δευτερη μερα αφιξης της μητερας μου..τη παρατηρω, ειναι στα προθυρα νευρικης κρισης, η οποια ερχεται σαν κυμα ...αφριζουσα μανια, φτυνει τις λεξεις/ δηλητηριο σαν κομπρα...
το πρωτο χτυπημα μου'ρχεται καπως απροσδοκητα, προσπαθω να αντικρουσω, η μανια τρεφεται απο μονη της, παρθενογεννηση μισους,παω προσ αυτην, κανει μια κινηση σαν να πηγαινα να τη χτυπησω,σαν να θελει να τη χτυπησω, τη κοιταω εκπληκτη, το στομα ειναι παραμορφωμενο,φευγω τρεχοντας...στο δρομο ανακαλυπτω πως τρεμω απο ενταση,η απο στεναχωρια,πνιγομαι..
ολη μερα ειμαι ετοιμη να τσακωθω, ψαχνω να τσακωθω, τελικα τιποτα,πανικος, δεν θελω να παω πισω, ονειρευομαι να κρεμιεμαι απο το ταβανι, να ανοιγω τις φλεβες μου και να πλημυριζει ο κοσμος αιμα, ονειρευομαι ατυχηματα με διαμελισμενα σωματα...και ολοι να κλαινε...
βουταω, ο ηλιος ειναι στον κατω οροφο, βουταω ξανα ξανα και βλεπω καποια στιγμη μια σμερνα να ελισεται κατω απο μενα..κανω μεταβολη..
σιγα σιγα ηρεμω, κοιταω τα παντα με βουλιμια, τις ηλιαχτιδες μεσα στο νερο...τα χρωματα των βραχων εκει που αφριζει το κυμα...ερχεται ενα κρις κραφτ/βαρκα,με τρεις εφηβους/αντρες με χρυσα ματια, και βουταω αμιλητη κοντα τους...παιχνιδι..
δεν λεμε τιποτα, το καλυτερο...
το βραδυ, η μητερα μου εχει ξεχασει την πρωινη κριση και με συμβουλευει να παω να δω ενα γιατρο για τα νευρα μου...δεν ξερω αν πρεπει να γελασω η να τη σκοτωσω...και τοτε καταλαβαινω πως δεν θυμαται, δεν θυμαται τιποτα...
total denial..δεν ξερω ποσους αιωνες διαρκει αυτο...αιωνες αμνησιας και θλιψης..
καπου το βραδυ παιζει ενας dj πολυ γνωστος, λεω να παω και ,να χορεψω, να χορεψω μεχρι να λιποθυμισει η θλιψη που μου στριβει τη καρδια...
Παρασκευή 17 Αυγούστου 2007
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)