ειμαστε οσο αληθινοι οσο, ας πουμε, 2 κοκκοι αμμου?
και δευτερη,πολυ σημαντικη ερωτηση
"τα ματια σου ειναι μαυρα με πρασινες μικρες φλογες
ακομη κι οταν εισαι μακρυα μου?"
και αν,μακρυα μου δεν υπαρχεις?
ουσιαστικα υπαρχεις πολυ λιγο σε οτι με αφορα
το μονο που θυμαμαι το πιο συχνα απο τους ανθρωπους
ειναι ενα θροισμα
ενα θροισμα με μικρα κοματακια
απο σπασμενα τζαμια
η σκονη διαμαντιων...
δεν με νοιαζει ομως
αφου εγω γονατισει για την αγαπη
και εχω ηδη πεθανει κατα καποιο τροπο
αφου ανηκω στη ζωη και μονο
ειναι Χριστουγεννα ,κανουν παρτυ στον πανω οροφο
κα σκεφτομαι τον μικρο αστερια που χορευε στη παλαμη μου
Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008
Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008
...ειμαι ενα μεγαλο παζλ, και ακουω, οπου και να παω... οι ψιθυροι γινονται φωνες, οι φωνες κραυγες(σε μια γειτονια , διαβασα, οι κατοικοι μετακομιζουν διοτι δεν αντεχουν τις φωνες απο τα αστυνομικα τμηματα..)
για μερες περιπλανιομουνα μεσα σε μια πολη κοματιασμενη, μια πολη αιμοραγουσσα, μια πολη που ουρλιαζε, μια πολη που οι "κανονικοι"μου φαινοντουσαν να ειχαν βγει απο βιβλιο επιστημονικης φαντασιας, μια πολη με παιδια πολυ ομορφα, με παιδια που ειχαν λουλουδια στα ματια και φωτια στη καρδια, αλλα και πετρες στις τσεπες...περνουσα αναμεσα σε αναποδογυρισμενα αυτοκινητα, καμενους καδους,σπασμενα μαγαζια...,δεν ξερω τι αισθανομαι, αλλα ξερω πως πρεπει να'μαι εξω, πρεπει να'μαι στους φλεγομενους δρομους, σκεφτομαι τον μικρο που επεσε και εσπασε η πολη στα δυο, σαν να εσπασε μια μεγαλη καρδια..
περπαταω, νοιωθω να πνιγομαι απ'τα δακρυγονα, και απο τα σκουπιδια που καιγονται, μιλαμε ολοι σαν να γνωριζομαστε, κουβαλαω σπιτι, σκονη, χημικα,οργη, αγρια χαρα, πονο,αδεξιες κινησεις, το προσωπο αυτουνου του νεαρου ΜΑΤα, που εβγαλε την μασκα του και με κοιταζε χαμενος, δακρυα, δακρυα ανακατεμενα με αιμα, ειμαστε σε ενα μετεωρο βημα, και στεκομαστε ακριβως πανω στην κοψη ,κουβαλαω συνθηματα, τη μυρωδια απο τις μολοτωφ, το χερι της φιλης μου οταν τρεχουμε, τα προσωπα των μεταναστων σ 'άυτη την μικρη πορεια,ειμαι μεταξυ ξυπνιου και υπνου, και μπαινοβγαινουμε ολοι στα ονειρα μας...
τι θα κανω τωρα που συνηθισα στις φωτιες ?
για μερες περιπλανιομουνα μεσα σε μια πολη κοματιασμενη, μια πολη αιμοραγουσσα, μια πολη που ουρλιαζε, μια πολη που οι "κανονικοι"μου φαινοντουσαν να ειχαν βγει απο βιβλιο επιστημονικης φαντασιας, μια πολη με παιδια πολυ ομορφα, με παιδια που ειχαν λουλουδια στα ματια και φωτια στη καρδια, αλλα και πετρες στις τσεπες...περνουσα αναμεσα σε αναποδογυρισμενα αυτοκινητα, καμενους καδους,σπασμενα μαγαζια...,δεν ξερω τι αισθανομαι, αλλα ξερω πως πρεπει να'μαι εξω, πρεπει να'μαι στους φλεγομενους δρομους, σκεφτομαι τον μικρο που επεσε και εσπασε η πολη στα δυο, σαν να εσπασε μια μεγαλη καρδια..
περπαταω, νοιωθω να πνιγομαι απ'τα δακρυγονα, και απο τα σκουπιδια που καιγονται, μιλαμε ολοι σαν να γνωριζομαστε, κουβαλαω σπιτι, σκονη, χημικα,οργη, αγρια χαρα, πονο,αδεξιες κινησεις, το προσωπο αυτουνου του νεαρου ΜΑΤα, που εβγαλε την μασκα του και με κοιταζε χαμενος, δακρυα, δακρυα ανακατεμενα με αιμα, ειμαστε σε ενα μετεωρο βημα, και στεκομαστε ακριβως πανω στην κοψη ,κουβαλαω συνθηματα, τη μυρωδια απο τις μολοτωφ, το χερι της φιλης μου οταν τρεχουμε, τα προσωπα των μεταναστων σ 'άυτη την μικρη πορεια,ειμαι μεταξυ ξυπνιου και υπνου, και μπαινοβγαινουμε ολοι στα ονειρα μας...
τι θα κανω τωρα που συνηθισα στις φωτιες ?
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)