φοβαμαι μην σαπισουν μεσα μου ολα αυτα που κουβαλαω μεσα στο κεφαλι μου...
δυσκολευομαι πολυ να γραψω, η συζητηση με τον Σ. με διελυσε..ξαφνικα με βλεπω σαν μια μαριονετα που κανει ατακτες κινησεις,χωρις συνχρονισμο,με υστερικες μικρες κραυγες..
η μητερα μου και γω ειμαστε πλεον σε εμπολεμη κατασταση απ'οπου δεν υπαρχουν νικητες, μονο χαμενοι,τρελλα χαμενοι..
δυσκολευομαι να αναπνευσω,συνθλιβομαι σιγα σιγα ,οι λεξεις πεφτουν σα χαλικια απο το στομα μου,σκουριαζω μεσα στον υπνο μου...