ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΗΣ ΤΟΥ ΒΥΘΟΥ

κατεβαινω κατω απο την σπηλια,ο ηλιοσ πεφτει με δυναμη στο νερο,μεσα ,ησυχια,χαιρεταω ανεμονεσ και καβουρια,καποια στιγμη στενευει και γλυστραω αναμεσα σε βραχουσ,νοιωθω ενα ρευμα να ερχεται απο αριστερα,ειναι γλυκο νερο..γυρναω ,το φωσ δινει μια αποκοσμη οψη,ειμαι ενασ αστροναυτησ,slow motion,το σωμα μου διαλυεται,τα μαλλια μου απλωνονται σα φυκια,ολα φωσφωριζουν αγαπη, τα χρωματα καφεκοκκινα και μικρα μπλε πρασινα ψαρακια,να κι'ενα εχει ριγεσ,περιμενει πισω απο ενα βραχο,εχει κακεσ προθεσεισ...νονοσ νερου...
"...L'ENNUI N'EST PLUS MON AMOUR.LES RAGES,LES DEBAUCHES,LA FOLIE.DONT JE SAIS TOUS LES ELANS ET LES DESASTRES,-TOUT MON FARDEAU EST DEPOSE.APPRECIONS SANS VERTIGE L'ETENDUE DE MON INNOCENCE..."ARTHUR R.

μαζευω εναν μικρο αχινο φαλακρο και αδειο...βγαινω και βαζω τη ακρη τησ γλωσσασ στο εσωτερικο του...μυριζει μνημη απολιθωμενη και βολτεσ μεσα στη θαλασσα..ερωτευονται οι αχινοι ?κι'αν ναι ,τι κανουν με τ'αγκαθια τουσ?

"....η πληξη δεν ειναι πια του γουστου μου,Η λυσσα ,οι ακολασιεσ,η τρελα,που τοσο καλα γνωριζω πωσ ανυψωνουν και καταβαραθρωνουν, -αυτο το βαρυ φορτιο το πεταξα απο πανω μου.Ασ εκτιμησουμε νηφαλια το μεγεθοσ τησ αθωοτητασ μου..."ΑΡΘΟΥΡΟΣ Ρ.

ΕΜΠΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ,ΟΙ ΛΑΒΩΜΕΝΟΙ

"ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ? ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΧΤΥΠΑΕΙ Η ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΟΝΑΕΙ ?"(ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ)

διασχιζω τη νυχτα πανω σε μια σκουπα(μεταμφιεσμενη σε μηχανακι)μυρωδιεσ,νυχτολουλουδα και αφτερ σειβ...στισ παραλιεσ δοκιμαζουν το καμα σουτρα με αμμο και κυματα,σκεφτομαι τον Ν.και ερχεται μια λυπη ξαφνικη και με αφηνει με μια αισθηση παγωμενησ αυρασ αναμεσα σ'αυτια...μου'ρχεται να ουρλιαξω σαν λυκοσ,αμεσωσ μετα ερχεται ο θυμοσ,εχει χρωμα κοκκινο αιματοσ ,ονειρευομαι με τα ματια ορθανοιχτα,φονουσ και δραματα σαν οπερα βερολινεζικου αβανγκαρντ...αναβω ενα τσιγαρο,νοιωθω ενα μικρο καψιμο σαν καρφιτσα στη θεση τησ καρδιασ...

...ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ

..."ΕΙΣΑΓΑΓΕΤΕ ΜΕ ΕΙΣ ΟΙΚΟΝ ΤΟΥ ΟΙΝΟΥ,
ΤΑΞΑΤΕ ΕΠ'ΕΜΕ ΑΓΑΠΗΝ.
ΣΤΗΡΙΣΑΤΕ ΜΕ ΕΝ ΜΥΡΟΙΣ,
ΣΤΟΙΒΑΣΑΤΕ ΜΕ ΕΝ ΜΗΛΟΙΣ,ΟΤΙ ΤΕΤΡΩΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗΣ ΕΓΩ..."

(μ'εφερε στο σπιτι του κρασιου
κι'ασ κυματιζει απανω μου η αγαπη.
θρεψτε με με γλυκισματα
ζωντανεψτε με με μηλα,
γιατι ειμαι λαβωμενη τησ αγαπησ...)

ΡΕΜΠΩ (ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΤΩΡΑ
ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ Η ΩΡΑ

ΕΚΑΝΑ ΤΟΣΗ ΥΠΟΜΟΝΗ
ΠΟΥ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ ΘΕΛΩ.
ΠΟΝΟΙ ΚΑΙ ΦΟΒΟΙ ΑΛΓΕΙΝΟΙ
ΦΕΥΓΟΥΝ ΣΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ ΥΨΗ.
ΑΠΟ ΜΙΑ ΔΙΨΑ ΝΟΣΗΡΗ
ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΟΥ ΕΓΙΝΕ ΧΟΛΗ.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΤΩΡΑ
ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ Η ΩΡΑ

ΙΔΙΟΣ ΜE ΤΟ ΛΙΒΑΔΙ
ΣΤΗ ΛΗΣΜΟΝΙΑ ΠΑΡΑΤΗΜΕΝΟ
ΦΟΥΝΤΩΜΕΝΟ ΚΙ ΑΝΘΙΣΜΕΝΟ
ΜΕ ΛΙΒΑΝΟΧΟΡΤΑ ΚΑΙ ΗΡΑ
ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΓΡΙΟ ΒΟΥΗΤΟ
ΑΠΟ ΒΡΩΜΟΜΥΓΕΣ ΣΩΡΟ.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΤΩΡΑ
ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ Η ΩΡΑ.

CHANSON DE LA PLUS HAUTE TOUR

QU'IL VIENNE ,QU'IL VIENNE,
LE TEMPS DONT ON S'EPRENNE .

J'AI TANT FAIT PATIENCE
QU'A JAMAIS J'OUBLIE.
CRAINTES ET SOUFFRANCES

AUX CIEUX SONT PARTIES.
ET LA SOIF MALSAINE
OBSCURCIT MES VEINES.

QU'IL VIENNE,QU'IL VIENNE
LE TEMPS DONT ON S'EPRENNE.

TELLE LA PRAIRIE
A L'OUBLI LIVREE
GRANDIE ET FLEURIE
D'ENCENS ET D'IVRAIES,
AU BOURDON FAROUCHE
DES SALES MOUCHES.

QU'IL VIENNE,QU'IL VIENNE,
LE TEMPS DONT ON S'EPRENNE."

ΡΕΜΠΩ (arrivee de toujours,qui t'en iras partout (φτανοντασ απο παντα,εσυ θα φευγεισ παντου.)

4 το πρωι, κανω την κουκουβαγια...

ξαναδιαβαζω Rimbaud

" mystique

Sur la pente du talus les anges tournent leurs robes de laine dans les herbages d'acier et d'emeraude.

des pres de flammes bondissent jusqu'au sommet du mamelon.A gauche le terreau de l'arete est pietine par tous les homicides et toutes les batailles,et tous les bruits desastreux filent leur courbe.Derriere l'arete de droite la ligne des orients,des progres.
Et tandis que la bande en hautdu tableau est formee de la rumeur tournante et bondissante des conques des mers et des nuits humaines.
La douceur fleurie des etoiles et du ciel et du reste descend en face du talus .comme un panier,_contre notre face ,et fait l'abime fleurant et bleu la dessous.

(πανω στη κλιση τησ κατηφοριασ οι αγγελοι γυριζουν τα μαλλινα φορεματα τουσ μεσα στα βοσκοτοπια απο ατσαλι και σμαραγδι....)