πριν λιγο καιρο βρηκα βουτωντας, εναν κατακκοκινο αστερια,πεθαινε, σιγα σιγα..τα ποδια του σαπιζανε σιγα σιγα...δεν ξερω γιατι ακριβως,μπορει καποιος να τον ειχε τραυματισει..
πηγα αργα,ο ηλιος ελαμπε ακομα μα λιγο ασθενικα, με το γνωριμο πορτοκαλοκοκκινο χρυσαφενιο χαμογελο του..
συναντησα τον δυτη της ανεμωνας και των καφεκοκκινων φυκιων...
βουτηξα και σε λιγο τον ειδα μπροστα μου, λιγο χλωμο, να κρυωνει, αλλα χαμογελαστο σαν παιδι..
με ρωτησε που ημουνα, και ερχοτανε λεει καθε μερα να δει αν θαρ'χομουνα...
χαρηκα και για να το γιορτασω το'βαλα στα ποδια, βουτωντας και ξαναβουτωντας, με πιανει μια ταραχη , μια αμηχανια οταν μου λενε κατι καλο, δεν ξερω τι να το κανω...
και κανω κολοτουμπες...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου