σεληνοφεγγαρο

εκει πανω απο τα μαυρα αφρισμενα κυματα βλεπω μια μικρη πολυ λεπτη σεληνη...
διασχιζω ανασες και δερμα ιδρωμενο, ακολουθω σαν τυφλο παιδι τα δαχτυλα της μοιρας μου, και η αληθεια ερχεται ντροπαλα στα τεντωμενα χερια μου...μαθαινω τα ψεματα σου, την δειλια σου, σαν μικρες βελονες πυρομενες και λικνιζομαι πανω στις ετοιμοθανατες ηλιαχτιδες...ειμαι ζαλισμενη απο πονο, μετα ερχεται ενας κοκκινος θυμος, εχω εγκλημα στα ματια...
τα λογια μου σταζουν δηλητηριο...ποιος εχει τη δυναμη λοιπον, αυτος που ποναει η αυτος που χτυπαει?ολα ειναι σιωπηλα στα πεθαμενα δαση, με τα φαντασματα των καμμενων ζωων να θρηνουν τα νεογενητα ελαφακια και τις μικρες πρασινες καμπιες...
εσυ εισαι σε ενα μεγαλο εργοστασιο /χασαπικο και γελας ...με την Ευα την πρωτη και τελευταια γυναικα...εγω μαζευω αλατι στις χουφτες μου και χορευω τον χορο των ιπποκαμπων...
οταν ηρθα , τα ματια σου εδειχναν 2 ψαρακια που κοιταζαν το πελαγος...