Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2008

καταλαβαινω τωρα το μικρο νυστερι...

ξαφνικα, σκεφτομαι το μικρο νυστερι και νοιθω ενα τσιμπημα στην καρδια...

ο χωρισμος

χωριζω δηλαδη αλλαζω χωρο /και χορο...
κανω μια εκρηξη και τα σπαω ολα, και μετα κοιταζω τα σπασμενα γυαλια
HERE I AM ,BREAKING GLASS IN YOUR ROOM AGAIN...

κοιταζω τα σπασμενα γυαλια, και εχω παλι μια γευση σκονης στο στομα...
βρεχει μια μικρη βροχη σταχτης μεσα στο δωματιο μου
ενω εξω, τα πουλια κανουν κατακορυφες κολοτουμπες πανω σε ενα γκριζο ακινητο ουρανο...
σκεφτομαι το στραβο δοντι του Μ.
μετα σκεφτομαι πως ειναι σαν να εχω βγαλει ενα δοντι η ιδια, και χασκει ακομα η τρυπα, και το αναισθητικο εχει αρχισει να διαλυεται...
θα ηθελα να κοιμαμαι με τις ωρες, αλλωστε αυτο κανω, αλλα και οταν ειμαι ξυπνια, δεν βγαινω απο κει, νοιωθω μουδιασμενη και σε κατασταση αναστολης...
η αντιθετως, σε κατασταση ακραιων καιρικων συνθηκων...
ειμαι μια καταιγιδα που δεν ξεσπαει...