ειναι πρωι, η μητερα μου διπλα με βριζει, εχει στη μυτη εναν ορο, που καταληγει στο χερι της, συναμα σε μια σακουλα, νομιζω με αιμα?δεν ειμαι σιγουρη, οποιον περναει, τον σταματαει να του πει οτι "ειναι κακος ανθρωπος, οτι θελει να πεθανω, ειναι σιγουρο αυτο, τσεκαρισμενο, αλλωστε, λατρευει τον πατερα της, το διανοειστε αυτο?σιγουρα τον λατρευει, και εμενα με μισει, γι 'αυτο ειναι εδω.."
περιμενω τον γιατρο να βγει, ειναι μεσα στο γραφειο του, καπνιζει και πινει καφεδες με δυο γυναικες, παντως ασθενεις δεν ειναι...
διπλα μας ενας αντρας, γυρω στα 50, του φερνουν καποιον νεαρο, που χαμογελαει ολη την ωρα, η μητερα μου , λεει, οριστε αυτος ειναι τρελλος , οχι εγω, και για επιβεβαιωση, ο νεαρος, αρχιζει να φωναζει, και να ουρλιαζει, μουρχεται να μπω και γω εκει, στη χωρα της απογνωσης, και να ουρλιαξω και γω...αλλα , στεκομαι εκει, χαμενη πανω στη πολυθρονα μου, παρακαλωντας να τελειωσει τον καφε του ο γιατρος, και καποιος να μου πει δυο κουβεντες το τι πρεπει να κανω για να μην ακουω τις φλεβες μου να χτυπανε σαν τρελλες το δερμα μου...αφηστε μας να βγουμε, αφηστε μας να βγουμε..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου