βια

δεν ειχα καταλαβει ποσο βια δεχομουνα μικρη, σε καθημερινη βαση...σωματικη μεχρι τα 12/13, και μετα ψυχολογικη,ολη μερα οταν η μητερα μου εκτροχιαζοτανε...ποσες φορες παρακαλουσα να ερθει καποιος να με σωσει, κανενας δεν ερχοτανε.Αλλες φορες ελεγα οτι ειμαι εξωγηινη, δεν ενοιωθα τιποτα κοινο με κανεναν.Αλλες φορες ηθελα να ειμαι ορφανη, να γλυτωσω απο την μανια, τον πονο, την απογνωση...μερικες στιγμες, εχουν διαγραφει απο την μνημη μου, δεν θυμαμαι χρονια ολοκληρα...επιλεκτικη αμνησια...δεν ξερω αν ηταν τοσο οι βρισιες που με πειραζανε οσο η βια που κολλουσε μεσα σου σαν καυτο τατουαζ και ηθελα εκεινη την στιγμη, να πεθανω.Μια μερα, πεθανα αλλωστε, θυμαμαι εκεινο το απογευμα, η μητερα μου ειχε ξεκινησει απο νωρις, και καποια στιγμη, σαν να επεσε ο διακοπτης,μεσα μου...δεν ενοιωθα πια τιποτα, ειχα βγει και ειχα καθισει διπλα μου και, κοιτουσα σινεμα, εμενα και αυτην...
ειχα αναγκη να αγαπαω καποιον, και ηταν η μητερα μου, για χρονια νομιζα οτι ετσι γινεται παντου, η ζωη ειναι αφορητη, και απλα υποφερεις, και συ εισαι απλα ενα σκουπιδι, ενα ενοχλητικο σκουπιδι...ακομα και τωρα, οταν βλεπω παιδια, και τους φερονται καλα, ενα μερος του εαυτου μου νοιθει περιεργα, σαν να βλεπει κατι το αφυσικο...
σπας σε χιλια κομματια και μετα δεν ξερεις σε ποια σειρα να τα βαλεις