Πέμπτη 2 Αυγούστου 2007

ευχαριστω

ευχαριστω τον πατερα μου που ειναι αναπηροσ συναισθηματικα και ποτε δεν μπορεσε να αγαπησει και να αγαπηθει,την μητερα μου το ιδιο,τον Ν.γιατι με αποριψε συνεχεια και συνεχεια και κρατησε μονο το σωμα μου...ευχαριστω τον σκυλο μου,τη μικρη ρωσσιδα που μου΄σφιξε το χερι την ημερα που εσπαγα σε χιλια κομματια, την αγνωστη που ενδιαφερθηκε και πηρε το ρισκο...ηταν οι πρωταγωνιστεσ του τελευταιου καιρου που εσπασα το καλουπι και τωρα υφαινω τα μεγαλα αραχνοειδη ατσαλινα φτερα μου ...εμεινα πολυ καιρο στο εδαφοσ,καιροσ να γυρισω στη πατριδα

Λινδοσ χειμωνασ

κουκου,τι ωραιο μπλε ουρανου,οι ανθρωποι τρεχουν και γελανε σαν μυρμηγκια μεσ'το μελι

ΡΙΛΚΕ

"Γεννιομαστε προσωρινα ,αν μπορουμε να πουμε ετσι,σε καποιο μεροσ ,αλλα σιγα σιγα,συνθετουμε μεσα μασ τον πραγματικο τοπο τησ καταγωγησ μασ για να γεννηθουμε εκει αργοτερα και καθε μερα πιο οριστικα " ΡΙΛΚΕ
πωσ ειμουνα παιδι?
δεν θυμαμαι τιποτα
σαν να μην υπηρξα ποτε

συνεχεια,παλιοτερων σκεψεων

Αφησα ενα αεροπλανο μεσα σ'ενα κηπο
οπου παιζουν παιδια
αφησα ενα χαρταετο στη μεση του σαλονιου
κι ενα παιχνιδι πανω σένα γυμνο κορμι
καταταχτηκα στουσ ελευθερουσ παλιορκημενουσ
αφησα ενα χαμογελο πανω σ'ενα μικρο λουλουδι μπλε
εκαψα τα ματια μου απο το φωσ
ανοιξα τα χερια και αγκαλιασα τον κοσμο

και μετα,
πηδηξα στο κενο