Everything is Wrong

pigs in the wind

η κοπελλα στο σουπερ μαρκετ,τμημα αλλαντικων κοβει τους συγγενεις της,σε ωραιες καθαρες φετες...ξερω πως τις εκνευριζω και τις 3 που καθονται εκει και κουτσομπολευουνε...περνανε καποια λεπτα πριν με ρωτησουν τι θελω..σημερα κοιταζα τα μεγαλα σαλαμια και μουρχοντουσαν εικονες απο γερμανικη τσοντα του '60,με πρωταγωνιστριες αυτες τις ιδιες,με τον υπαλληλο του χασαπικου να τις κυνηγαει γυρω γυρω...ο χασαπης ειναι ετοιμος να μου κανει δωρο προσφορα τουλαχιστον μερικα χωριατικα λουκανικα...η κοπελλα στα φρουτα,που ειναι συνηθως εκει τ'απογευμα,μοιαζει με σκανδιναυη,ειναι πολυ ομορφη και μολις ανοιξει το στομα της ακους καθαρα χωριατικα τριαντενα...απανταει καμια φορα στον χαιρετισμο μου,τις πιο πολλες φορες ειναι προσηλωμενη στο ευαισθητο ξε/καθαρισμα των κρεμυδιων...

αυγη

κατεβαινω στην πολη το βραδυ,και κανω βολτες οπου εχει ζωντανη μουσικη...χορευω,χορευω,χορευω...
χορευω και νοιωθω πουλια να φευγουν πετωντας απο τα δαχτυλα μου,χορευω και στις φλεβες μου στηνουν τρελλο χορο αγγελοι και διαβολοι...
συνανταω την Μ.στο τελευταιο μαγαζι,παιζει μουσικη απο ζαχαρη,ηλιο και φιλια απο καρυδα και χορτο...Αφρικα
την αγγιζω και νοιωθω το δερμα της να ανθιζει,λικνιζομαστε και κολλαμε η μια στην αλλη,μυριζει χορταρι και μικρες πεταλουδες...χορευουμε και θελω να την φιλησω...
ζουμε δυο χιλιαδες χρονια ερωτα σε ενα τραγουδι,...
φευγω σαν την σταχτοπουτα με το πρωτο αστερι..η νυχτα γενναει σιγα σιγα την αυγη,και μπαινω μεσα της σαν παιδι που εχασε το σπιτι του...

"μερες"(Γ.Σεφερης)

..."γνωριστηκαμε ενα μεσημερι του Αυγουστου στην ακρογυαλια.Στεγνωναμε ξαπλωμενοι πλαι πλαι.Ενα σκουρο πεπλο,βρεμενο,σκεπαζε το προσωπο της.Εγειρα να τη φιλησω,αφησε το κεφαλι της ξενο,αδιαφορο,σφιγμενα τα χειλη και τα χειλια ψυχρα.Επειτα ξαφνικα τραβηξε το πεπλο της,οπως ανοιγει κανεις ενα βιβλιο.ανεβηκαμε το βουνο γυμνοι μεσα στον ηλιο.Ηταν δικη μου,οπως τωρα,οπως παντα,οπως καμια φορα στο κρεβατι μας' δεν μας εμενε πια παρα το βαρος να αισθανθουμε ποσο ξεπερνα τον ανθρωπο να ειναι ο ενας ενωμενος με τον αλλο οπως ημασταν.Παραμιλουσε,κι επειτα,οταν γυριζε στις αισθησεις της,κοιταζε καμια φορα πισω σαν ενα δρομο που εχουμε περασει και ελεγε μονη της:"Τιποτα πια δε μας χωριζει".Ηταν ευτυχισμενη και ηταν δικη μου απο τοτες,απο την πρωτη εκεινη μερα που βασιλεψε ο ηλιος πανω μας καθως περιμεναμε ακινητοι πανω στα αρχαια μαρμαρα,οπως και τωρα στις ωρες της ανυποφορης δοκιμασιας."
Γ.Σεφερης(Μερες)

ΚΥΚΛΟΣ ΑΙΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑΓΗ ΔΕΡΜΑΤΟΣ

ο Σωκρατης ειχε φιλη,μια πεταλουδα

ακουω τη ζωη μεσα μου,και θελω ολοι να μπορουν να το νοιωσουν.αλλιως,δεν μπορω να ειμαι ευτυχισμενη.

ειμαστε οσο αληθινοι οσο, ας πουμε, 2 κοκκοι αμμου?
και δευτερη,πολυ σημαντικη ερωτηση
"τα ματια σου ειναι μαυρα με πρασινες μικρες φλογες
ακομη κι οταν εισαι μακρυα μου?"
και αν,μακρυα μου δεν υπαρχεις?
ουσιαστικα υπαρχεις πολυ λιγο σε οτι με αφορα
το μονο που θυμαμαι το πιο συχνα απο τους ανθρωπους
ειναι ενα θροισμα
ενα θροισμα με μικρα κοματακια
απο σπασμενα τζαμια
η σκονη διαμαντιων...
δεν με νοιαζει ομως
αφου εγω γονατισει για την αγαπη
και εχω ηδη πεθανει κατα καποιο τροπο
αφου ανηκω στη ζωη και μονο

ειναι Χριστουγεννα ,κανουν παρτυ στον πανω οροφο
κα σκεφτομαι τον μικρο αστερια που χορευε στη παλαμη μου

party-time

party-time

...ειμαι ενα μεγαλο παζλ, και ακουω, οπου και να παω... οι ψιθυροι γινονται φωνες, οι φωνες κραυγες(σε μια γειτονια , διαβασα, οι κατοικοι μετακομιζουν διοτι δεν αντεχουν τις φωνες απο τα αστυνομικα τμηματα..)
για μερες περιπλανιομουνα μεσα σε μια πολη κοματιασμενη, μια πολη αιμοραγουσσα, μια πολη που ουρλιαζε, μια πολη που οι "κανονικοι"μου φαινοντουσαν να ειχαν βγει απο βιβλιο επιστημονικης φαντασιας, μια πολη με παιδια πολυ ομορφα, με παιδια που ειχαν λουλουδια στα ματια και φωτια στη καρδια, αλλα και πετρες στις τσεπες...περνουσα αναμεσα σε αναποδογυρισμενα αυτοκινητα, καμενους καδους,σπασμενα μαγαζια...,δεν ξερω τι αισθανομαι, αλλα ξερω πως πρεπει να'μαι εξω, πρεπει να'μαι στους φλεγομενους δρομους, σκεφτομαι τον μικρο που επεσε και εσπασε η πολη στα δυο, σαν να εσπασε μια μεγαλη καρδια..
περπαταω, νοιωθω να πνιγομαι απ'τα δακρυγονα, και απο τα σκουπιδια που καιγονται, μιλαμε ολοι σαν να γνωριζομαστε, κουβαλαω σπιτι, σκονη, χημικα,οργη, αγρια χαρα, πονο,αδεξιες κινησεις, το προσωπο αυτουνου του νεαρου ΜΑΤα, που εβγαλε την μασκα του και με κοιταζε χαμενος, δακρυα, δακρυα ανακατεμενα με αιμα, ειμαστε σε ενα μετεωρο βημα, και στεκομαστε ακριβως πανω στην κοψη ,κουβαλαω συνθηματα, τη μυρωδια απο τις μολοτωφ, το χερι της φιλης μου οταν τρεχουμε, τα προσωπα των μεταναστων σ 'άυτη την μικρη πορεια,ειμαι μεταξυ ξυπνιου και υπνου, και μπαινοβγαινουμε ολοι στα ονειρα μας...
τι θα κανω τωρα που συνηθισα στις φωτιες ?

απο τι φτιαχνονται οι αγγελοι?απο πεθαμενα παιδια...