παω αργα θαλασσα,ολα φαινονται καινουργια,μεχρι και οι πετρεσ μου φαινονται καινουργιεσ, ...βουταω με τη μασκα, και χαιρεταω ψαρακια,δυτεσ και τα κοριτσια τησ θαλασσασ, τυλιγμενα με φυκια καφεκοκκινα,με μαλλια που ανεμιζουν σαν ανεμονεσ...κανω κολοτουμπεσ μεσα στο νερο,το σωμα μου μου φαινεται ομορφο,ασπρο βυθου,με μικρεσ αντανακλασεισ του φωτοσ πανω του,πετυχαινω και κατι δυτεσ, και παιζω το αγαπημενο μου παιχνιδι,στριφογυριζω αναμεσσα στισ μπουρπουλιθρεσ ,μερικεσ ερχονται και σκανε πανω μου,οι δυτεσ με χαιρετανε, ειμαι γυμνοστηθη,νοιωθω μια αγρια χαρα σαν παιδι τησ ζουγκλασ, ειμαι η αλικη στη χωρα των νερενιων θαυματων..
βγαινοντασ με χτυπαει η ανασα του ηλιου,στεκομαι λιγο μαρμαρωμενη,ειμαι μια στηλη αλατοσ, και παω οντωσ εκει που εχει γινει κρυσταλλο το αλατι, σκονη διαμαντιων ..μυριζει ιωδιο και ελευθερια
τιναζοσω τα μαλλια μου,και φευγουν σκεψεισ,σταγονεσ , και πολλεσ μικρεσ ασπρεσ πεταλουδεσ...