ο καιρος να φευγω

ξυπναω συχνα μεσα στη νυχτα και οι σκεψεις μου τραβουν τα βλεφαρα,σαν να εχω μικρες αορατες βελονες μεσα στα ματια...
ανακαλυπτωντας οτι ζουσα μεσα σε ενα βαμβακι απο ψεματα,(ποσο τυφλοι ειμαστε?)δεν ξερω αν ειμαι πιο πολυ στεναχωρημενη απο τον χωρισμο, απο την αφελια μου, η αν ειμαι θυμωμενη... Εχω εναν κοκκινο θυμο στα ματια και στο κεφαλι, αλλα ειναι ενας κοκκινος θυμος με ασημενιες κλωστες, το ασημι του πονου...
η μονη λυτρωση μου ειναι οι νοτιες παραλιες του νησιου, αλλα ειναι τοσο μακρια, μεσα στη ζεστη και στα αυτοκινητα που σχηματιζουν μια μεγαλη καμπια /λαμαρινα ...νοιωθω σε καποια σημεια σαν να βρισκομαι στο Τεξας...
νομιζα οτι κοιτουσα εναν ανθρωπο και τωρα βλεπω πως κρατουσα ενα μικρο παιδι, με βρωμικες σκεψεις και ψεμα στην ακρη των ματιων του...
δεν υπηρξα...ημουν μονο μια φευγαλεα ηδονικη αποτυπωση της σαρκας μου , πανω σε εναν βραχο...και το μονο που εχει μεινει ειναι τα χελιδονια και το χρωμα του ουρανου πανω στα κυματα...και μια μικρη ανοιχτη τρυπα στην καρδια