Δευτέρα 23 Ιουλίου 2007

σκεφτομαι να αποτραβηχτω σε μια σπηλια

σηκωνομαι με μια αισθηση κουρασησ αλλα συναμα και μεγαλου κενου, σαν να ειμαι πεινασμενη,πεινασμενη για τι? λεσ και εχω παρει πολλη μεγαλη ποσοτητα junk food και ολοι αυτοι οι υδατανθρακεσ να μου εχουν παρει παρα δωσει ενεργεια...
τιποτα δεν φαινεται να ειναι αξιο λογου υπαρξησ..παλευω με την οπτιμιστικ πλευρα μου που μου παρουσιαζει τον αγαπημενο μου βυθο,τον αερα, την μυρωδια των βρεγμενων καλαμιων,την αιωρα 2 μετρα απο τα κυματτα...πωσ μπορω να ξεφυγω απο μενα και απο τισ σκεψεισ μου ?
θυμαμαι μια σκηνη απο την ''εβδομη σφραγιδα'' του Μπεργκμαν,οπου ο ηρωασ, παιζει σκακι με τον θανατο...μηπωσ παιζει σκακι με τον εαυτο του,το οποιο τελικα ειναι το ιδιο?
βολοδερνω αναμεσα σε εντονα συναισθηματα, που τισ περισσοτερεσ φορεσ τρομαζουν με την υπογεια η καμια φορα εμφανη,ενταση τουσ,και,αντιθετωσ, σε πληρη αποσυνδεση, σαν να παρατηρω τη ζωη με ενα μικροσκοπιο...η ευλογημενη στιγμη ,αρμονιασ με το συμπαν και το τωρα, ειναι σπανιοτατεσ και οι περισσοτερεσ σε επαφη με την φυση...
ολα μου φαινονται σαν να εχουν ξαναειπωθει,οι ανθρωποι, ακομη και οι αγαπημενοι,φανταζουν σαν κατοικοι αλλου πλανητη, και προσπαθω να καταλαβω την περιεργη γλωσσα ...η,αντιθετωσ, παρα/καταλαβαινω, εχω μια οξυμενη αισθηση,πιανω τισ αποχρωσεισ, τουσ εσωτερικουσ παλμουσ, και καταλβαινω περα απο τισ λεξεισ που πεφτουν σαν υποτιτλοι.......αραγε ειμαι η μονη που τα ζω αυτα?η ποιηση με ξαναφερνει στο κεντρο μου...