Δευτέρα 28 Απριλίου 2008

φιλανδικο καφε και ελληνικα τσιγαρα

βλεπω ενα κοματι ουρανου, και χοντρα βαρια συννεφα αλλα ασπρα, με λιγο ουρανο να χει ξεβαψει πανω τους...
αγκιστρωνομαι απο το ημερολογιο του Σεφερη,σαν πυξιδα, η μαλλον σαν αστρο που δειχνει την πορεια μεσα στην νυχτα...διασχιζω την νυχτα, ενω λαμπει ο ηλιος και γεμιζω κοματια αστεριων που τριβω πανω στο γυμνο κορμι μου...γεμιζω νυχτερινα συννεφα και αστεροσκονη...
ευτυχως και υπαρχουν οι παπαρουνες...
"προσωρινος ορισμος:κριση της συνειδησης(γραφω για να ξεκαθαρισω)
(μεγαλη πεμπτη 28 απριλη 1932)
την περασμενη εβδομαδα αστραψε μεσα μου στο νου μου μια αιφνιδια πιστη και ειδα καθαρα να σχηματιζεται και να πηζει γυρω της ενας κοσμος.Την αλλη μερα(απλουστευω)εγινε μια γαληνη αχαραχτη κι αρχισαν να πεφτουν , μεσα σ'αυτη τη γαληνη , ολα μου τα στηριγματα, τα μεσα και τα εξω.Την τριτη μερα μια αβασταχτη επιθυμια να φυγω -οπουδηποτε-,να καω στον ηλιο, να εξαντληθω, να παψω να σκεπτομαι.Τωρα που γραφω ερχεται μονη της κατω απ'την πενα μου η φραση:να ξαναβρω τη γλυκα του μαυρου ψωμιου.
προσπαθω να παω πιο πισω.Ηταν ενα χειμωνιατικο απογευμα..περπατουσα στην ακρη του ποταμου.Ξαφνικα παρατηρησα με φοβο πως δεν ειχα συναισθηματα.το χρωμα τ'ουρανου, το σκουρο νερο που κυλουσε, ο θορυβος των οχηματων -αυτη η γυναικα που περασε με τα ζωντανα χειλια-δεν ξυπνουσαν τιποτε μεσα μου.Εβλεπα θαυμασια ποιες αισθησεις θα ειχα.Μπορουσα να τις περιγραψω στην εντελεια , να τις εκφρασω και να συγκινησω :δουλεια του μυαλου...ο ανθρωπος ηταν απων.Θυμομουν σε αλλες περιστασεις αυτη την ιδια κατασταση της απουσιας ,σ'εκεινο το πορνειο λ.χ οπου ειχα αναγκαστει να συνοδεψω -ζητημα αλληλεγγυης- ενα φιλο.Οταν γυμνωθηκε το κοριτσι, το μονο που μπορεσα να της πω ηταν "mademoiselle qu'est ce que vous pensez de monsieur Mallarme? "Μ 'αποκριθηκε σα να την ειχα μπατσισει : "Eh , dites donc vous etes venu ici pour vous foutre de moi ?" Επειτα , μεσα στη ψυχρη νυχτα, ενιωσα πολυ προστυχος.
γυρεψα να ξαναβρω τον αποντα.Ετυχε να πεσω σε στιγμες μεγαλου ενθουσιασμου και δυναμης , που μ'αφηναν στο τελος σαν το δαρμενο σκυλι.Τωρα δεν ξερω πια.Ιατρικα, θα μπορουσε να πει κανεις οτι προκειται για βιολογικες διαθεσεις ...θα ηταν μεγαλη ανακουφιση , αν μπορουσε να με πεισει.Εκεινο που ξερω ειναι οτι ο εαυτος μου δεν μπορει να χωριστει ...οι πνευματικες μου κρισεις ειναι και σωματικες και το αντιστροφο...."
"περνω πολυ συχνα αρκετα δυσκολες στιγμες .Ειναι ωρες οπου ολα οσα αγαπησα ,οσα πιστεψα,πεφτουν σ'ενα μεθυσμενο τρικλισμα και βυθιζονται σ'ενα βαραθρο αρκετα μεγαλο για να τα χωρεσει ολα...."προσπαθω να φανταστω πως δεν ειμαι εγω οταν υποφερω.Πως ο πονος ειναι ενα δυσκολο ταξιδι, μια περιπετεια που πρεπει να περασω για να φτασω σ'ενα σημειο μακρινο και ακαθοριστο , μα που ξερω πως υπαρχει.Αλλοτε ,οταν ημουνα πιο νεος,κατεστρεφα τη ζωη, την εκομματιαζα, νομιζοντας πως εξουδετερωνα ετσι εκεινο που με πειραζε.Μονο τον εαυτο μου κατορθωνα να εξουδετερωνω μ'αυτο το συστημα.Τωρα πιστευω οτι για να γινει οτιδηποτε αληθινο στη ζωη χρειαζεται ανειπωτους κοπους.
Μιλω αυτη τη στιγμη τοσο σοβαρα, που ξεχνω ακομη και την αγαπη.Δεν μπορεσα ποτε να τα'χω καλα μ'αυτο το αισθημα που συνδεει τους αντρες και τις γυναικες.Καταλαβαινω την επιθυμια, καταλαβαινω τη στοργη, καταλαβαινω πολλα πραγματα που την αποτελουν, μα που δεν μπορω να τα φανταστω αποκλειστικα για ενα μονο προσωπο.Εκεινο που κανει τις σχεσεις μοναδικες ειναι η επικοινωνια.Και οσο βαθυτερη ειναι η επικοινωνια ,τοσο κανει τον ανθρωπο γενικοτερα ανθρωπινο.θα ηθελα να προσπαθουσες να με καταλαβεις, για να εξηγησεις γιατι επιμενω πολλες φορες σε κατι λεπτομερειες , παιδικες ισως.Μα δεν υπαρχουν λεπτομερειες στη ζωη.Ειναι στιγμες για μενα, που αμα δεν κρατηθω απο το γυμνο κορμι που μου λειπει, νομιζω οτι δεν υπαρχω ουτε σωματικα, ουτε πνευματικα,ουτε ψυχικα.Αυτα για παραδειγμα. "
"να πετυχω κατι στερεο μεσα μου ,κατι πιστο, να πατησω τη πετρα τη σκληρη που ο καθενας πρεπει να'χει μεσα του..."
Γιωργος Σεφερης ("μερες")

πασχα ημερα δευτερα...

χτες ολη μερα βροχη, οι θυσιες στον Θεο, στους Θεους, γινανε εντος των κλεισμενων θυρων...
μελανχολια,αρχιζω να αναρωτιεμαι μηπως με κατεχει ενα ειδος νοσηρου ρομαντισμου...εφερα λιγη λεβαντα απο του πατερα μου το σπιτι...περιμενα λιγο να κοπασει η θυελλα και εφυγα μεσ'την βροχη...
η Κ.ακουγεται κακοκεφη απο το τηλεφωνο, ειναι το πασχαλιατικο αυγο, ειδικο για τους μοναχικους ανθρωπους, αντι για λαγουδακι ενα μικρο καταθλιπτικο κοτοπουλακι, απ'αυτα που πουλανε στα μεγαλα μαγαζια , λιγο πριν καταληξουν στα σκουπιδια η σε κανενα φουρνο...ακομη θυμαμαι ενα μικρο κοτοπουλακι, που με ακολουθουσε παντου, ημουν μαλλον οτι πιο κοντινο σε μαμα...επειδη επρεπε να φυγουμε, το ξανα πηγα στο μαγαζι, και το αφησα με τροπο μαζι με τα αλλα...αλλα ειχε ψηλωσει και ακομα το θυμαμαι, πιο ψηλο, να ψαχνει εμενα μαλλον, και να μην καταλαβαινει τιποτα...εχω και μια αλλη εικονα...Θεσσαλονικη , χειμωνας, 3 η ωρα το πρωι, περναμε απο εναν μεγαλο αδειο δρομο, στην ακρη του δρομου, βλεπω 2 σκυλια, το ενα νεκρο, και το αλλο διπλα του να το κοιταζει...ενοιωσα ολη την ορφανια και την εγκαταλειψη πανω μου σε λιγα δευτερολεπτα, και ακομα τα κουβαλαω οπου και να παω...

Τρίτη 8 Απριλίου 2008

Rimbaud L'éternité video by A. Celletti

ακουω την φωνη σου

χτες το βραδυ, οπως καθε βραδυ, απλωνομαι στο κρεβατι και αφηνω τη θαλασσα να ξαπλωσει πανω μου, με την αναπνοη της...εχω ενα κυμα μεσα μου και γλαρους στο κεφαλι...και μια μικρη παπαρουνα στη θεση της καρδιας...

καραβακια

ξυπναω με μια εικονα/παρκο στο Παρισι/λιμνουλα οπου τα παιδια σπρωχνουν μικρα καραβακια/με μακρια κονταρια.../βαζω σαν χαλκομανια/μια ψαροβαρκα που διασχιζει/ησυχα /μια βελουδενια θαλασσα/και που πιανει φιλιες με τους γλαρους.../
την βαζω πανω στα βλεφαρα μου/και κυκλοφορω/τυφλη/και χαμογελαστη...

coming back

2.40 το πρωι φτανω στο αεροδρομιο του Ορλυ...ερημια
ενας αφρικανος εχει δρασκελισει το γκισε της AIR SOMALIA (υπαρχει...?)και οσοι πανε και του ζητανε τον λογο, μια ανησυχη μαροκινη καθαριστρια, κατι ελεγκτες με σεκιουριτυ , φευγουν με προβληματισμενο υφος....τελικα, η καθαριστρια ερχεται με μια αλλη, μαλλον απο βουλγαρια, και μετα απο συζητηση με τον αφρικανο, που μοιαζει με τροβαδουρο του δρομου, σαν ραστα Μπομπ Ντυλαν,παιρνει τηλεφωνο ενα συναδελφο ....και μαθαινω πως ο ταραξιας ισχυριζεται πως ειναι ενας πριγκηπας...απο την Σομαλια...
μουρχεται να παω να του δωσω συνχαρητηρια...ειμαι ομως πολυ κουρασμενη και απλα του χαμογελαω...
λιγες ωρες μετα προσγειωνομαι Αθηνα...
η ελληνικη πραγματικοτητα σκαει σαν πυροτεχνημα πανω μου...
λιγες μερες Αθηνα και μετα to νησι...
προσπαθω απεγνωσμενα να γοητευτω απο τη θαλασσα, και τιποτα, νοιωθω σαν να ειμαι μεταξυ δυο κοσμων, ουτε εδω ουτε εκει...βλεπω και τον Μ.και το αισθημα ορφανιας ολοκληρωνεται...μετα απο πολλους γλαρους και 1/2 θυελλες, αρχιζω και συνηθιζω την ροη, σαν αναπνοη ,της θαλασσας....