Η σεληνη φουσκωνει απο γαλα αστεριων ...την περιμενω μετρωντας τα κοχυλια στο ηλιοβασιλεμα, κοιτωντας ενα μελαχρινο κεφαλι να βουταει μεσα στα αφρισμενα κυματα...Ο Μ. ειναι πια πορτοκαλοκιτρινος σαν τον ουρανο...σκεφτομαι οτι θελω να πνιγω , η να τον φιλησω...
αφηνω τη θαλασσα να μου βυθισει τα δαχτυλα στη βρεγμενη αμμο, και κοιταζω εναν μεταλικο ν καρχαρια με φτερα να περναει...
το δερμα ειναι μικρες διαδρομες , αναμνησεις απο τον παραδεισο, καλικατζαροι και νυμφες με μακρυα πρασινα και καφε φυκια, κρυβονται πισω απο καθε αφτι...
η σεληνη μου τρυπαει τη καρδια με μυτερες λεπτες βελονες...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου