προκλητικη, τη κοιταζω και αναρωτιεμαι τι και ποιος κρυβεται πισω απο τοσο λιπος...σκεφτομαι τα χερια της πανω μου, ανατριχιαζω και κοιταω με φοβερη προσηλωση τη μπανανια...
παει στο 3...και γω στο 4...

η αραχνη

βουταω και κολυμπωντας φτανω σε μια χαραμαδα που κανει ο βραχος, πριν μεταμορφωθει σε σπηλια...στεκομαι ανασκελα, με το προσωπο προς τα χελιδονια που πηγαινοερχονται στις φωλιες τους...στεκομαι αρκετη ωρα, το ρευμα με παει σιγα σιγα, και την βλεπω...μια μικρη αραχη που χορευει στις μυτες ...πανω στον ιστο της που αστραφτει σαν ηλιαχτιδα...ειναι ενα μπουκετο ηλιαχτιδων ...και γω μεταμορφωνομαι σιγα σιγα σε ενα μεγαλο σαρκινο νουφαρο...