"η αγαπη στο μεγαλυτερο φως της γης,χωρις τον ισκιο κανενος αισθησιακου δεντρου.Ο ουρανος ειναι φως,η γη ειναι φως και ο οριζοντας ειναι ελευθερος- τιποτε αλλο.Ειναι δυσκολο να φτασει ανθρωπος σ'αυτο το σημειο.Ειναι εργο της ταπεινοσυνης.Γνωρισα αυτο που γυρευα χρονια τωρα.Ο κοπος που μενει αξιζει τον κοπο."
"μεσανυχτα.Νωρις τ'απογευμα χιονιζε γερα,οι δρομοι γλυστρουσαν.Το χαρτι ειναι τωρα για μενα σαν το γυαλι που χρησιμοποιουν οι ψαραδες για να ιδουν μεσα στη θαλασσα.
"οταν αρχιζει να νυχτωνει, η ενταση φτανει σε μια κορυφη οπου δεν μπορει να ζησει κανεις ευκολα η καθολου.Μπαινω σε μια κατασταση μαγειας ανεκφραστης και αμεταβιβαστης.Η νυχτα εγινε ενα απο τα προσωπα του δραματος, απολυτα ζωντανο και δεσποτικο σαν τη γοργονα που με τα μπρατσα της σταματα τα καραβια μ'ενα ερωτημα¨Ζει ο βασιλιας Αλεξανδρος"?-η οποιο αλλο.Η ωρα της παλης μ'ενα ερωτηματικο, χωρις αρθρωμενη λεξη,στην ακρη μιας καμπυλης που γυριζει και γινεται σπειρα.Τοτε δεν μπορω να αισθανθω τιποτε αναμεσα στις δυο ακρες :την αγαπη και το θανατο "
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου