september

ο αυγουστος δεν μ'αφησε να ανασανω...
μυρωδια καμενου,κλεινω τα ματια ,ακουω τον πονο του να καιγεσαι ζωντανος,την απελπισια,την μοναξια του αβοηθητου..
κοιταζω τον σκυλο μου, και σκεφτομαι αυτη την γυναικα που εβλεπε να καιγονται τα ζωα της,τα ζωντανα της,και βεβαια ολη η περιουσια της,και ματωνε η καρδια της...
σκεφτομαι τα χωρια , τους ανθρωπους,τα δεντρα, τα μικρα πουλια,τα ζαρκαδια..
σκεφτομαι την οργη,τη θλιψη, και επισης σκεφτομαι τουσ εμπρηστες..
ποσα αραγε αξιζει το να χανεις την ανθρωπια σου?
αυτες οι καρδιες που ματωνουν,τους γεμιζουν τα χερια..
μια λεπτη σκονη σκεπαζει τον κοσμο,μου γεμιζει τα ματια, το δερμα, τη καρδια,αναπνεω αλλα με δυσκολια, δυσπνοια,θα'θελα να'μουν αγγελος , να απλωσω τα φτερα μου , τουλαχιστον αν δεν μπορω να τους σωσω, τουλαχιστον να μη πονανε τοσο πολυ..

δεν βλεπω τηλεοραση εδω και μηνες,φευγαλεα, μονο, περνωντας σε κατι σπιτια, εικονες πολεμου,με μονο αμαχους για θυματα..
αν λοιπον πεθαινεις οταν εισαι αμαχος, τοτε αδελφια ας πολεμησουμε..