Β'

''ολοι βλεπουν οραματα
κανεις ωστοσο δεν τ 'ομολογει
πηγαινουν και θαρρουν πως ειναι μονοι.
Το μεγαλο τριανταφυλλο
ητανε παντα εδω
στο πλευρο σου βαθια μεσα στον υπνο
δικο σου και αγνωστο.
Αλλα μοναχα τωρα που τα χειλια σου τ'αγγιξαν
στ'απωτατα φυλλα
ενοιωσες το πυκνο βαρος του χορευτη
να πεφτει στο ποταμι του καιρου--
το φοβερο παφλασμο.

Μη σπαταλας τη πνοη που σου χαρισε
τουτη η ανασα."

("θερινο ηλιοστασι"...Γ.Σεφερης)

l'amour et les blessures

οι νυχτες μου ειναι νυχτες απωλειας, ειναι νυχτες που στριφογυριζω και σε ψαχνω μεσα σε σκοτεινα δωματια, χωρις παραθυρο, πνιγομαι, και ξυπναω ιδρωμενη και δυστυχισμενη...δεν ξερω αν ποναω περισοτερο απο την αισθηση ακρωτηριασμου που νοιωθω μεσα μου, ο πονος ειναι σωματικος, μου λειπει ο δερμα σου, και τα χερια σου να με αγγιζουν φευγαλεα...η μηπως η πικρη αισθηση οτι δεν συναντηθηκαμε ποτε και δεν με ειδες ,μονο τα χερια σου με αγγιξανε...δεν με αγαπησες η μπορει για λιγα λεπτα σαν αστραπη αγαπης που ομως εσβυσε με τις πρωτες σταγονες...η παλι να σκεφτομαι το βλεμμα της πανω σου, ξερω τι φως σε τριγυριζει,ξερω πως εισαι ενας αντρας με αστερια στα ματια, και το σωμα σου ενας μικρος ηλιος...
η προδοσια χαμογελαει με στριφνο τροπο και ολα γινονται μικρα μικρα κοματακια γυαλι μεσα στις αρθρωσεις...
φευγω τρεχοντας , και αλμυρικια με τις καλαμιες με καλωσοριζουν, οι μικρες καμπιες και τα κοχυλια ,και τα κυματα, και η μικρη ινδιανικη καλυβα στην ακρη της θαλασσας...

l'amour et les blessures

συναισθημα

"οτι δεν εχει βουλιαξει στο συναισθημα,απλως δεν υπαρχει"
Νιτσε

σχολια

εχουν πλακα τα σχολια...αν θελει καποιος να με διαβασει, καλως...το να κανει σχολια στυλ "'ο Μ.δεν υπαρχει"..."και το μυαλο του συγγραφεα...μπλα μπλα μπλα."..ποιος ο σκοπος?υπαρχει, δεν υπαρχει...αυτο μονο εγω το ξερω...και ειναι αυτο το ζητημα?τι υπαρχει?περι υπαρξης, σηκωνει μεγαλη συζητηση , ειδικα στην μπλογκοσφαιρα(ετσι ονομαζεται?)...για μενα, απλα γραφω και μπορει αυτα που γραφω, οπως τα γραφω, να αρεσουν σε καποιους ανθρωπους,,,το θεωρω ηδη μια μεγαλη ανταμοιβη...

γενναδι

φτανω γενναδι και οι γλαροι ειναι ολοι παρατεταγμενοι απεναντι απο τη θαλασσα...ο αερας φιλαει με μακροσυρτα φιλια την μεγαλη μπλε...μπαινω γυμνη με τον σκυλο να χοροπηδαει και να μου δαγκωνει ελαφρα τα ποδια...κανενας ανθρωπος, μονο πολυ μπλε, συνεφακια αχνη ζαχαρη, λιγη αμμο και πολλα ζωντανα κοχυλια που κοβουν βολτες στον βυθο...

η ενχειρηση πετυχε ,ο ασθενης απεθανε

κοιταζω καπως εκπληκτη, εναν καινουργιο εαυτο μου, που ειναι ενας τιμωρος αγγελος,ενας πατερας,μια μητερα, μια διδυμη αδελφη και ενας αδελφος...οι οικογενεια μου η βιολογικη αντικαταστηθηκε απο μια ιδια οικογενεια μεσα μου, αλλα σαν μια φωτο σε αρνητικο, ειναι ολοι εκει, αλλα ειναι γεματοι καλοσυνη, αγαπη, δεν πονανε τοσο πολυ, οποτε δεν χτυπανε πια, νοιωθω οτι ειναι περηφανοι που υπαρχω, μου κρατουν το χερι οταν διαλυομαι...
δεν θελω πια να ειμαι πια αυτο που ημουνα, θελω να ανοιξω τα φτερα μου και να πεταω πανω απο τοπους γεματους φως και γλαρους, και ανθρωπους που εχουν φως στα ματια και σταρι στα δαχτυλα...εδω οι ανθρωποι ειναι δυστυχισμενοι και αυτο τους κανει ζηλοφθονους , μικρους και υποκριτες...ειναι επικινδυνοι γιατι δεν αγαπιουνται...και δεν αγαπανε

ο καιρος να φευγω

ξυπναω συχνα μεσα στη νυχτα και οι σκεψεις μου τραβουν τα βλεφαρα,σαν να εχω μικρες αορατες βελονες μεσα στα ματια...
ανακαλυπτωντας οτι ζουσα μεσα σε ενα βαμβακι απο ψεματα,(ποσο τυφλοι ειμαστε?)δεν ξερω αν ειμαι πιο πολυ στεναχωρημενη απο τον χωρισμο, απο την αφελια μου, η αν ειμαι θυμωμενη... Εχω εναν κοκκινο θυμο στα ματια και στο κεφαλι, αλλα ειναι ενας κοκκινος θυμος με ασημενιες κλωστες, το ασημι του πονου...
η μονη λυτρωση μου ειναι οι νοτιες παραλιες του νησιου, αλλα ειναι τοσο μακρια, μεσα στη ζεστη και στα αυτοκινητα που σχηματιζουν μια μεγαλη καμπια /λαμαρινα ...νοιωθω σε καποια σημεια σαν να βρισκομαι στο Τεξας...
νομιζα οτι κοιτουσα εναν ανθρωπο και τωρα βλεπω πως κρατουσα ενα μικρο παιδι, με βρωμικες σκεψεις και ψεμα στην ακρη των ματιων του...
δεν υπηρξα...ημουν μονο μια φευγαλεα ηδονικη αποτυπωση της σαρκας μου , πανω σε εναν βραχο...και το μονο που εχει μεινει ειναι τα χελιδονια και το χρωμα του ουρανου πανω στα κυματα...και μια μικρη ανοιχτη τρυπα στην καρδια

σεληνοφεγγαρο

εκει πανω απο τα μαυρα αφρισμενα κυματα βλεπω μια μικρη πολυ λεπτη σεληνη...
διασχιζω ανασες και δερμα ιδρωμενο, ακολουθω σαν τυφλο παιδι τα δαχτυλα της μοιρας μου, και η αληθεια ερχεται ντροπαλα στα τεντωμενα χερια μου...μαθαινω τα ψεματα σου, την δειλια σου, σαν μικρες βελονες πυρομενες και λικνιζομαι πανω στις ετοιμοθανατες ηλιαχτιδες...ειμαι ζαλισμενη απο πονο, μετα ερχεται ενας κοκκινος θυμος, εχω εγκλημα στα ματια...
τα λογια μου σταζουν δηλητηριο...ποιος εχει τη δυναμη λοιπον, αυτος που ποναει η αυτος που χτυπαει?ολα ειναι σιωπηλα στα πεθαμενα δαση, με τα φαντασματα των καμμενων ζωων να θρηνουν τα νεογενητα ελαφακια και τις μικρες πρασινες καμπιες...
εσυ εισαι σε ενα μεγαλο εργοστασιο /χασαπικο και γελας ...με την Ευα την πρωτη και τελευταια γυναικα...εγω μαζευω αλατι στις χουφτες μου και χορευω τον χορο των ιπποκαμπων...
οταν ηρθα , τα ματια σου εδειχναν 2 ψαρακια που κοιταζαν το πελαγος...