under the moon light

στη αρχη,ολα ησυχα,η θαλασσα εγλειφε τα δαχτυλα του οριζοντα και αυτος κοκκινιζε απο ευχαριστηση..
καθομουνα,και κοιτουσα το αγορι,το νερενιο αγορι...
οσο επεφτε σιγα σιγα η νυχτα μεταξενιο συννεφο αστεριων,η σεληνη ανεβαινε στη αρχη αχνη,μετα κοκκινη,και σιγα σιγα λαμπερη και γεματη ονειρα καλλικαντζαρους και μαγισσες με μακρυα μαλλια απο φυκια και γοβες στιλλετο...τοτε ειναι που αγγιξα το χερι του...και βρεθηκα στη αγκαλια του...το δερμα του μυριζε αλατι και μαστιχα...
ημουνα γεματη φεγγαρι,αγαπη και μαστιχα...

τι ειναι αυτο που ονομαζουμε δημοκρατια

περιφερομαι στην Αθηνα,δρομους, καφενεια,υπαιθρια σινεμα,εναλακτικα στεκια, καλλιτεχνες ,επιχειρηματιες,μεταναστες, λαθρομεταναστες,γκει,σιωπηλοι,γκλαμουρατες γυναικες,εργατες ...και μετα ακουω''''''''εγω δεν ειμαι ρατσιστης" αλλα ε,οι αλβανοι...μπλα μπλα,αλλα οι αραπαδες...μπλα μπλα,οι αδελφες,οι λεσβιες,οι δηθεν,οι αμορφωτοι νεοπλουτοι...μπλα μπλα
ολος ο κοσμος εναντιον ολων...
and god save the queen(she's not a human beeing)
θελω να πω, κολυμπαμε ολοι σε μια κατασταση απονευρωμενη, μη τολμωντας να πουμε την αληθεια μας, μηπως δηθεν χαραχτηριστουμε "αντιδραστικοι",η δηθεν μη "μοντερνοι...
περιφερουμε το σωμα μας σαν τροπαιο, σαν τοτεμ,ενω η επιθυμια ειναι και θα΄ναι παντα αναρχη και αναρχοαυτονομη..
οσο για τα αισθηματα, αλλο ταμπου/τοτεμ και αυτο...
πιο ευκολα κανεις ενα καθαρο σεξ ανωνυμο, παρα ενα βλεμμα, μια ερωτικη κατασταση παιχνιδιου, και βεβαια μη τολμησει κανενας να εκφρασει κατι που νοιωθει, με τον κινδυνο να φανει...τι αραγε? αδυναμος,ευαλωτος,ευαισθητος, εκτοςτοπου και χρονου, και τι εγινε ας φαμε τα μουτρα μας, καλυτερα αυτο απο την νευρωτικη μοναξια μας...
εγω δεν ξεχνω ποτε πως ειμαι μια μελλοθανατη ,και αυτο με κανει ελευθερη και να λατρευω τη ζωη...
και να την θεωρω ιερη σε οποιαδηποτε μορφη της...
ας παμε λοιπον στη κολαση ,γιατι η κολαση ειναι εδω, μαχεται καθε στιγμη την ομορφια και την καλοσυνη..
ας μη φοβηθουμε γιατι δεν εχουμε τιποτε να χασουμε αλλα και ουτε να κερδισουμε, αυτη ειναι η ομορφια, να κοιτας την αβυσσο σαν ενας ακροβατης του κενου...

το κοκκινο αυτοκινητο και το φαντασμα του νεκρου αστερια

πριν λιγο καιρο βρηκα βουτωντας, εναν κατακκοκινο αστερια,πεθαινε, σιγα σιγα..τα ποδια του σαπιζανε σιγα σιγα...δεν ξερω γιατι ακριβως,μπορει καποιος να τον ειχε τραυματισει..
πηγα αργα,ο ηλιος ελαμπε ακομα μα λιγο ασθενικα, με το γνωριμο πορτοκαλοκοκκινο χρυσαφενιο χαμογελο του..
συναντησα τον δυτη της ανεμωνας και των καφεκοκκινων φυκιων...
βουτηξα και σε λιγο τον ειδα μπροστα μου, λιγο χλωμο, να κρυωνει, αλλα χαμογελαστο σαν παιδι..
με ρωτησε που ημουνα, και ερχοτανε λεει καθε μερα να δει αν θαρ'χομουνα...
χαρηκα και για να το γιορτασω το'βαλα στα ποδια, βουτωντας και ξαναβουτωντας, με πιανει μια ταραχη , μια αμηχανια οταν μου λενε κατι καλο, δεν ξερω τι να το κανω...
και κανω κολοτουμπες...

coming back

εφτασα χτες στο νησι,ελειπα Αθηνα για λιγες μερες..
φτανω σ'ενα νησι απο χρυσαφι..
ολα ειναι πορτοκαλοκοκκινα, το φως χρυσαφενιο καθεται παντου, στο δερμα, στα βλεφαρα,στα φυλλα που αστραφτουν,η θαλασσα με δεχεται ζεστη ,το σωμα μου τεντωνεται , νοιωθω τις αρθρωσεις να ξεκλειδωνουν..παιρνω τον σκυλο αγκαλια μες΄το νερο, και απλωνομαστε σαν ενα μεγαλο νουφαρο, σαρκινο, με ξανθοκοκκινες τριχες(αυτος)με κοκκινες (εγω) φακιδες,μακρυα μουσουδα,επιπλεουμε,δυο μικροι ναυαγοι, ειναι πολυ ησυχα, αισθανομαι χρυσαφενια και καθε φλεβα παιζει μια μικρη μουσικη..
χαιρεταω τα παντα και λεω ευχαριστω ευχαριστω , ναι και μενα μου λειψατε πολυ...

and the wind is blowing

απο χτες,αερας,ολα τα παρασερνει,και τρυπωνει μεσα στις σκεψεις μας...
στη δουλεια,να μαζευεις τα μικρα γυαλινα κηροπηγια,πριν μεταμορφωθουν σε πολυχρωμη γυαλοσκονη...
το βραδυ ,τηλεφωνο απο τον Ν...δεν απανταω,κοιταω το νουμερο υπνωτισμενη...
το τηλεφωνο χτυπαει αλλες τεσσερις φορες..κανω τη μουγγη..
ας δεχτει την ελλειψη μου,αλιως θα δεχτει την εκλειψη μου...
ας υποφερει λιγο αφου ειναι ικανος να μου κοβει την ψυχη με μικρες χειρουργικες κινησεις...
παω και χορευω ολη νυχτα,οι γνωστοι με ρωτανε γιατι λαμπω ετσι...και τι ομορφη...μπλα μπλα μπλα...
ξυπναω με διαθεση καννιβαλου...

μικρες ωρες

η νυχτα προχωραει με μικρα βηματα προς την διδυμη αδελφη της ,την ημερα..
το φως παιρνει αλλες αποχρωσεις ,μεσα στο τοπιο, και μεσα στισ καρδιες μας..
μελανχολια αγκαλιαζει με τρυφεροτητα το καλοκαιρι ,ψιθυριζοντας του μικρες λεξεις παρηγοριας,στολισμενες με συννεφακια, καποιες σκορπιες σταγονες βροχης,η θαλασσα ανασαινει λιγο πιο βαρια ,...εχω βρει το στομα της γης, και ακουω την αναπνοη της, ακινητη, γεματη αλατι και βαρια βλεφαρα,κοιταζω τα μικρα καραβακια,που πανε και'ρχονται,ορφανα θα'λεγες απο ανθρωπους..
εχω βρει το στομα της γης, και ακουω το φυσημα, μεσα στη σπηλια,με τις φωλιες των μικρων θαλασσινων πουλιων..
σκοτεινιαζει πιο νωρις,αλλα σκοτεινιαζει και πιο γλυκα, με ροζ/μωβ σκιες, και σε κανει να θελεις να διαλυθεις και συ, μεσα στον ουρανο...
περπαταω παλια πολη,εχω ορεξη απο προσωπα,κορμια, και κινησεις...τελικα,δεν βρισκω παρα ανασες που μυριζουνε βοτκα πορτοκαλι και l'heure bleue de Guerlain...
σπιτι, βρισκω παλι σημειωματα,μητρικα παραπονα,που απαιτουν αγαπη...αγαπη...αγαπη
και Θεε μου νοιωθω τοσο ανημπορη, τοσο κουρασμενη...σκεφτομαι τον Ν.,περιεργο τελικα, ερωτευεσαι εναν ανθρωπο, και αυτος απλα δεν σε ερωτευεται...τοσο απλο, τοσο αμετακλητο, τοσο συνηθισμενο...αραγε τι αισθανεται ενας ανθρωπος οταν κανει ερωτα?
ειναι δυνατον να ειναι τοσο απατηλη ολη αυτη η λαβα, το αιμα που τρεχει πιο γρηγορα μεσα στις φλεβες σου, η ενωση,τα δαχτυλα που κρατιουνται σφιχτα,τα λογια, τα τρομερα λογια που τρυπανε την καρδια σου σαν οξυ,η σιωπη,δαγκωνεις,γλυφεις,ο μικρος θανατος στην ακρη της γλωσσας...
τοση αγαπη,που παει?
παει στα συννεφα ,σ'αυτους που κρυωνουν,παει στα μικρα παιδια...?
που παει η αγαπη που σου καιει τα χερια , και συ την αφηνεις να πεσει ,σαν πετρα απο μετεωριτη...
που παει,να την μαζεψω λιγο , την αυγη,και να την κανω αστεροσκονη..
και να βρεχει σιγα σιγα σ'ολη τη γη...

ο μικρος αστεριας

διασχιζω χωρια,δεντρα που με χαιρετανε, κανω ωρα να ηρεμησω, οταν φτανω στη παραλια,το φως εχει αλλαξει, εχω ενα μηνα να πατησω..ειναι η γερμενη βαρκα,κοντα στο δεντρακι...βουταω και τον ψαχνω, δυσκολευομαι, δεν τον βρισκω...
καθομαι λιγο στο ισκιο,με τα ποδια στον ηλιο, ψιλοκοιμαμαι,αργοτερα ξαναβουταω, ψαχνω, ψαχνω, και τελικα τον βλεπω να λικνιζεται..συνγκινηση...του χαιδευω την πλατη, ειναι μικρος και αθωος, επιτελους ηρεμω καπως..του λεω ευχαριστω σιωπηλα και τον αφηνω απαλα στην αμμο, στο βυθο...μικρε μου αστερια σ'αγαπαω

σκεφτομαι αρα ξερω πως θα πεθανω

χτες παλι εκρηξη μισους...βγηκε σαν φαντασμα, το φαντασμα της μανας η αυτο που καποτε(?)υπηρξε μανα μου.."βρωμα βρωμα εισαι μια βρωμα..."
μενω περιεργως αδιαφορη σαν να πεθαινω μεσα μου, μεχρι τη στιγμη που με γραπωνει και προσπαθει να με χτυπησει,της πιανω το χερι και της λεω"οχι τετοιες κινησεις"...φευγω, μ'ακολουθει βριζοντας..
κλειδωνομαι,και δεν ειμαι σιγουρη αν θελω να βαλω τα κλαματα, αν θελω να σκοτωθω η απλα να φυγω...μαλλον και τα τρια μαζι..δεν ξερω τι να κανω, δεν ξερω ποιον να φωναξω, νοιωθω σαν το δερμα μου να 'ναι χαρτινο και να κινδυνευει να σχιστει με την παραμικρη κινηση...με πιανει το παραπονο,νοιωθω εξωφρενικα μονη, και εξωφρενικα δυστυχισμενη..
κοιμαμαι μεσα σε μια θαλασσα θλιψης
το πρωι το δερμα μου ειναι γκριζο και ζαρωμενο , χαρτι τσαλακωμενο ...

i am a murderer

περνανε καποιες μερες και τον βαζει σε μια ακρη του μυαλου της...
μια μερα,μυνημα καπνου,που βιαζεται να ακολουθησει..
ανοιγει την πορτα, η μυρωδια ιδια, μουσικη, το λαμπακι αναμενο, ενα λαμπακι μικυ μαους απο το Jumbo,ο ανεμιστηρας..στεκεται στην εισοδο, και μενει λιγο ακινητη..
αυτος ,ανοιγει τα ματια και της κανει νοημα να πλησιασει,σκαρφαλωνει πανω στο κρεβατι και κολλαει πανω του,φιλιουνται σαν να προκειται να πεθανουν τα επομενα λεπτα,μια εκρηξη στο κεφαλι της, fucking junkie of love,κινησεις μεσα στη σιωπη,ειναι μεσα της , στεκονται ακινητοι ,ο κοσμος εχει καταστραφει σε μια πυρηνικη εκρηξη,κοφτες,καφτες ανασες,πυρκαγια αγαπης,λογια που ψιθυριζεις στ'αυτι του αλλου,ασθμαινοντας, απειλοντας,κανιβαλοι και οι δυο,νοιωθει καποια στιγμη οταν φωναζει,να την φτυνει,ειναι 2 ζωα που γλυφονται και δαγκωνονται..
το χερι του πανω στο χερι της
φιλια,χτυπηματα,ζεστη, ζεστη, ζεστη,κολλας ,στρειδι σαρκινο..
ολη νυχτα κυλιουνται σε καφτη αμμο..
και δροσιζονται με φιλια,σαλιο ,σπερμα και αγαπη

september

ο αυγουστος δεν μ'αφησε να ανασανω...
μυρωδια καμενου,κλεινω τα ματια ,ακουω τον πονο του να καιγεσαι ζωντανος,την απελπισια,την μοναξια του αβοηθητου..
κοιταζω τον σκυλο μου, και σκεφτομαι αυτη την γυναικα που εβλεπε να καιγονται τα ζωα της,τα ζωντανα της,και βεβαια ολη η περιουσια της,και ματωνε η καρδια της...
σκεφτομαι τα χωρια , τους ανθρωπους,τα δεντρα, τα μικρα πουλια,τα ζαρκαδια..
σκεφτομαι την οργη,τη θλιψη, και επισης σκεφτομαι τουσ εμπρηστες..
ποσα αραγε αξιζει το να χανεις την ανθρωπια σου?
αυτες οι καρδιες που ματωνουν,τους γεμιζουν τα χερια..
μια λεπτη σκονη σκεπαζει τον κοσμο,μου γεμιζει τα ματια, το δερμα, τη καρδια,αναπνεω αλλα με δυσκολια, δυσπνοια,θα'θελα να'μουν αγγελος , να απλωσω τα φτερα μου , τουλαχιστον αν δεν μπορω να τους σωσω, τουλαχιστον να μη πονανε τοσο πολυ..

δεν βλεπω τηλεοραση εδω και μηνες,φευγαλεα, μονο, περνωντας σε κατι σπιτια, εικονες πολεμου,με μονο αμαχους για θυματα..
αν λοιπον πεθαινεις οταν εισαι αμαχος, τοτε αδελφια ας πολεμησουμε..