ο μικρος αστεριας

διασχιζω χωρια,δεντρα που με χαιρετανε, κανω ωρα να ηρεμησω, οταν φτανω στη παραλια,το φως εχει αλλαξει, εχω ενα μηνα να πατησω..ειναι η γερμενη βαρκα,κοντα στο δεντρακι...βουταω και τον ψαχνω, δυσκολευομαι, δεν τον βρισκω...
καθομαι λιγο στο ισκιο,με τα ποδια στον ηλιο, ψιλοκοιμαμαι,αργοτερα ξαναβουταω, ψαχνω, ψαχνω, και τελικα τον βλεπω να λικνιζεται..συνγκινηση...του χαιδευω την πλατη, ειναι μικρος και αθωος, επιτελους ηρεμω καπως..του λεω ευχαριστω σιωπηλα και τον αφηνω απαλα στην αμμο, στο βυθο...μικρε μου αστερια σ'αγαπαω

σκεφτομαι αρα ξερω πως θα πεθανω

χτες παλι εκρηξη μισους...βγηκε σαν φαντασμα, το φαντασμα της μανας η αυτο που καποτε(?)υπηρξε μανα μου.."βρωμα βρωμα εισαι μια βρωμα..."
μενω περιεργως αδιαφορη σαν να πεθαινω μεσα μου, μεχρι τη στιγμη που με γραπωνει και προσπαθει να με χτυπησει,της πιανω το χερι και της λεω"οχι τετοιες κινησεις"...φευγω, μ'ακολουθει βριζοντας..
κλειδωνομαι,και δεν ειμαι σιγουρη αν θελω να βαλω τα κλαματα, αν θελω να σκοτωθω η απλα να φυγω...μαλλον και τα τρια μαζι..δεν ξερω τι να κανω, δεν ξερω ποιον να φωναξω, νοιωθω σαν το δερμα μου να 'ναι χαρτινο και να κινδυνευει να σχιστει με την παραμικρη κινηση...με πιανει το παραπονο,νοιωθω εξωφρενικα μονη, και εξωφρενικα δυστυχισμενη..
κοιμαμαι μεσα σε μια θαλασσα θλιψης
το πρωι το δερμα μου ειναι γκριζο και ζαρωμενο , χαρτι τσαλακωμενο ...