η αγαπη ειναι πιο κρυα απο τον θανατο(αλλα πιο καυτη απο τη ζωη)

εχω απομονωθει σπιτι και κοιταζω τη θαλασσα, ειναι το μονο που κανω τελευταιο καιρο...
εχω μια θλιψη που τεντωνεται μεσα μου σαν γατα και νιαουριζει πεινασμενη...θλιψη γιατι η αγαπη δεν μπορει να μας σωσει, θλιψη γιατι χρειαζομαι κατι να με σωσει, θλιψη γιατι διψαω , γιατι πειναω και θλιψη γιατι κρυωνω...
ονειρευομαι μια εμβρυακη κατασταση, με ενα ζεστο σωμα κουλουριασμενη,ν'αναπνεω ενα γνωριμο δερμα και ν ακουω τους χτυπους της καρδιας που ειναι απο μονο του,ενα θαυμα, μεγαλυτερο απο την δυση και την ανατολη μαζι... και ξερω πως δεν ειναι ωριμο, ουτε δειγμα δυναμης , και μαλλον δειγμα παλινδρομησης προς την νηπιακη ηλικια...δεν με νοιαζει, ειμαι ενα μωρο που ψαχνει την σωτηρια ρογα...
ανακοινωνω στον Μ.το τελος, ερχεται αργα σπιτι, και αποφασιζουμε ενα διαλειμα /να σκεφτουμε....
περναμε την νυχτα αγκαλιασμενοι και ντυμενοι, ειμαι τρομερα ευτυχισμενη ....παιρνω την μορφινη μου αγγιζοντας τα δαχτυλα του...
το πρωι φευγει ...
περναω την ημερα μουδιασμενη, και το βραδυ, περναει η επιδραση των δαχτυλων και ακουω την καρδια μου να ραγιζει, σαν παγος στην ανταρκτικη...

ξενη

ανεβαινω στο βουνο, περναω χωρια, βαρια συννεφα , και βαριεστημενους κατοικους, φτανω στα Λαερμα, οπου βρισκω μια γριουλα που μου χαμογελαει...μου δειχνει το δρομο, και ακολουθω αυτοκινητα που με φορτωνουν σκονη και μικρα χαλικια...
φτανω , ειναι γεματο κοσμο, περιπτερα με φαγητο και ποτο, και στο βαθος μια σκηνη...στηνω τη σκηνη και μου'ρχεται να ξαναφυγω...αντιστεκομαι και περιπλανιεμαι...ολοι κεφατοι και αυτο επιδεινωνει την δυσφορια μου...πινω λιγο σουμα, με την ελπιδα να δω τα πραγματα πιο αναλαφρα...δεν αλλαζει τιποτα...καποια στιγμη ερχεται ο Μ...
Μετα την πρωτη στιγμη χαρας, φευγει στη σκηνη που παει να στησει, με τους φιλους του...ο καθενας στην φυσσαλιδα του...
χαιρεταω κοσμο, και νοιωθω σαν πακιστανος μεταναστης ουρανοκατεβατος , την πρωτη μερα στην ομονοια...δεν καταλαβαινω τιποτα και νοιωθω μονη και ευαλωτη...
περναω μια παγωμενη βραδυα και το πρωι , ο χωρος γεμιζει οικογενειες..φευγω τρεχοντας...

η σκονη και ο αερας

φυσαει ενας αερας μικρη μου αγαπη και θα μας παρει στην χωρα του βλεματος στην χωρα της αγαπης...θα μυριζει σαλιο αγγελων και θα σωπαινουν οι δολοφονοι καθε φορα που με κοιτας...

γλαροι και αγιοι

κοιταζω τις μερες να αλλαζουν, και τις νυχτες να απλωνονται πανω στη θαλασσα, πολυ αερας και κυματα, και αλμυρα που θαμπωνει τα τζαμια...

αποδομηση ...απεναντι απο τη θαλασσα και τους γλαρους...
υπαρχει ενα μικρο εκλησακι ,μια εσοχη βραχου, με καποιες εικονες αγιων , μερικες ειναι σαν παιδικες ζωγραφιες,μια μικρη φουσκαλα μεσα στη γη...με αμμο που τριζει κατω πο τις πατουσες
...εγω φιλαω γλαρους

καταλαβαινω τωρα το μικρο νυστερι...

ξαφνικα, σκεφτομαι το μικρο νυστερι και νοιθω ενα τσιμπημα στην καρδια...

ο χωρισμος

χωριζω δηλαδη αλλαζω χωρο /και χορο...
κανω μια εκρηξη και τα σπαω ολα, και μετα κοιταζω τα σπασμενα γυαλια
HERE I AM ,BREAKING GLASS IN YOUR ROOM AGAIN...

κοιταζω τα σπασμενα γυαλια, και εχω παλι μια γευση σκονης στο στομα...
βρεχει μια μικρη βροχη σταχτης μεσα στο δωματιο μου
ενω εξω, τα πουλια κανουν κατακορυφες κολοτουμπες πανω σε ενα γκριζο ακινητο ουρανο...
σκεφτομαι το στραβο δοντι του Μ.
μετα σκεφτομαι πως ειναι σαν να εχω βγαλει ενα δοντι η ιδια, και χασκει ακομα η τρυπα, και το αναισθητικο εχει αρχισει να διαλυεται...
θα ηθελα να κοιμαμαι με τις ωρες, αλλωστε αυτο κανω, αλλα και οταν ειμαι ξυπνια, δεν βγαινω απο κει, νοιωθω μουδιασμενη και σε κατασταση αναστολης...
η αντιθετως, σε κατασταση ακραιων καιρικων συνθηκων...
ειμαι μια καταιγιδα που δεν ξεσπαει...

ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ

αρχιζω και ελατωνω την νικοτινη,αλλα τωρα μουρχεται μια τρομερη ορεξη να καπνισω...ειναι ενας νεαρος με μια κουκουλα και ανακατωμενα μαλλια που στριβει ενα τσιγαρο,παω και του ζηταω, δεχεται ευγενικα...
καπνιζω λες και με περιμενει το εκτελεστικο αποσπασμα
η νυχτα τρυπωνει σιγα σιγα απο τις χαραμαδες τ'ουρανου...

le talmud

"nous ne voyons pas les choses comme elles sont, nous les voyons comme nous sommes"

LE TALMUD

καφε

πολυ κανονικοι ανθρωποι, στο "Finn Cafe" , καθομαι και φοραω και γω ενα πολυ κανονικο υφος

,περνανε και 2 ομπρελλες εξω, μια μαυρη και μια ασπρη, με 4 ανθρωπινα ποδια...
το τσαι ειναι καυτο σαν σκεψη μισους

κοιταζω απο το παραθυρο

και βλεπω στο υψος των ματιων, ενα καραβι να περναει, και να μου κλεινει το ματι...

σκεφτομαι το βλεμμα του Μ.πριν κλεισει τα ματια και αρχισει να τρεμει απο ηδονη
σηκωνομαι πριν την αυγη, ετοιμαζω ενα τσαι, ειναι σχεδον σκοταδι, κατι παλευει να γεννηθει στο βαθος τ'ουρανου, ενω η νυχτα μου γλυφει τις πατουσες...
ενας πανθηρας μου δινει ενα φιλι στον αυχενα, αναπηδαω...
βολοδερνουμε μεταξυ αγκαλιτσας και μαχαιρωματος

"ετοιμοπολεμος, ειμαι παντα ετοιμοπολεμος "
σκεφτομαι να του καρφωσω ενα μαχαιρι στη καρδια και σκεφτομαι πως εχει τα πιο συγκινητικα βλεφαρα που εχω δει στη ζωη μου.Οποτε δεν κανω τιποτα , αλλα καταστρωνω σχεδια εκδικησης, τα οποια ξεφουσκωνουν οταν πεφτει το βραδυ...καθε βραδυ

γενεθλια

γενεθλια χτες
περιμενω μια ατμοσφαιρα, ενα λουλουδι, και με βρισκω να περιμενω εξω απο την πορτα του Μ., εχει αργησει 40 λεπτα, τρωω κρυα πιτσα, και η σαμπανια ζεσταινεται στην τσαντα, αναλογα ζεσταινεται το κεφαλι μου και κρυωνει η καρδια μου...
θα πρεπε να μην ξεχνας μικρη περιπλανητρια, την σοφη σου ατακα
μην περιμενεις τιποτα, και θα'χεις τα παντα
μαθημα σεμνοτητας ν.ο 876

γκρι

του θεου θα του τελειωσανε τα χρωματα, του'μεινε μονο το γκρι σημερα

η ενηλικιωση

ανακοινωνω οτι θα φυγω απο το σπιτι, αυτο φερνει καποιες κρισεις, αλλα ξερω πως εχει αρχισει η διαδικασια...
το βραδυ πριν την μεγαλη μερα, ειμαι σε τετοια υπερενταση που τσακωνομαι με τον Μ., βγαινω με μια φιλη που δεν καταλαβαινει τιποτα απο οσα περναω, ειναι η ιδια πηγη εντασης, και καταληγω ξημερωματα στο σπιτι του αδελφου μου, σε αθλια κατασταση,ειμαι χωρις μπουφαν, θυμαμαι αμυδρα καποιες φωνες, ειμαι σε χιλια κοματια, τα οποια πολλα πρεπει να'χω χασει στον δρομο, αλλα αναπνεω, δυσκολα, αλλα αναπνεω...παιρνω 2 βιβλια, τον σκυλο, και φευγω...κοιμαμαι ολη μερα, ο σκυλος με κοιταζει ανησυχος, αλλα οσο παει η ωρα, μου βγαινει ολη η κουραση, ποναω παντου, το αλκοολ κυκλοφορει ακομη με πικρες μικρες εκλαμψεις μεσα μου...
την επομενη , τραυματισμενη, ζηταω καταφυγιο στου Μ.και παμε βολτα πανω απο τα συννεφα...
δεχομαι, μυνηματα βοηθειας,απειλες, τηλεφωνηματα, απειρα τηλεφωνηματα...και κλεινω το κινητο...
δεν ξαναγυρναω, ξερασα ολη την δυστυχια μου, την οδυνη μου, κανω το πενθος μου, πεταω τις ενοχες απο το παραθυρο, και αφουγκραζομαι τον μικρο φυλακα αγγελο μου...
μου ψιθυριζει λογια στοργης και λογια επαναστασης...
παιρνω τον εαυτο μου απο το χερι και τον αγκαλιαζω σφιχτα...ειμαι πλεον μονη, ανηκω στη θαλασσα, στα συννεφα και στο πεπρωμενο μου

πανω απο τα συννεφα

ο Μ.μου δειχνει το βουνο, και λεει "θελω να παω εκει, τα βλεπεις τα συννεφα, εκει θελω να παω, στην κορυφη, πανω απο τα συννεφα..."δεν λεω τιποτα, κοιταζω εξω, εχουν βγει πολλα λουλουδια, και μυριζει το χωμα φασκομηλο...
ο δρομος προς την κορυφη, ειναι γεματος βραχια , πετρες γρανιτενιες, σαν πιατα το ενα πανω στο αλλο, ανεβαινουμε, συνανταμε και ενα κοκκινο αυτοκινητο, τρακαρισμενο μεσα σε ενα χαντακι,καποια αραια δεντρακια, ειναι μια ελια που απλωνει τα κλαδια της προς τον ουρανο, φαινεται οργισμενη, ξερη και οργισμενη...συνεχιζουμε, κανει κρυο, τα συννεφα, καποια στιγμη μπαινουμε μεσα, ειναι μαγικο, δεν τολμω να κουνηθω, ειμαι μεσα σε ενα συννεφο...ανεβαινουμε, φτανουμε σε ενα πλατωμα, με μια τεραστια κεραια, στην κορυφη, πολλα φυτα καμενα, και τα συννεφα απο κατω μας, ταξιδευουν..,τα νησια, φανταζουν μικρα παιχνιδια πεταμενα σε μια ακινητη θαλασσα , με φλεβες που φουσκωνουν και κινουνται πολυ σιγα...ο ηλιος αρχιζει να πλυμυριζει με αιμα τον οριζοντα...ειμαστε δυο μικροι ερωτευμενο θεοι, μου'ρχεται να πεθανω εκεινη τη στιγμη, αντι γι'αυτο, του δινω ενα φιλι..
κατεβαινουμε, και ενω μαζευω φασκομηλο, ο ηλιος λιποθυμαει με τρυφεροτητα μεσα στα χερια μας...