ξενη

ανεβαινω στο βουνο, περναω χωρια, βαρια συννεφα , και βαριεστημενους κατοικους, φτανω στα Λαερμα, οπου βρισκω μια γριουλα που μου χαμογελαει...μου δειχνει το δρομο, και ακολουθω αυτοκινητα που με φορτωνουν σκονη και μικρα χαλικια...
φτανω , ειναι γεματο κοσμο, περιπτερα με φαγητο και ποτο, και στο βαθος μια σκηνη...στηνω τη σκηνη και μου'ρχεται να ξαναφυγω...αντιστεκομαι και περιπλανιεμαι...ολοι κεφατοι και αυτο επιδεινωνει την δυσφορια μου...πινω λιγο σουμα, με την ελπιδα να δω τα πραγματα πιο αναλαφρα...δεν αλλαζει τιποτα...καποια στιγμη ερχεται ο Μ...
Μετα την πρωτη στιγμη χαρας, φευγει στη σκηνη που παει να στησει, με τους φιλους του...ο καθενας στην φυσσαλιδα του...
χαιρεταω κοσμο, και νοιωθω σαν πακιστανος μεταναστης ουρανοκατεβατος , την πρωτη μερα στην ομονοια...δεν καταλαβαινω τιποτα και νοιωθω μονη και ευαλωτη...
περναω μια παγωμενη βραδυα και το πρωι , ο χωρος γεμιζει οικογενειες..φευγω τρεχοντας...