η αγαπη ειναι πιο κρυα απο τον θανατο(αλλα πιο καυτη απο τη ζωη)

εχω απομονωθει σπιτι και κοιταζω τη θαλασσα, ειναι το μονο που κανω τελευταιο καιρο...
εχω μια θλιψη που τεντωνεται μεσα μου σαν γατα και νιαουριζει πεινασμενη...θλιψη γιατι η αγαπη δεν μπορει να μας σωσει, θλιψη γιατι χρειαζομαι κατι να με σωσει, θλιψη γιατι διψαω , γιατι πειναω και θλιψη γιατι κρυωνω...
ονειρευομαι μια εμβρυακη κατασταση, με ενα ζεστο σωμα κουλουριασμενη,ν'αναπνεω ενα γνωριμο δερμα και ν ακουω τους χτυπους της καρδιας που ειναι απο μονο του,ενα θαυμα, μεγαλυτερο απο την δυση και την ανατολη μαζι... και ξερω πως δεν ειναι ωριμο, ουτε δειγμα δυναμης , και μαλλον δειγμα παλινδρομησης προς την νηπιακη ηλικια...δεν με νοιαζει, ειμαι ενα μωρο που ψαχνει την σωτηρια ρογα...
ανακοινωνω στον Μ.το τελος, ερχεται αργα σπιτι, και αποφασιζουμε ενα διαλειμα /να σκεφτουμε....
περναμε την νυχτα αγκαλιασμενοι και ντυμενοι, ειμαι τρομερα ευτυχισμενη ....παιρνω την μορφινη μου αγγιζοντας τα δαχτυλα του...
το πρωι φευγει ...
περναω την ημερα μουδιασμενη, και το βραδυ, περναει η επιδραση των δαχτυλων και ακουω την καρδια μου να ραγιζει, σαν παγος στην ανταρκτικη...